Castro
Is een plaats in de Italiaanse provincie Lecce (regio Apulië) en telt 2483 inwoners (31-12-2011). De oppervlakte bedraagt 4,4 km², de bevolkingsdichtheid is 578 inwoners per km².
De antieke naam is Castrum Minerva. In de Griekse tijd stond hier een tempel van Athena, die door de Romeinen later Minerva werd genoemd. Van haar is in 2015 door archeologen een beeld gevonden uit de 4e eeuw v.Chr.
Je kunt het jachthavengebied gratis betreden, het is altijd open.
De jachthaven van Castro ligt aan de zuidkant van Castro, aan het zuidoostelijke punt van de hiel van Italië. Het maakt deel uit van de kust van Salento in de regio Puglia, op een voorgebergte dat de Adriatische Zee van de Ionische Zee scheidt.
Een nieuwe dag een nieuwe uitdaging!
Een klein aantal uit de groep heeft ervoor gekozen een boottocht te maken daarna gaan we naar Otranto.
Na het ontbijt verzamelen bij de bus. Oeps dat ziet er niet goed uit de bus ligt half uit elkaar nou ja aan de zijkant dan.
Diesel is met divers gereedschap aan de gang en een aantal van de mannen uit de groep doen een poging hem te helpen. Later dan gepland geeft hij dan toch het sein dat we kunnen instappen.
Alles oké? Nee zeker niet hij heeft de garage gebeld en er komt straks een monteur naar de bus kijken in de plaats waar wij worden losgelaten voor de boottocht of de wandeling. Het is een mooie tocht langs de kust. Wij hebben nu nog geen zicht op zee maar dat komt straks helemaal goed. Dus nu gewoon genieten van de rotsformaties en de cactussen ook mooi. Die toren is 1 van de wachttorens van vroeger (later meer).
Dan komen we in de buurt van Castro waar de marinehaven ligt. Je ziet je kunt hier heel veel kanten op. Dus weer een puzzel maar we komen beneden met de bus Oeps dat was eigenlijk niet de bedoeling. Stappen jullie die de boot opgaan maar uit komt zo iemand om jullie naar de boot te brengen. Je hoort later wel hoe of wat. Diesel met de rest snel weer weg voor hij een bekeuring kreeg.
De marine ligt in 1 van de mooiste baaien van Apulië.
Nadat de meesten een toiletstop gemaakt hadden kwam er iemand die ons naar de boot bracht. Oké niet al te luxe, goed dat de meesten de tijd goed gebruikt hadden want er was geen toilet aan boord daar het was een simpel bootje waar je op kon zitten en genieten. We krijgen een stelsel met info over de rotsen waar we langs varen nu de haven uit het open water op.
De rotsformaties, zitten vol stalactieten, stalagmieten naast andere fascinerende natuurlijke kenmerken.
The cave of the palombara.
De naam is afgeleid van de aanwezigheid van torenvalken en haviken die in het interieur van de grot nestelen. Geautoriseerde boten kunnen er naar binnen, de zeebodem is ongeveer 8 meter diep, bereikt een lengte van 50 meter en een hoogte van meer dan 30 meter.
The bleu cave
De grot bestaat uit een enkele grote zeeholte die het fenomeen van een suggestieve en tegelijkertijd bijzondere kleur van het water benadrukt, die met de breking van het licht varieert tussen intens blauw en groen, afhankelijk van het moment. Juist vanwege deze karakteristieke kleuren van het water werd het de blauwe grot genoemd. De grot ligt niet ver van Zinzulusa en loopt verder over zee richting Castro en is vanaf zee goed te zien. De afwezigheid van de mens betekent dat het wordt bevolkt door een rijke zeefauna.
The Zinzulusa cave
Het is zeker de meest bekende; gedurende het jaar komen er ruim 100.000 bezoekers die aangetrokken worden door de bijzondere sfeer. Dankzij het natuurlijke karstfenomeen oogt de ingang indrukwekkend, zeer schilderachtig en is ook over land te bereiken. De oorsprong van de naam wordt toegeschreven aan de grote aanwezigheid van stalactieten in de vorm van hangende vodden, die in het lokale dialect gewoonlijk "zinzuli" worden genoemd.
The Romanelli cave.
Is ontstaan niet ver van de beroemde Zinzulusagrot aan de kustweg van Santa Cesarea Terme naar Castro. Deze grot dankt zijn naam aan de plaats waar hij zich bevindt, genaamd Romanelli. Het bestaan ervan is bekend sinds 1861 hij is slechts 35 meter lang en 16 meter breed. Tegenwoordig is de hele opening in de diepte direct vanaf zee te zien, van waaruit alleen insiders er toegang toe hebben, aangezien deze gesloten is voor toeristen.
Het werd zeker bezocht door de mens in de prehistorie tot aan het Paleolithicum, waarna de grot werd gesloten en tot de 20ste eeuw onontgonnen bleef. Om deze reden is binnen het grootste deel van de graffiti bewaard gebleven die de muren siert achtergelaten door de prehistorische mens als een spoor van zijn aanwezigheid.
Er zijn ook veel overblijfselen van dieren gevonden die deze kusten niet meer bezoeken, zoals de in de 19e eeuw uitgestorven Borale Penquin of de Noordpoolmeeuwen, die getuigen dat deze soorten in de tijd van de ijstijden veel verder naar het zuiden waren gegaan dan hun nakomelingen
En verder was het vooral genieten. Even dachten we dat we nog iets te drinken kregen toen de schipper naar het achterdek liep maar..... juist helaas hij moest even zijn nicotinegehalte bijwerken haha
Er zijn hier heel veel kuuroorden en die zijn van buiten best mooi
Op die laatste foto zie je goed de trap naar boven/beneden net hoe je het bekijkt.
Torre di Porto Miggiano
of kortweg Miggiano-toren, ligt in de gemeente Santa Cesarea Terme, in Porto Miggiano, in de provincie Lecce. Zoals te zien is aan de lichtgekleurde hardstenen die hem onderscheiden, is de toren volledig gerestaureerd in zijn oorspronkelijke pracht uit een ver verleden. Deze maakt deel uit van dat complexe waarnemingssysteem dat in de loop van de 16e eeuw werd opgericht om de inheemse bevolking te verdedigen tegen de voortdurende invallen van de Turkse piraten die in die jaren langs de kusten raasden en heeft een ronde vorm, gescheiden door een stoeprand die begrenst het laatste deel ervan. Torre Miggiano communiceerde in het zuiden met de vestingwerken van Castro en in het noorden met Torre Santa Cesarea. De toren ligt op een paar meter van de zee en staat op een rotsachtige bergkam met uitzicht op het diepe, heldere blauw van de Adriatische Zee.
Torre del Sasso
is oorspronkelijk een wachttoren uit de 15e eeuw en maakte onderdeel uit van de verdedigingswerken van Cagli en is gelegen aan de historische Romeinse weg Via Flaminia
Torre del Sasso is een imposante, gedeeltelijk ingestorte ruine die op een adembenemende locatie in de Serra del Mito ligt De toren was visueel verbonden met de Haventoren van Ripa in het noorden en de Haventoren van Tricase in het zuiden. Dan heb je ook nog de Torre Palane en Torre Nasparo beide in het zuiden te zien.
Nog even een foto van het monument ter nagedachtenis aan de gevallenen.
Dan iets eten en drinken om vervolgens richting bus te gaan want hij schijnt weer gemaakt te zijn Maar hij mag niet meer naar beneden dus is het klimmen geblazen voor ons. Terwijl we stonden te wachten tot de groep compleet was maar even foto gemaakt van de vele cactussen. We zien op een heuvel met uitzicht op de zee de oude stad Castro tussen de Romaanse Kathedraal, en het kasteel. Het is een vissersdorp met een oude oorsprong, zoals blijkt uit recente opgravingen die de overblijfselen van de "tempel van Minerva" hebben opgegraven.
We gaan op weg naar Otranto wel rechtstreeks over de grote weg om geen risico's te lopen. Jammer geen kustlijn dus voor ons maar veiligheid is ook belangrijk. Die truck is bijna leeg zoals je ziet. We rijden weer langs een begraafplaats die zijn hier allen enorm groot door al die mausolea. O daar wordt ook nog een muur opnieuw in de verf gezet.
Otranto
Zoals veel steden in Puglia heeft Otranto, een mooie kustplaats, een gemengd en kleurrijk verleden. Het werd door de Grieken opgericht als een belangrijke haven die later door de Romeinen werd gebruikt. Groente, fruit, graan, olijf, moerbei en wijnstok uit t oosten zijn via Otranto de poort van het oosten het land ingekomen. Het werd geregeerd door de Byzantijnen, de Noormannen en de Aragonezen. Die allemaal hun stempel hebben gedrukt op dit stadje waarvan de witte gebouwen schril contrasteren met het azuurblauwe van de omliggende zee. Otranto is een klein dorp in het oostelijke deel van de regio Puglia en ligt op de plaats waar de Adriatische Zee, langzaam overgaat in de Ionische Zee.
De binnenlanden van Otranto staan bekend om de wijnvelden. Volgens kenners komt de beste wijn uit Puglia, uit de omgeving van Otranto. De 2 belangrijkste bezienswaardigheden in het dorp zijn de kathedraal en het kasteel van Otranto.
Er zijn verschillende soorten reizen:
voor werk, voor nood of voor plezier tijdens de vakantie.
De reis is echter ook die van de landgenoten die op de vlucht zijn vanwege een gebrek aan werk.
En het is ook de pijnlijke 'vlucht' van oorlogen.
Mooi deze tekst vond ik op internet toen ik info zocht over die boot met glasscherven. Ik wist niet waarom maar hij sprak me aan toen ik hem zag liggen. Op de borden was helaas bijna niets meer te lezen Maar op het net dus wel.
28 maart 1997
Op deze dag, vond de tragedie van Otranto plaats. Toen het Albanese schip Kateri i Radës zonk bij een botsing met het Italiaanse marineschip Sibilla in de Straat van Otranto.
Om de binnenkomst van illegale migranten in Italië te voorkomen, blokkeerde de Italiaanse marine hun kust. Terwijl het Italiaanse schip Sibilia probeerde aan boord van de Kater i Radës te gaan, lieten ze het kapseisen. Aangenomen wordt, dat tenminste 84 Albanezen in de leeftijd van 3 maanden tot 69 jaar daarbij het leven lieten.
Familieleden van de slachtoffers verzamelden zich op de plaats van waaruit de boot naar Italië vertrok aan de zuidkust van Albanië en gooiden bloemen in de zee. Sommigen van hen zeiden op lokale tv's dat gerechtigheid niet wordt gedaan voor hun geliefden die verdronken zijn in de Adriatische Zee dicht bij de Italiaanse kusten.
L'Approdo
Is een gedenkteken voor deze tragedie. De roestige overblijfselen zijn gevormd tot een sculptuur door de integratie van stapels glazen panelen. 13 Jaar later heeft de Griekse kunstenaar Costas Varotsos het roestige wrak met glazen platen bedekt. Dit is een onderstrepende kwetsbaarheid van degenen die op die boot hun leven hebben achtergelaten. Het roestige wrak, slaapt in stilte in de haven.
Even genieten in de haven van het uitzicht over het water.
Castello Aragonese
Van de haven naar de oude stad, kwamen we langs het kasteel van Otranto, ook wel bekend als Castello Aragonese. Dit enorme kasteel is aangelegd op een vijfhoekig plan en heeften brede gracht, cilindervormige donjons en 2 bolwerken met uitzicht op de Adriatische zee.
Het werd gebouwd door Ferdinand van Aragon op de plaats van de vestingwerken die eerder door Frederik 11 waren aangelegd. Het Castello Aragonese werd na de Ottomaanse aanvallen geheel in ere hersteld.
Het kasteel is nog steeds de belangrijkste entree voor het historische deel van het dorp.
De imposante muren en bijbehorende stadsmuren van het kasteel van Otranto, zijn het eerste wat je ziet als je aankomt in Otranto. Jammer genoeg is het kasteel, het grootste deel van het jaar, gesloten voor publiek.
Cathedrale di Santa Annunziata
De Normandiërs bouwden deze kerk in de 11e eeuw. De bouw vond plaats op oudere architectonische overblijfselen, waaronder een Romeinse domus, een Messapisch dorp en een vroegchristelijke tempel, op de exacte locatie die een punt van de fictieve lijn die Rome met Byzantium verbindt, afbakent.
Er zijn verschillende stijlen die de kerk karakteriseert; Arabisch, Romaans, barok, die getuigen van de artistieke veranderingen en invloeden die het in de loop van de tijd is overkomen en van de verschillende personen die het interieur en de architectuur van de kerk van tijd tot tijd met een paar extra details wilden verrijken.
De voorkant van de kerk is gemaakt van de beroemde lokale zeer breekbare steen uit Lecce, die aan de ene kant goed geschikt is voor beeldhouwwerk, maar helaas gemakkelijk wordt aangetast door de weersinvloeden.
Karakteristiek voor de religieuze architectuur in Puglia is het 15de-eeuwse rozetraam dat op de façade prijkt. Recht daaronder bevindt zich de barokke toegangspoort van de kathedraal.
Het portaal dateert uit 1674 en is in barokstijl met samengestelde kapitelen. In het midden van het fronton staat het wapen van de bisschop en aan de zijkanten staan 2 engelen als schildwacht voor de kerk. De rozenkrans is duidelijk Gotisch-Siciliaans en werd gemaakt na 1481 in de Renaissance, na de epische strijd met de Turken.
Als we de drempel van de ingang hebben overschreden, zijn we binnen. De grote Latijnse kruisruimte wordt verdeeld over 3 gebeugen door 14 kolommen met Romaanse, Ionische en Korinthische kapitelen.
Het plafond van de kathedraal is zeer zeldzaam. Alleen in Lecce zijn er nog een paar op dezelfde manier gemaakt, met gouden houten lades op een zwart-witte achtergrond in Morense stijl. Het dateert uit 1698. Het plafond contrasteerde meteen met de rest van het interieur. Oorspronkelijk was het een houten spits en zeer opvallende en harmonieus, in harmonie met de rest. De kerk, is verdeeld in 3 schepen.
Aan het einde van het middenschip bevindt zich het zilveren altaar dat de scènes van de aankondiging weergeeft.
Het kerkgebouw heeft prachtige mozaïekvloer (zie onder), fresco’s en houtsnijwerk. De kathedraal wordt beschouwd als de grootste kerk van Puglia. Hier worden de resten bewaard van de 800 Martelaren van Otranto.
Stukje geschiedenis
In de 15e eeuw was Otranto een bloeiende havenplaats dat volop profiteerde van zijn tactische ligging aan de Italiaanse kust. Dit veranderde toen de Ottomanen met een Turkse invasievloot aangevoerd door Mehmets grootvizier Gedik Ahmed Pasja de kust van Otranto aanvielen nadat ze waren verslagen bij Rhodos.
Toen de Ottomaanse vloot Otranto naderde verschansten de bewoners zich samen met het garnizoen dat onder leiding stond van graaf Francesco Largo in de citadel van de stad. Ondanks hevig verzet van het garnizoen slaagden de Turken erin om op 11 augustus 1480 een bres te slaan in de verdedigingswal van de citadel en de stad in te nemen.
Na de verovering van Otranto waarbij grote stadsdelen werden verwoest gebood Gedik Pasja alle mannelijke inwoners boven de 15 jaar te doden en de vrouwen en kinderen als slaven weg te voeren. Helemaal wreedaardig was de dood van de garnizoenscommandant die op bevel van Gedik levend doormidden werd gezaagd.
Hoeveel burgers er uiteindelijk om het leven kwamen is niet met zekerheid bekend. Wel wordt aangenomen dat om en nabij de tienduizend inwoners en landslieden uit de onmiddellijke omgeving het leven lieten terwijl nog eens een vijfduizendtal anderen als slaaf werden verkocht.
Een deel van de bevolking hield zich schuil in de kathedraal. Toen de Turkse soldaten zegevierend het godshuis naderden liep de aartsbisschop de belagers tegemoet en smeekte hen het leven van zijn medeburgers in de kathedraal te sparen.
Als enig antwoord werd de keel van de ongelukkige prelaat opengesneden en zijn hoofd op een staak als trofee in de stad rondgedragen.
Gedi Pasja, die van het gebeuren op de hoogte was gebracht, beloofde de christenen in de kathedraal te sparen op voorwaarde dat ze zich tot de islam zouden bekeren. Allen lieten bij monde van Antonio Primaldo, een arme kleermaker die als hun woordvoerder optrad weten dat ze hun geloof niet wilden afzweren. Kort daarna werden de 813 burgers die in de kathedraal hun toevlucht hadden gezocht bijeengedreven en op een nabijgelegen heuvel onthoofd.
Pas toen 13 maanden later, in het najaar van 1481, de stad door een christelijke strijdmacht onder leiding van Alfons II van Napels werd heroverd op de Turken, kwam de ware toedracht aan het licht toen de onthoofde lichamen in een massagraf werden ontdekt. In deze kathedraal worden al jarenlang enkele van de stoffelijke resten bewaard van de christenen die door de Turken in 1480 werden onthoofd.
De Cappella dei Martiri
De kapel in het rechter middenschip, is ontworpen door bisschop Michele Orti in 1722. Hier vind je de vitrines met de botten van de martelaren. Dit zijn niet alle botten, sommige zijn al in de 15e eeuw naar andere kerken in Italië gebracht. Het was paus Clemens XIV die in december 1771 per decreet hun zaligverklaring erkende.
Achter het altaar staat, als een relikwie, een steenblok dat naar verluidt werd gebruikt om de martelaren te onthoofden. Op het bovenste deel van het altaar, staat een klein standbeeld van de Madonna van Martelaren met het beeldje Jezus.
De legende
is dat het beeldje door de Turken naar hun land werd gebracht omdat ze dachten dat het volledig van goud was gemaakt. Alleen de buitenkant was bedekt met bladgoud. Nadat ze in een vreemd land was aangekomen, werd het standbeeld opgeborgen in het huis van een rijke, zwangere Turkse vrouw, die ook een vrouw uit Otranta als slaaf had meegenomen.
Op een avond begon de vrouw vreselijke, zeer hevige pijnen te krijgen. Het was de nacht van de bevalling.
Als de slavin van Idruntina zich niet tot haar baas, de echtgenoot van de zwangere vrouw had gericht, zou ze het risico lopen dat als hij haar met het standbeeld had laten gaan, de bevalling zonder problemen zou plaatsvinden. Zo werd de slavin samen met het beeldje van de Onze-Lieve-Vrouw op een schip gezet, dat in de richting van Otranto zeilde. De vrouw baarde kalm een knappe jongen. Aan beide zijden van de ingang zijn overblijfselen van ingewanden bewaard, die op 14 en 15 augustus in processie worden gebracht.
Deze info heb ik onder andere van https://historiek.net
De mozaïekvloer
Dateert uit de 12e eeuw. Het mozaïek, dat ongeveer een eeuw na de inhuldiging van de kerk in opdracht van bisschop Jonathan werd gemaakt, is het resultaat van het werk van de priester Pantaleone, die bij de heilige Nicolaas van Casole werd onderwezen in een klooster dat in de eerder genoemde slag volledig door de Turken werd vernietigd
Hij werkte er tussen 1163 en 1165 dag in dag uit aan, op zijn knieën gebogen over de talloze voorstellingen,
Het bestaat uit miljoenen polychrome tegels met mythologische dieren, goddelijke gebeurtenissen, bijbelse scènes, beschrijvingen van Genesis en waarschijnlijk nog niet correct geïnterpreteerde esoterische inhoud.
Een uitzonderlijk werk dat honderden geleerden ertoe heeft aanzet om de ideogrammen en voorstellingen op de tegels zorgvuldig te analyseren om te proberen te onthullen wat vandaag de dag nog steeds het mysterie van Otranto is. De vloer heeft afmeting is 54 meter lang en 28 meter breed. Wat hem een eervol plekje geeft in de ranglijst van de grootste mozaïeken ter wereld.
Je ziet;
- 3 'levensbomen'; de boom vereeuwigen, de verblijfgelegenheid van een bovennatuurlijk wezen en een symbool van leven,
- 2 grote olifanten ondersteunen de machtige boom die zich langs het middenschip vertakt. Ze zijn de fysieke en morele kracht van de menselijke geschiedenis.De 12 sterrenbeelden
- De maanden van het jaar
- Het verhaal van Adam en Eva verweven met dat van Kaïn en Abel, met figuren van Koning Arthur, dieren en verschillende personages dus de ark van Noach en
- De Toren van Babel
- En er is een belangrijke plaats ingeruimd voor de afbeelding van de luchtreis van Alexander de Grote.
De crypte
Deze is toegankelijk via 2 trappen in de zijpaden van de kathedraal.
Het slingert in de 11e eeuw in het gebied onder de apsis, het presbyterium en een deel van het klaslokaal en is een miniatuur van de beroemde Theodosius-reservoir of de Cordova-moskee.
Het heeft 3 halfronde apsissen met steile ramen en 5 beuken. Het ondersteunt het transept van de Bovenste Kerk met 42 monolitische marmeren zuilen, overruled door artistieke kapitelen met abacus en echino, waarop de voetjes van de Arabische stijl bogen zijn geplaatst.
Het is gebouwd op 42 monolitische zuilen, die allemaal van marmer of graniet, van verschillende kwaliteit, stijl en productietijd zijn, waarvan de herkomst onbekend is. Naast de 42 kolommen zijn er 23 halfkolommen die 45 vierhoekige overslagen vormen, plus 3 van de middelste apsis, verdeeld in 5 rijen van 9.
Zuilen en kapitelen hebben verschillende stijlen, marmer en tijden. Door de grote verschillen in de materialen van de kolommen (marmer, graniet, breccia) en het feit dat sommige kolommen glad zijn en de andere zijn bedekt met groeven of inkepingen, in plaats van verwarrend te zijn, zorg het voor een zeer homogene werking. Zij lijken op stammen van een versteend bos, die het element van de boom in het mozaïek doet opleven en een gevoel van verdwijning geven. De zuilen zijn bedekt met kapitelen met symbolische, fantastische, groteske en allemaal verschillende afbeeldingen. De locatie is het interieur van een moskee.
Deze crypte is het eerste voorbeeld van een oratoriumcrypte in Puglia, en net als bij de kathedraal worden de ruimte- en compositie-elementen teruggebracht naar de abdij van Montecassino.
Het bijzondere aan deze crypte is dat de kapitelen allemaal verschillend zijn, waarvan sommige Byzantijns zijn, andere met griffioen of 4 harpenfiguren. Het mooiste en meest mysterieuze kapittel van het hele architectonische complex is ongetwijfeld het hoofdkaal van de leeuwen naast het hoofdaltaar.
Opmerkelijk zijn ook de marmeren metopen in de crypte en het marmeren paneel uit de zeste 1e-eeuwse, het fresco van Onze lieve vrouw met Kind een zeer oud fresco uit de 11e eeuw, het fresco van Sint-Francis uit de 15e eeuw en andere overblijfselen van fresco's.
In de Byzantijnse crypte zijn de verfraaiingen die in de 18e eeuw zijn aangebracht verwijderd zodat hij nu weer in zijn oorspronkelijke vorm bewonderd kan worden.
En na deze indrukwekkende gebouwen, even genieten van het plaatsje dat door zijn vele souveniers-winkels een heel vrolijk aanzien geeft. Eigenlijk wil ik er niet over nadenken hoe het hier in het hoogseizoen is ben bang dat je dan bijna letterlijk over de hoofden loopt zo breed zijn de straatjes niet. Maar t was wel heel gezellig, uiteraard de dag afsluiten met een Aperol-Spritz op het terras en weer rustig aan naar de bus gelopen
De terugreis vangt morgen aan.
