district Commewijne Suriname Terugblik

Paramaribo 

de hoofdstad van Suriname, ligt in het noorden van Suriname, aan de westoever van de rivier de Suriname.  Het is gelijk de grootste stad van het land, 2/3 van de bevolking woont er. Het bestaat uit 12 wijken en iedere wijk heeft zijn eigen charme en sfeer. Het oude centrum van deze stad heeft veel oude en koloniale woningen en gebouwen. Sommige, zoals ook de St. Petrus en Paulus Kathedraal, zijn er nog van hout gemaakt. Dit roept toch een wat dorpachtige sfeer op. In de weekenden wordt het snel drukker aan het water waar men de verkoeling opzoekt. De markten aan de ‘Waterkant’ geven je direct een goede indruk van de lokale bevolking en hun stad. Helaas is ook te zien dat de stad te kampen heeft met achterstallig onderhoud. 

Stukje geschiedenis

• 1613 Paramaribo door twee Nederlanders gesticht, maar viel al snel in handen van Engeland. De Engelsen stichtten een andere hoofdstad voor Suriname: Thorarica (naam van een bekend hotel aldaar).
• 1667 Suriname door de Nederlanders heroverd en Paramaribo werd weer de hoofdstad. 

De naam Paramaribo is waarschijnlijk een verbastering van de naam van een Indianendorp, Parmirbo (of Parmurbo of Parmarbo) geheten. 

Hout was in Suriname voldoende aanwezig. De meeste panden in het centrum (en trouwens ook veel daarbuiten) zijn dan ook van hout. Waardoor regelmatig last van grote stadsbranden.

De belangrijkste overheidsgebouwen werden wel van steen gemaakt. Dit zijn bijvoorbeeld het paleis van de gouverneur, het ministerie van Financiën, het Hof van Justitie en natuurlijk fort Zeelandia. Veel houten gebouwen kregen wel een bakstenen fundering. De meeste bezienswaardigheden in het centrum zijn op loopafstand van elkaar.

Stadstour Paramaribo 

Paremuru

Eens was er een inheems dorp genaamd Paremuru (Purmirbo) aan de kreek bij de Palmentuin, nu de Sommelsdijkse Kreek. Paremuru was voor de Inheemsen een belangrijke plaats en is dit tot de dag van vandaag nog steeds.  De stad is ontstaan rond een belangrijk verdedigingswerk aan de Surinamerivier.

We zien direct aan het begin al een houten huisje. Achter dit type huizen, ligt meestal een erf met soortgelijke panden voor de familieleden. De generaties wonen op hetzelfde erf omdat ze geen middelen hebben om elk een stuk grond te kopen en natuurlijk ook om voor elkaar te kunnen zorgen.

Fort Zeelandia

Heeft een lange, bewogen geschiedenis.

• In 1613 zijn Van Sanen en Baliestel begonnen met de bouw, zij bouwden hun handelspost op een strategisch punt, op een vooruitstekende punt in de bocht van wat later de Surinamerivier zou gaan heten. Door omstandigheden bleven ze echter niet al te lang.
•  in 1644 verder maakten Franse kolonisten onder leiding van Noailly het bouwwerk af en bouwden er  een vestingmuur omheen. Ook zij verlieten de vesting snel.
• In 1650 namen de Engelse plantage-eigenaars uit Barbados het in bezit. Ze noemden het fort Willoughby, naar Lord Francis Willoughby, Graaf van Parmaham, die destijds gouverneur was van Barbados. Later zou hij de bevelhebber van Suriname worden.
• De Nederlanders hebben het fort later wel verder uitgebreid met enkele bastions, die kenmerkende namen dragen als Veere en Middelburg. 
• Vanaf 1872 tot 1967 deed fort Zeelandia dienst als huis van bewaring. Criminelen ondergingen er hun straf.
• In 1980 pleegde legerleider Desi Bouterse, samen met enkele anderen een militaire coup.
• Vanaf 1982 gebruikte Bouterse Fort Zeelandia als hoofdkwartier. Vijftien criticasters van het militaire regime dat de macht in Suriname had overgenomen werden er neergeschoten. Tegenwoordig staat deze gebeurtenis te boek als de Decembermoorden. De kogelgaten zijn nog steeds zichtbaar in de muren van het fort.

Het Fort zelf is een bouwwerk in de vorm van een vijfhoek met op de drie bovenste hoeken een extra driehoekig bastion. Op het plein zie je een vijfpuntige ster.

Het fort heeft enkele malen zijn dienst bewezen al was het als verdedigingsbouwwerk niet optimaal. In 1712 konden Franse invallers met hun schepen de Surinamerivier langs het fort opvaren, zonder binnen het bereik te komen van de kanonnen van Fort Zeelandia.

Tegenwoordig is het een museum en toeristische trekpleister, het fort biedt een fascinerende blik op de Surinaamse geschiedenis.  Ooit was het een fier militair bolwerk, een gevangenis en het hoofdkwartier van een militair regime. 

Wij zijn er 3x geweest en moesten onverrichte zaken weer terug; gesloten. We zijn nog wel over het hek geklommen maar domweg geen foto's gemaakt ja lach maar.

Langs het Fort lopen we naar de Surinamerivier richting het standbeeld van koningin Wilhelmina. Langs een laantje bereiken we een pleintje met een aantal houten officierswoningen. Zij dateren uit een latere periode dan het fort en zijn in oude glorie hersteld.de Zeelandiaweg een drukke tweebaansweg die de noordelijke woongebieden verbindt met het centrum. Het hele complex wordt vanaf de straat gedeeltelijk aan het gezicht onttrokken door eeuwenoude mahoniebomen, die getuigen moeten zijn geweest van de turbulente geschiedenis van de vesting. 

Een heel bijzondere plek is de laatste foto. Op deze stoep werden de slaven nadat ze aan land gezet en schoon waren, tentoon gesteld en kon er kon het bieden beginnen.

Boven hebben we het Kabinet van de president gelegen aan de Kleine Combéweg 2-4 en het presidentieel paleis dat aan het Onafhankelijkheidsplein 2 gehuisvest is. 

Surinaamse krant van 09 januari 2017;

De officiele residentie van Surinames president bezet plaats vijf op de lijst van 13. Het paleis werd volgens informatie op de website gebouwd in 1730, in de Nederlands Koloniaanse bouwstijl. Het gebouw deed in de slaventijd en de koloniale periode daarna dienst als woning van de Gouverneur van Suriname. De laatste gouverneur en in 1975 bij de Onafhankelijkheid tegelijk de eerste niet-gekozen president, was Johan Ferrier†. Het huidig Surinaams Presidentieel Paleis onderging in 2011 een grondige renovatie, nadat aantasting door de houtworm werd geconstateerd. 

De waterkant

waar vroeger de zeilschepen uit Nederland aanmeerden. De plek aan de rivier waar alle inwoners van Paramaribo samenkomen. In de avond is het hier altijd gezellig druk bij de vele barretjes en eettentjes. Geniet hier van een broodje Pom en een Parbo bier en ervaar de Surinaamse cultuur. 

De Waterkant is de ‘boulevard’ die langs de Surinamerivier loopt en is één van dé ontmoetingsplekken voor jong en oud. Het is geen echte mooie boulevard met helderblauw water, witte stranden en kleurrijke restaurantjes; je zult veel afval tegenkomen. Je hebt een mooi uitzicht op de wrakken van een veerpont en het Duitse schip de Goslar, dat in de Tweede Wereldoorlog door zijn Duitse bemanning tot zinken werd gebracht om te voorkomen dat het in Nederlandse handen viel. Niemand heeft in al die jaren de moeite genomen om het wrak te verwijderen (“het ligt toch niet in de weg?”).

Het is de moeite waard om De Waterkant te bezoeken (je kunt er eigenlijk ook niet omheen in Paramaribo, zo groot is de stad niet). De huizen aan De Waterkant stammen uit 1832 en zien er krakkemikkig uit, omdat ze vroeger door de vele branden verwoest zijn. Sommige zijn wel heel mooi onderhouden.

Verschillende Chinese en Creoolse eetkraampjes en terrasjes vind je in de schaduw onder de amandelbomen.  En dan zie je een dikke boomstam en kijkt naar boven. Er zit een stekkerdoos maar waar de bedrading heengaat????????

We slenteren nog even verder door het centrum en komen een hoop diverse over het algemeen houten huizen tegen al dan niet vervallen of verbrand. Toch wel heel apart. Je ziet gewoon dat dit niet al te lang meer zo kan blijven staan. Na deze eerste indrukken is het tijd voor een kopje koffie en dat gaan we nuttigen aan de waterkant. Kijk maar hoe leuk dit was ik heb een foto op mijn terugblik pagina gezet

Centrale markt

Vind je in het verlengde van de Waterkant, de grootste overdekte markt van het Caribisch gebied een soort grote hal van twee verdiepingen.  Aangezien Suriname bestaat uit acht verschillende bevolkingsgroepen is er een enorme verscheidenheid aan voedsel te vinden. Al van veraf hoor je het geschreeuw tussen de marktlieden in het lokale dialect sranang. Hoe dichter je bij de markt komt, des te sterker worden de geuren van vis, vlees en Surinaamse lekkernijen.

Ook buiten staan de marktkooplui met verse groente, noten, fruit, kruiden, kleding, haar artikelen, vogelkooien, sigaretten en diverse spullen.  Maar ook diverse eettentjes zijn er te vinden. Een bezoekje aan de Centrale Markt mag je absoluut niet overslaan tijdens je citytrip in Paramaribo! 

De markt is naast een trefpunt voor handel, een stopplaats van bussen en een aanlegplaats voor boten, wat voor een grote drukte zorgt. We hebben heel veel vruchten mogen proeven dat was wel leuk.

De vishal

De hal voor vlees en gevogelte

Spanhoek

Een trefpunt in Paramaribo is Spanhoek dat officieel Vailliantsplein heet. Enkele hoofdstraten komen uit op dit plein en het telefoonbedrijf Telesur is hier gevestigd. Het is altijd een drukte van belang rond rond het hoofdkantoor van de nationale telecomprovider.

Op het plein zijn het Statenmonument en het Carillon te zien. Het monument werd in 1966 onthuld ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van het Parlement en het symboliseert de rechten en vrijheden van het volk. Het klokkenspel, dat overigens al geruime tijd defect is, werd geschonken door de Nederlandse regering bij de onafhankelijkheid van Suriname in 1975. De fontein in het midden van het plein staat behalve in de regentijd regelmatig droog, maar toch is het lekker zitten op de rand van de vijver in het hartje van het centrum.

Het Onafhankelijkheidsplein

Behalve het presidentieel paleis staan er nog meer historische gebouwen aan het Onafhankelijkheidsplein. Op het plein zelf zijn twee standbeelden te zien. Dit zijn 2 belangrijke Surinaamse politici: Johan Adolf Pengel (de dikkere) en Jagernath Lachmon, die samen twee bevolkingsgroepen in Suriname politiek dichter bij elkaar brachten. Achter het beeld van Jopie Pengel staat het ministerie van Financiën, oorspronkelijk bedoeld als stadhuis. 

Het gebouw met het witte torentje, is het ministerie van Financiën, een in 1836 voltooid gebouw. Ernaast staat nog een stenen gebouw: het Hof van Justitie uit 1793.

Op zondagmorgen heel vroeg naar het Onafhankelijkheidsplein te gaan. Daar valt een typisch Surinaams spektakel te zien: zangvogelwedstrijden. Zangvogels zijn een soort nationale sport voor Suriname.

Langs de oever van de Surinamerivier staat het modern ogende gebouw van De Nationale Assemblee, de Surinaamse Tweede Kamer. Voorheen was hier Buitensociëteit Het Park gevestigd, waar de Surinaamse elite kon dansen. Aan de oostkant van het grasplein is een vlaggenplatform gecreëerd dat de band met bevriende naties symboliseert. 

Vlak ernaast, dicht bij de steiger, staat een hoge witte zuil, eerbetoon aan Surinaamse vrijwilligers in het Nederlandse leger die het leven lieten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Naast het monument is een herdenkingsboom geplant voor de Hindostaanse immigranten die hier voor het eerst voet aan wal zetten.

En ja als we aan de wandel zijn zien we diverse huizen en je ziet sommigen zijn wel in heel slechte staat. Kijk daar in de Herenstraat staat gewoon een kleine poli tussen de huizen in

De Henck Arronstraat, voorheen de Gravenstraat,

Dit is het regeringshart van Suriname en huisvest diverse ministeries. Tussen de oude houten huizen met hoge balustraden dendert het eenrichtingverkeer richting Onafhankelijkheidsplein. In deze straat is naast het ministerie van Volksgezondheid het ’s Lands Hospitaal gevestigd. Het gebouw dateert uit 1765 en is geregeld in verval geraakt en weer gerenoveerd. Op de hoek met de Tourtonnelaan, een belangrijke verkeersader naar verder gelegen woongebieden, staat het onderkomen van de militaire politie. Het pand bestaat uit twee identieke gebouwen van rond 1900 die tot één gebouw zijn verbouwd.

Aan de overkant staat de voormalige Portugees-Israëlitische Synagoge. Het gebouw is geheel uit hout opgetrokken in 1736, nadat besloten was dat zowel de Hoog-Duitse als de Portugese joden over hun eigen gebedshuis moesten beschikken. Het bouwwerk behoort tot de oudste gebouwen van Suriname, maar gaat met de tijd mee: in de synagoge is tegenwoordig een internet-ruimte gevestigd.

Ook is hier de Surinaamse Bank gevestigd je ziet het is kersttijd jawel de kerstbalen liggen op het gras voor de bank en in de avond was het gebouw mooi door gekleurd licht

De St. Petrus en Paulus Kathedraal (1885)

Staat naast het moderne gebouw van de Surinaamse Bank naar men zegt, grootste houten kerk van Zuid-Amerika.  Deze heeft zwaar te lijden van haar houten constructie. De ontwerpers van de kerk waren dan ook geestelijken en geen bouwmeesters. Zij ontwierpen een kruiskerk die als een stolp over de onbruikbaar geworden oude kerk heen werd gebouwd. Het bouwwerk werd in voor die tijd gedurfde geelgrijze tinten geverfd. Het werd in 1901 uitgebreid met de plaatsing van de twee torenspitsen. In 1995 bestond de eerste fase van de in de jaren zeventig hervatte restauratiewerkzaamheden uit het weer recht ‘schroeven’ van de zwaar naar één kant hellende kerk. Eind 2010 vond de feestelijke heropening plaats van de in oude staat herstelde kathedraal. De kerk is te bezichtigen, prachtige ornamenten en het houten interieur geeft een bijzondere sfeer. Vooraan in de kerk bevindt zich een monument voor de zalig verklaarde Nederlandse missionaris Petrus ‘Peerke’ Donders (1809-1887), die zorg droeg voor het zielenheil van melaatsen van de leprozerie Batavia aan de Coppenamerivier.

De Moskee

in de Keizerstraat is in 1984 geopend. Deze moest de reeds 50 jaar oude houten moskee vervangen, die werd gebouwd omdat er steeds meer moslims in Suriname kwamen als landarbeiders, die hieraan behoefte hadden. Geheel volgens Islamistische traditie bestaat het ontwerp uit een grote middenkoepel, 4 minaretten en een kibla. Het bouwwerk is circa 29 m hoog. Dat dit gebouw tot een monumentaal identificatiepunt voor Paramaribo is geworden, kan niemand ontkennen. Uniek aan de moskee is dat het vanaf de jaren 90 naast een synagoge gelegen is. De unieke en vreedzame relatie tussen de moslims en joden, welke tot uiting komt in het vredig naast elkaar staan van een moskee en een synagoge, mag tot heden toe als een goed voorbeeld voor de hele wereld dienen.

De Palmentuin

De voormalige achtertuin van het Presidentieel Paleis, werd voor het eerst voor het publiek opengesteld in 1685 door gouverneur Van Sommelsdijck, maar werd weer voor lange tijd gesloten na zijn dood in 1688 die het gevolg was van een aanslag. Onder gouverneur Nepveu werd een tunnel gegraven vanuit het paleis naar het midden van de tuin. Deze tunnel moest als vluchtroute dienen bij een eventuele aanslag. Via de Grote Combéweg en de Kleine Waterstraat kunt u het park in. De Palmentuin wordt overdag bezocht en dan vooral wanneer er evenementen plaatsvinden, vanaf de schemering doet de verlaten tuin onbehaaglijk aan.

Tijdens de koloniale tijd was de Palmentuin een ontmoetingsplek voor verliefde zonen en dochters van plantage-eigenaren. De oudste palmen in het park moeten in de loop der tijden veel liefdestaferelen aanschouwd hebben.

Tussen de kale stammen van de koningspalmen zijn enkele gedenktekens geplaatst waaronder het beeldje van Ruben, een jongetje dat door verstikking om het leven kwam. ‘Ouders let op uw kinderen’ is het bijbehorend motto.

De bovenstaande foto's geven toch wel een leuk geheel. We zijn ook alles tegengekomen zoals je ziet.  Dit heeft ook geen toelichting nodig lijkt mij.

Jules Wijdenbosch brug

In de zomer van 2000 is één van de belangrijkste projecten in de Surinaamse geschiedenis voltooid: de brug over de Suriname Rivier. De brug is genoemd naar de president, die deze brug heeft geopend. De Suriname rivier ontspringt in het zuiden van Suriname en mondt uit in de Atlantische Oceaan. Paramaribo, ligt dichtbij de kust. Ter hoogte van Paramaribo is de rivier zeer breed. De brug is gebouwd in samenwerking met het Nederlandse bedrijf Ballast-Nedam, dat wereldwijd bekend is. Het  is tevens de laatste schakel in de Oost-West verbinding.

Voordat de brug er was, kon men de Suriname rivier alleen maar oversteken met behulp van een veerboot. Rijen met auto's, fietsen en mensen stonden te wachten. Sommige bezitters van speedboten, brachten je voor een vergoeding snel en simpel naar de overkant maar loste het probleem niet op. Zeker niet als je bedenkt, dat de rijen voornamelijk uit auto's bestonden. Het was voor de Surinaamse economie belangrijk, dat er een permanente verbinding kwam tussen Paramaribo, Meerzorg, de plaats aan de overkant van de rivier en het achterliggende land: het oosten van Suriname. Parmaribo ligt aan de westelijke oever van de Suriname rivier. Meerzorg heeft zich in die tijd sterk ontwikkeld, doordat de verbinding met de hoofdstad Paramaribo veel en veel gemakkelijker is geworden, dan het voor die tijd was.

Het gehele district Commewijne, dat genoemd is naar de Commewijne rivier, die door dit vruchtbare gebied stroomt, profiteert van deze vaste oeververbinding. Zelfs het grensstadje Albina, dat de hoofdstad van het district Marowijne, genoemd naar de grensrivier de Marowijne (Le Maroni, zoals de Fransen deze rivier noemen), is, zal van deze brug profiteren.

district Commewijne Terugblik