Uggiano la Chiesa
Uggiano la Chiesa, een pittoresk stadje gelegen in de regio Puglia. Met zijn rijke geschiedenis, adembenemende landschappen en gastvrije sfeer is Uggiano la Chiesa een ware parel voor reizigers die op zoek zijn naar een authentieke en betoverende ervaring.
Uggiano la Chiesa, gelegen in de “hak” van Italië’s laars, heeft een geschiedenis die teruggaat tot de oudheid. Met geplaveide straatjes van het historische centrum, omgeven door schilderachtige witgekalkte huizen met kleurrijke accenten, waan je jezelf in een andere tijd.
De stad is doordrenkt van geschiedenis en religieuze betekenis, zoals blijkt uit de prachtige architectuur van de plaatselijke kerk en andere religieuze gebouwen.
Voor strandliefhebbers biedt Uggiano la Chiesa gemakkelijke toegang tot enkele van de mooiste stranden van Puglia. Met kristalhelder water en zachte zandstranden is dit de ideale plek om te ontspannen, te zwemmen en te genieten van de mediterrane zon. Je moet dan wel een fiets huren of een auto hebben. Lopen is te gevaarlijk langs de grote wg
Bovendien is de regio gezegend met adembenemende natuurlijke landschappen, van olijfgaarden tot wijngaarden en glooiende heuvels. Een wandeling of fietstocht door het platteland is een geweldige manier om de betoverende omgeving te verkennen.
Het is vandaag niet alleen relax-day het is ook nog eens Bevrijdingsdag. Na een goed ontbijt in de zeg maar balzaal van het complex (Het is echt groot en nu nog vroeg in de tijd dus weinig mensen buiten ons maar wat zal het een drukte zijn later in hete seizoen) gaan we op stap. We lopen via het zwembad over het pad langs de olijfbomen naar ons appartement. De afstand tot het dorp is 3 km dat is prima te doen. Even informeren of we links of rechtsaf moeten en dan gaan we. Zoals al stond vermeld lopen we heerlijk door de natuur en komen aan in het dorp. Waar of we al gauw bij de kerk uitkomen natuurlijk.
Mooi kerkje op de kruising helaas tot op heden geen informatie over kunnen vinden maar ik blijf zoeken
De Santa Maria Maddalena kerk
De huidige kerk werd gebouwd in de 2e helft van de 18e eeuw op dezelfde plek als de vorige, die meerdere malen werd herbouwd. De bouw van de moederkerk schommelt tussen geschiedenis en legende.
De beroemde arts Celestino Cominale werd door de koning van Napels, Ferdinand I van Bourbon, opgeroepen voor zijn ernstig zieke dochter. Toen zij hersteld was, deed de koning er alles aan om aan alle wensen van de eminente luminaire te voldoen.
De gemeente wilde dat de bevolking van Uggiano zou profiteren van de vrijgevigheid van de koning met de bouw van de nieuwe hoofdkerk, groter dan de bestaande. De kerk is gemaakt met geld en donaties van de inwoners van Uggiano zelf tijdens het aartpriest van Pasquale Cominale
De moederkerk
De kerk is de parochiekerk in barok- en rococostijl van de stad, voltooid in 1775. Het heeft een basiliekindeling met 3 beuken, in de vorm van een Latijns kruis.
Het centrale portaal
Boven het portaal, staat het standbeeld van de heilige Maria Magdalena. De lesenen gaan verder boven het inkemen tot aan de hoogte van een omlijsting. Daarboven, terwijl de 4 lezen van de middelste planten door het middenraam omlijsten, ondersteunen de andere 2 zijvleugel, 2 verbindingsvoluten tussen de lagere en hogere orde. Op de wielen staan de beelden van de heilige Peter en de heilige Paulus. De klokkentoren dateert uit 1846.
De altaren
Binnen zijn doeken van de Lecce-schilder Oronzo Tiso en rococo-stucwerk. Zij tonen de klassieke motieven van de plaatselijke barok: gedraaide kolommen, bloemmotieven, voluten.
Rechts: beeld van de heilige Gaetano;
links: standbeeld van Sint-Andreas.
Middenboven: ovaal met voorstelling van Sint Vitus Martelaar, werk van Oronzo Tiso.
Op het tabernakel: zilveren reliekschrijn, 18e-eeuws Napolitaans vakmanschap, met daarin een relikwie van de heilige.
Op het altaar: hoogreliëf van papier-maché met de afbeelding van de Madonna met Kind.
En in de nis treffen we de tweelingbroers weer aan en een houten beeld van de heilige Maria Magdalena uit de Napolitaanse school uit het midden van de 18e eeuw, gerestaureerd in 1999.
We lopen nog wat rond in het stadje maar er is weinig vertier. Lijkt als is het hele dorp uitgeweken naar de grote stad om feest te vieren. Bijna alle winkels zijn ook dicht. En als je al mensen tegenkomt zijn het jawel groepsgenoten haha. Nou dan maar even een cappuccino smaakt altijd wel. Bij het saafrekhenen was het even schrikken. Ze heeft zich vast vergist ik moest € 3,00 afrekenen maar nee echt het kostte maar €1,50 per kopje Wat een geluk dat alleen haar tent open was had zij tenminste nog een beetje goede dag al moest ze dan werken. Er waren een paar uit de groep die een supermarkt gevonden hadden die open was dus wij op weg. Ja hoor drinken binnen en ook een fles limoncello gescoord mooi ka zo gelijk in de koeling tegen ijsvakje aan haha. De ochtend is om we lopen op ons gemak weer terug. Om van de vrije middag tegenieten.
Lecce
Lecce is de trots van de regio Puglia, gelegen in het zuiden van Italië. Het is de belangrijkste stad van het Salento schiereiland en meer dan 2000 jaar oud.
De geschiedenis van Lecce begint in de tijd van de oude Grieken, toen het bekend stond als Lupiae. In de loop der eeuwen werd het beïnvloed door Romeinse, Byzantijnse en Normandische heerschappijen, die allemaal hun stempel op de stad drukten. De meest opvallende erfenis is echter de barokke kunst en architectuur die gedurende de 17e en 18e eeuw tot bloei kwam. Het amfitheater van Lecce is een belangrijke herinnering.
Lecce is de grootste stad in het binnenland van Puglia en ligt op max 100 meter hoogte goed voor landbouw.
De bouwwerken in het huidige Lecce dateren uit de 17e eeuw en zijn in de barokke stijl. Bekende voorbeelden zijn de Dom van Lecce, de Basiliek Santa Croce, het paleis van de Celestijnen en het priesterseminarie. Het zijn deze bouwwerken die Lecce de bijnaam het Florence van de barok heeft opgeleverd. De historische binnenstad, is nog voor een groot deel ommuurd. Binnen deze stadsmuren kom je zo goed als alle bezienswaardigheden van Lecce tegen.
De stad heeft een levendige folklore die teruggaat tot de oude tijden, en festivals zoals het “Festa di Sant’Oronzo” brengen deze geschiedenis tot leven met kleurrijke parades en culturele evenementen. Ook de culinaire scene weerspiegelt de historische wortels van Lecce, met traditionele gerechten die de smaken van de regio omarmen.
Wist je dat Lecce de thuisbasis is van meer dan 40 kerken? Op iedere hoek van de straat of piazza staat er wel een op je te wachten met haar eigen pracht en praal.
Voor vandaag hadden we de mogelijkheid om te kiezen voor een gids voor de stad Lecce. Zij was van Hollandse of was het nu Belgisch enfin goed verstaanbaar en ze wist waar of ze over sprak. Getrouwt met een Italiaan, kinderen en volledig geïntegreerd. Ze gaf ook toe dat het moeilijk zou zijn om weer terug te gaan naar eigen land omdat ze toch net iets te veel Italiaanse is geworden. Ze stapte al direct bij ons in de bus bij het hotel. Zo kan ik jullie nu al veel informatie geven en kunnen we straks meer zien. Als eerste kwam de enorme hoeveelheid dode olijfbomen ter sprake inderdaad een triest gezicht.
Olijfboom
De bomen van 100 jaar en ouder zijn beschermd.
De eerste wegkwijnende olijfbomen werden aangetroffen in de buurt van Gallipoli, in de Zuid-Italiaanse regio Puglia. Bladeren werden langs de randen bruin en verdord. Daarna begonnen hele olijfgaarden weg te kwijnen. Telers uit families die al generaties lang olijven verbouwden, moesten machteloos toezien hoe hun bomen verdorden en hun bedrijven te gronde gingen.
Er was een bacterie op de 400-500 jaar oude bomen gekomen. De Xylella fastidiosa, deze wordt door de Europese Commissie als 1 van de gevaarlijkste plantenbacteriën ter wereld beschouwd.
Wanneer de bacterie zich eenmaal in de boom heeft genesteld, breidt hij zich langzaam uit, koloniseert de xyleemvaatjes en vormt een dunne slijmlaag die de doorvoer van water blokkeert, waardoor de takken van de bomen aan de uiteinden verdorren.
De olijventeelt staat centraal in de identiteit van de regio Apulië, die tot voor kort ca 40 % van de export van Italiaanse olijfolie voor haar rekening nam. Deze bacteri, dreigt olijfgaarden die miljarden waard zijn te verwoesten. Er is geen werkzame behandeling en de ziekteverwekker is hier inmiddels inheems. In de hele regio Puglia, zijn inmiddels 11 miljoen olijfbomen verloren gegaan. Je snapt dat dit voor de eigenaren een zware dobber is.
Tegenwoordig wordt er subsidie gegeven als de oude bomen worden verwijderd. Triest is dat dit niet geldt voor de (merendeels) prive eigenaren. Zo'n bedrijf gaat net als bij ons het boerenbedrijf vaak van vader op zoon.
De eigenaren die wel subsidie krijgen kiezen er merendeels voor om geen nieuwe bomen te zetten maar gaan over op het planten van wijnstokken. Ik trof onderstaande link op het net daar staat alles uitgebreid beschreven.
https://www.nationalgeographic.nl/wetenschap
Dan zien we diverse trulli in de velden deels afgebroken. Zij worden eigenlijk als opslagplaats voor het landbouwgereedschap gebruikt. Ook zien we diverse opgetrokken muurtjes door de velden liggen. Dit zijn meestal erfafscheidingen van vroeger.
Pietra leccese
Dit is een kalksteen uit de Myoceen-periode en is typisch voor de regio Salento. Het staat vooral bekend om zijn vormbaarheid en verwerkingsgemak. De veelzijdige kenmerken maken het geschikt voor verschillende toepassingen en zijn vaak de belangrijkste keuze voor de bouw van architectonische constructies.
Carparo,
is de leccese-steen (in het dialect Leccisu) met poreuze en rustieke kenmerken in de kleur van stro, is ook ideaal voor de sculpturale stijl, dankzij het kleiachtige component die het kneedbaar maakt voor machine en zelfs handmatig.
De verwerking van de onbewerkte blokken die uit de groeven worden gehakt tot afgewerkte blokken, worden gebruikt in de bouw (zoals vloeren, bekleding, stoffen, kozijnen, kapitelen, rozenkransen, open haarden, wastafels, wandlampen, tafels, tafels, standbeelden en voorwerpen in het algemeen) Tegenwoordig wordt dit uitgevoerd met behulp van de nieuwste machines die originele, elegante en decoratieve vormen en afwerkingen mogelijk maken die geschikt zijn voor binnen- en buiten.
De grijze steen is door zijn hardheid, homogeniteit en stevigheid populair voor de moderne en klassieke toepassingen.
Dan hebben we ook nog de verfijnde witte Leccese-steen en de marmeren strepen van de Poggiar-steen. Tegenwoordig wordt de steen gebruikt voor handgemaakt serviesgoed en ornamenten. In de steegjes van Lecce zijn er talloze kleine ambachtelijke winkeltjes waar je zeker een souvenir zult vinden
We komen aan in Lecce. Wat is de tijd snel gegaan vandaag. We stoppen op een parkeerplaats buiten het centrum want ook hier mag de bus niet het centrum in.
Tijdens de toiletstop aldaar haalt Diesel een vignet voor zijn bus. Op de rotonde zien we een beeld staan;
Germination
Het is 8,5 meter hoog, in glasvezel geplaatst en een eerbetoon aan de barok van Lecce.
In juni 2010 werd dit beeld geplaatst bij de 1ste rondò bij de noordelijke ingang van Lecce, op de snelweg vanuit Brindisi
The Wall Experience
is een doorlopend project bedoeld om het inzicht te vergroten in de overgebleven verdedigingswerken van de stad Lecce, voornamelijk gebouwd onder Karel V, koning van Spanje en keizer van het Heilige Roomse Rijk, gedurende de 100 jaar die de wereld veranderden
Het Bastion van S. Francesco en de 16e-eeuwse muren vertegenwoordigen, samen met het Palazzo Giaconia en het Parco delle Mura, een nieuwe ruimte voor culturele evenementen en voor de promotie van de stad.
Het gerestaureerde bastion en de muren van St. Franciscus, daterend uit de 16e eeuw, en het aangrenzende Palazzo Giaconia en park, bieden een nieuwe ruimte die zal worden gebruikt voor de promotie van Lecce en zijn culturele evenementen.
Het onvoltooide bastion, 15e-16e eeuw
Het Sint-Franciscusbastion dat vandaag de dag te zien is, is het resultaat van een complex ontwerp van de stadsmuren.
Oorspronkelijk was het bastion ontworpen met een eenvoudige, lancetvormige punt, misschien meer vergelijkbaar met de punten die in andere delen van de muren van Lecce waren gepland.
Archeologische opgravingen hebben het eindpunt van een origineel, onvoltooid bastion aan de voorkant van het St. Franciscusbastion aan het licht gebracht, en er zijn sporen van een onvoltooide gracht ontdekt op de benedenverdieping van het bouwwerk. De moderne stalen banden die op de bodem van de eigenlijke gracht zijn geplaatst, geven de spitse vorm weer die het oorspronkelijke bastion zou moeten hebben.
Het Sint-Franciscusbastion, 16e eeuw
Het bastion St. Franciscus is vernoemd naar het klooster van San Francesco da Paola, dat direct achter de muren ligt. Het maakt deel uit van de verdedigingswerken van Lecce, die de stadsmuren en het gemoderniseerde kasteel omvatten, allemaal gebouwd door Don Ferrante Loffredo, gouverneur van de provincies Terra d'Otranto en Bari tussen 1542 en 1557. De enorme omvang, met muren omhoog tot 4 meter dik en ruim 15 meter hoog, is een goed voorbeeld van de nieuwe militaire architectuur uit de late 15e en 16e eeuw, ontworpen om kanonvuur te weerstaan.
Kanonnen verspreidden zich snel over de hele wereld door de verspreiding van buskruit, oorspronkelijk uitgevonden in China in de 9e eeuw.
Het bastion St. Franciscus is verdeeld in 3 niveaus, die elk zware artillerie kunnen ondersteunen voor de verdediging van de stad.
La Chiesa di Santa Maria degli Angeli
dateert uit de Renaissance. De stijl is een uiting van de soberheid en het evenwicht tussen composities dat verloren gaat in de feestelijke pracht van de barok uit deze eeuw.
De gevel heeft een prachtig versierd hoofdportaal met een dicht metsel van frezen, aan de bovenkant omlijst door het stenen beeld van de Maagd met het Kind, gekroond door de engelen, en aan de onderkant door 2 symmetrische ramen.
De bovenste orde heeft 3 openingen, de zijopeningen komen overeen met de vensters eronder. Het middelste raam ondersteunt het wapen van de familie Maremoti en begeleidt de plastische ontwikkeling van de hangtogen die langs de hele gevel lopen. Binnenin staat een prachtige Verrio-doek met de afbeelding van het Slagd van de Onschuldigen.
In de 18e eeuw werd het interieur van de kerk van Santa Maria degli Angeli gerenoveerd, wat leidde tot stucwerk van de 3 beuken, kapitelen en zuilen, de vervanging van de vloer, uitbreiding van de decoraties met andere zijaltaren en de toevoeging van het standbeeld van de aartsengel Michel.
We lopen verder door de wijk en ja je valt van de ene in de andere verbazing overal zie je wel iets bijzonders. Mooie patio's doorkijkjes en uitwerkingen van de balustrades uiteraard ook veel bloemen ook al zijn we vroeg in het seizoen.
De kerk van Sant'Angelo
ook bekend als Santa Maria van Constantinopel, is 1 van de oudste kerken in Lecce. Het altaar werd in 1699 herbouwd door de beeldhouwer Giuseppe Cino uit Lecce en is een van de grootste in de stad. Hij is een scenografische achtergrond met 6 weelderige tortile zuilen, waaronder de beelden van de 4 evangelisten. In het midden staan de doeken van de 'Besnijdenis van Christus' van de Salerno-se schilder Oronzo Letizia en bovenaan de 'De kroning van de Maagd' van de schilder Oronzo Tiso uit Lecce.
Het basisgedeelte van het altaar werd verborgen door het houten koor, een prachtige houtsnijwerk, dat in de 2e helft van de jaren 1700 door de Benedictijnen werd vervoerd en de jezuïeten opvolgden bij het beheer van de kerk en het colle.
Het vlakke, aan het einde van de 19e eeuw versierde bovenplaf, is versierd met doeken die de glorie van de Sociciteit van Jezus vertellen. Vergeet ook niet naar het plafond te kijken .
S. Bernardino Realino
De kerk is doordrenkt ter nagedachtenis hem. Zo zie je het altaar in de dwarssep aan de rechterkant aan hem gewijd, zijn stoffelijke resten zijn in de kerk bewaard.
Op het 1ste altaar aan de linkerkant is het standbeeld van Onze-Lieve-Vrouw van Loreto te zien, afkomstig van de niet meer bestaande kerk van de Cappuccinelle. Door de lineariteit van de vormen lijkt het een eigentijds werk.
Het hoofdaltaar is een van de mooiste en meest extravagante van de stad. Het is concaaf met vier spiraalvormige kolommen die typerend zijn voor de barokperiode. (Je ziet de renovatie is in volle gang maar het doek geeft wel aan dat het mooi is.
Het houten standbeeld is stevig, maar heeft een uitzonderlijk fragiel aanzien dat een diep gevoel van toewijding geeft: de Madonna, zonder gebaren, wordt benadrukt in de zwaar geplooide jurk waaruit het Kind, dat oorspronkelijk een wereldbol droeg, naar buiten komt. Naast haar staan 2 engelen.
Op het ontmoetingspunt tussen het schip en het transept staat een lage, achthoekige koepel. Het is een werk uit het einde van de '800 en vervang een 'nep' koepel op doek, geschilderd in de tweede helft van de jaren 1600 door de jezuïeten-arctect Andrea Pozzo, een wonderbaarlijke maker van optische effecten op een perspectiefachtergrond.
Het barokke Palazzo dei Celestini
Het Palazzo dei Celestini was gedurende 3 eeuwen de zetel van het klooster der Celestijnse Vaderen. Het is 1 van de grote barokke monumenten van Lecce. Het klooster werd in 1352 opgericht door de Graaf van Lecce en de Hertog van Athene, Gualtieri VI van Brienne. Het oorspronkelijke klooster stond op de gronden van het Castello Carlo V. In 1549, toen Keizer Karel de muren uitbreidde en zijn nieuwe fort aan het bouwen was, brak men het oorspronkelijke gebouw af, en de Celestijnen kwamen op deze plek wonen.
Toen de kloosterordes in 1807 werden afgeschaft, werd het klooster een regeringsgebouw, waar vandaag de dag de kantoren van de Prefectuur en Provincie gehuisvest zijn.
Op de gevel treffen we o.a ook een Leeg houten Praetoriaans prikbord van het territoriale bestuursorgaan aan
Het paleis van Palazzocarafa,
Monastero-het klooster van deicelestini van Lecce. Mislukking van Dante Alighieri in de belangrijkste voorgevel van Comune Di Lecce, stadhuis, in het paleis van Palazzo Carafa, het klooster van Monastero delle Paolotte van Lecce Puglia, Italië en meerder bekende koppen.
Piazza Sant’Oronzo
Patroon van de stad
Op datzelfde centrale plein, de belangrijkste piazza en vernoemd naar de heilige Oronzo, staat de patroon van de stad die vanaf een hoge zuil in het midden de voorbijgangers gadeslaat. De zuil werd door de bewoners van Lecce geschonken, als dankbetuiging aan de heilige voor het beschermen van de stad tijdens de plaag en hongersnood in de 18de eeuw. Joch hebben we toch een kersverse uitvoering gezien (lees onder) jammer dat we niet even week eerder waren wat zal dat een spektakel geweest zijn.
de mozaïek
Ook vind je op de grond een mozaïek dat de warme banden tussen Lecce en Rome verraadt.
Het is het stadssymbool van Lecce, het wapen waarop de wolvin staat afgebeeld met een boom. De wolvin is natuurlijk vooral bekend als symbool van de stad Rome, en benadrukt dan ook de Romeinse wortels van Lecce als stad. De stad Siena in Toscane heeft een vergelijkbaar wapen; ook daar werd de band met Rome een warm hart toegedragen – zozeer zelfs, dat de stad de eigen ontstaansgeschiedenis graag koppelde aan de stichtingslegende van Rome (Siena zou zijn gesticht door een zoon van Remus, Senius).
Er is in Lecce een legende over dit werk. Volgens de volksvertelling zou het lopen hierop veel pech geven. Het zou zelfs betekenen dat de verlangens naar realisatie in de studies van jonge universiteitsstudenten die het durven te vertrappen, ten onder gaan. Of deze legende waar is? Wel zeker is, dat de mensen die haar kennen heel voorzichtig zijn. Je weet het nooit.
De klok
Het is gemaakt van bronzen en geëmailleerd koper en versierd met sterrenbeelden en sterrenbeelden. Ik was gefascineerd door de zonovergoten kleuren, waardoor het een echte oogmagneet is.
Palazzo del Seggio
in de volksmond Il Sedile genoemd, was een stadspaleis in Lecce. Het waren Venetiaanse handelaars die het Palazzo del Seggio bouwden. Hiertoe braken ze hun oude pand af. Het gebouw diende voor hun handelscontacten en – transacties in het centrum van Lecce. Het is een kubusvorm. De bouwstijlen zijn zowel gotisch als renaissance. De onderste bogen zijn ovaalvormig en de bogen op de bovenverdieping zijn rond. De gevels zijn afgewerkt met wapenschilden en harnassen. Oorspronkelijk stonden op de bovenste verdiepingen 2 standbeelden.
De krant van Lecce;
Vanaf zaterdag 13 april 2024, staat het standbeeld van Sant'Oronzo weer boven op de Romeinse zuil, in het midden van het gelijknamige plein, dat is vernoemd naar de patroonheilige van de stad Lecce. Tijdens een openbare ceremonie die om 12.00 uur begint, in aanwezigheid van burgemeester Carlo Salvemini en de autoriteiten, na de zegening van aartsbisschop Michele Seccia, wordt het kunstwerk, dat door het gemeentebestuur in opdracht van de Fondaria Nolana Del Giudice is besteld, op de kolom geplaatst. Alle schenkers die met de Art Bonus hebben bijgedragen aan het inzamelen van het bedrag van meer dan 240.000 euro dat nodig was voor het maken van de kopie van het standbeeld in Palazzo Carafa, zullen de eregasten zijn van de ceremonie op zaterdag. De nieuwe simulatr van de heilige Oronzo is vergelijkbaar, heeft een bijna identieke vorm en is anders in de uitvoerende techniek en neemt de plaats in van het origineel, dat fragiel en door de tijd is beproefd.
Op donderdag 11 april om 9.30 uur wordt in de kathedraal de zilveren halve buste van de heilige in het diocesane museum voor heilige kunst tentoongesteld en wordt de votieflamp aangestoken als teken van dank en verering.
Op zaterdagochtend om 11.45 uur in de kathedraal zullen de aartsbisschop, samen met alle priesters van de stad en de gelovigen die dat wil, tijdens een kort gebedsmoment de stad en het bisdom aan de patroonheilige toevertroen voordat ze in processie naar het Piazza Sant'Oronzo gaan voor de openbare ceremonie.
Wat wij hier in het atelier van de smelterij van Campania zagen was dus de oude versie wel heel leuk om deze info te vinden op het net. Wij waren hier namelijk op 26 april 2024
Het Anfiteatro Romano
in Lecce voelt als een stap terug in de tijd je voelt je omringd door de stille getuigen van de Romeinse grootsheid van Lecce.
De oude Romeinen kenden de stad als Lupiae (‘van de wolvin’), een bloeiend centrum van enig belang – in elk geval belangrijk genoeg voor keizer Hadrianus om er een in de 2de eeuw een amfitheater te laten bouwen
Het plein wordt omringd door architectonische pracht, daterend uit de middeleeuwen tot de 14de eeuw. Het plein is de 2e woonkamer voor de lokale bevolking, maar dus ook de thuisbasis van een Romeins amfitheater.
Het hoefijzervormig theater, werd pas in 1901 ontdekt tijdens bouwwerkzaamheden en is zorgvuldig uitgegraven. Een deel ervan blijft nog steeds verborgen onder het plein. Ooit keken hier ca 25.000 mensen naar verschillende voorstellingen. Bij het amfitheater liggen nog oudere archeologische restanten, namelijk een pre-Romeinse necropolis, waar Messapische inscripties werden gevonden. Midden in het oude centrum van de stad dus, kun je de resten daarvan nog altijd bewonderen.
De kerk van S.Maria della Grazia,
het religieuze symbool van het burgerplein, staat op de muur van de muren van de paleizen die ten zuiden het Piazza S.Oronzo omringt. Het plein, ooit omringt met schilderage winkels nu door de sobere overblijfselen van het Romeinse amfitheater.
De bouw begon in 1595.
De architect Michele Coluccio da Rossano Veneto kreeg de opdracht om een heilig gebouw te ontwerpen op het oude Mercadanti-burgerplein, toen het Romeinse amfitheater nog begraven was. De gevel, die door pater Coluccio met een 'prachtige vorm' was ontworpen om als een religieus embleem op het plein van de burger te worden afgebeeld, werd verhinderd door de aanwezigheid van enkele winkels.
Het interieur is gemaakt van een Latijns kruis en heeft een grote hal met een walnoot aanrechtblad met kruisvormige lacunairen. De muren zijn, net als op de buitenkant, bekenkeld door gecannelde parasten met korinzische hoofdsteden, die op beide ordeningen worden afgebroken door een gekartelde kroon. Er waren ooit 4 altaren in het schip en 2 in het transept, maar 3 daarvan zijn verloren gegaan, waaronder het altaar aan de linkerkant van het transept, dat werd vervangen door een marmeren altaar uit 1927.
Basilica Santa Croc
De basiliek ligt in de centrale Via Umberto I en vormt samen met het aangrenzende klooster van de Celestini een prachtige scenografische achtergrond, ooit de artistieke trots van de Celestini-vaders en nu een onovertroffen uitdrukking van de barok van Lecce.Het is het meest barokke monument van de stad gemaakt met het geliefde Pietra di Lecce
Oorspronkelijk werd hier in de 14de eeuw al een kerk gebouwd,in de buurt van de middeleeuwse kern van het kasteel, op bevel van de Celestijnse vaders. Maar rond 1510 besloot de stad dit hele stuk om te bouwen.
Het ontwerp van het gebouw en de onderkant van de gevel tot aan de balkonverdieping is architect Gabriele Riccardi uit Lecce, bekend als 'Beli Ricciardo'.s
De bouw van de Basiliek startte in 1549 en de werkzaamheden werden pas in 1689 voltooid. De façade van deze kerk is zo rijkelijk versierd dat je niet weet waar je moet kijken. Elk detail is nog mooier dan het voorgaande; steeds ontdek je weer iets nieuws. Op ieder stukje steen lijken wel versieringen en sculpturen aangebracht
De gevel,
is verbonden met het creatieve vakmanschap van de grootste architecten van Lecce uit de 1e en 17e eeuw. Het is een uniek palet met schoonheid, waarvan de 3 delen harmonieus samensmelten in een geleidelijke klim naar de Vlag van het Kruis.
De onderste verdieping,
bestaat uit de 1ste eeuwse staat, De bol van de aarde en zelfs van de heidense demon. Naast de monsterlijke aanwezigheid die tussen de kapitelen opduiken, zijn de 13 beelden van het balkon het meest opvallend. De figuren zijn van dieren uit de middeleeuwen en mythologische bestiaria, die worden afgewisseld met figuren van oosterse soldaten, gebogen door het gewicht van de balustrade. De symbolische verwijzing gaat naar de piraten uit de Middellandse Zee die werden verslagen in de Slag bij Lepanto in 1571, die de definitieve overwinning van de west-katholieke strijdkrachten op het Ottomaanse Rijk beval.
De bovenverdieping
is een christendomsmanifest. De door architect Cesare Penna is in handen gegeven en wordt een tentoonstelling en verheerlijking van de christelijke religie en de Orde van de Celestijnen. In tegenstelling tot de 13 onderdrukte en monsterlijke telamons, struikelen er 13 feestelijke putins boven de balustrade, die lijken te dansen met de tiara en kronen, emblemen van de alliantie tussen het pausdom en de tijdsmachtigheid.
In het midden
triomfeert de grote rozenkrans, die een icoon is van de barok van Lecce. Het is het symbool van de Christus-zon met een karousel van cherubijnen, lelies en granaatappel. Het lijkt erop dat de hele gevel ritmisch en levendig lijkt te draaien.
Aan de zijkanten staan de grote beelden van de stichters: de heilige Benedictus en de heilige Celestinus V en 2 grote vrouwelijke figuren die de christelijke deugden van het geloof en het fort weergeven. Een cartridge met een datum van 1646 geeft het jaar van de werkzaamheden aan
Binnen is de inrichting iets soberder is, maar de barokke decoraties komen hier ook zeker terug. Wij zijn niet binnen geweest
Sigismondo Catromediano aan het Piazza S. Oronzo
Het monument is het werk van meester Antonio Bortone en is het embleem van de barok die de geboorte van deze grote Italiaanse archeoloog, patriot en literair heeft gegeven. Aan de voet van het monument staat een 'matrona'-vrouw voor vrijheid. Aan de andere kant staat de adelaar voor glorie . Op een grafsteen staan de gevangenissen waar Castromediano gevangene was gegraveerd. Op de top van het monument staat het personage bij uitstek dat met zijn linkerhand op een stoel leunt en een deken staat symbool voor het opzij zetten. In zijn rechterhand houdt hij het schrift met zijn memoires, alsof hij ze aan de bezoekers langs zijn monument wil laten zien.
Op dit plein heb je ook de mogelijkheid om naar de stadsdelen die nog onder de grond liggen te kijken wij zijn wel over de glazen bodem gelopen.
Piazza S.Chiara
vind je niet ver van het Piazza S.Oronzo het is een ontmoetings- en entertainmentlocatie. Het is een uitstekende plek voor de jonge mensen die graag tot in de nacht buiten staan, onder de hoge ogen en de gezaghebbende pose van de 1ste koning van Italië, Vittorio Emanuele II.
Het plein is ingesloten in belangrijke civiele en religieuze architectuur, zoals de kerk van Santa Chiara en het voormalige klooster van de Clarissen, het Palazzo della Banca d'Italia en verschillende adellijke paleizen. Het heeft een prachtige openbare tuin met grote boom- en struiksoorten en exotische charme, o.a. de prachtige 'Araucaria', waarvan de stam naar de hemel gericht is en op de hoogte van de Banca d'Italia overschrijdt, de 'Palmen' van de soorten Washingtonia robusta en Washingtonia filifera, de majestueuze 'Pittosforo'-bomen, waarvan de crèmewitte bloemen het gebied bedwelmen met hun kenmerkende geur en de kronkelende 'paraplu'-up in de zomer beschermen tegen de hitte.
Een typisch plein uit de 19e eeuw, Piazza Vittorio Emanuele II, dat tussen 1844 en 1846 werd gemaakt door het afbreken van een aantal bochtige, middeleeuwse eilanden in het 'Cocole-contra', tegenover de kerk van S,Chiara.
Het monument, dat het plein zijn huidige naam heeft gegeven, is een bronzen beeld ter ere van Vittorio Emanuele II van Savoye, het embleem van het nieuwe verenigde Italië. Het werd op 24 augustus 1889 ingehuldigd met een groot feest in de aanwezigheid van zijn zoon Umberto I, die de koninklijke troon opvolgde.
De kerk van Santa Chiara
Is een kerkje, ontworpen in de 2e helft van de 17de eeuw, zoals de meeste dingen in het barokke Lecce, door architect Giuseppe Zimbalo. Deze beroemde architect werkte ook de gedetailleerde voorgevel en het interieur af toen de oorspronkelijke architect kwam te overlijden. Oorspronkelijk stond hier een 15de -eeuwse kapel gewijd aan de apostel Mattheus.
Mocht je hier zijn, loop dan naar binnen wij hadden hier geen tijd voor helaas. Je zult hier 2 beelden zien op het altaar die gemaakt zijn van Papier mache wat hier in de stad een bijzondere plaats inneemt
In iedere straat zijn mooi versierde deuren en balkons te zien.
De stad vertoont de meest overdadige barok van heel Italië.
In het zachte zandsteen komen de fantasieën van de 17de -eeuwse architecten helemaal tot leven.
En wat is het ook mooi met die loodzware lucht Nee er is geen druppel gevallen
Piazza del Duomo met de kathedraal, de klokkentoren en het bisschoppelijk paleis.
vanaf het Piazza Sant’Oronzo bereik je via de smalle winkelsteeg Via Vittorio Emanuelle II, kom je op het Piazza del Duomo.
Het is fijn om hier even rond te lopen en te genieten van het uitzicht op zoveel historie. Vroeger gingen de bewoners van de stad naar dit plein, als Lecce werd aangevallen. Dit is de reden waarom zich een poort bevindt vooraan het plein, dit zorgde voor een veilige plek voor de bewoners van Lecce. Vandaag de dag zorgt juist deze poort ervoor, dat er hier een fijne rust heerst. Hier vind je uiteraard de Duomo, oftewel de kathedraal van Lecce. De barokke architectuur van de dom is een lust voor het oog.
Het 17e-eeuwse Palazzo Vescovile (bisschoppelijk paleis) is een prachtig gebouw met de gebogen gevels, bewerkte balkons en tal van beelden. Naast dit paleis vind je de Duomo (kathedraal), ontworpen door Giuseppe Zimbalo. Deze bijzondere kathedraal heeft 2 hoofdingangen, een ingetogen, elegante ingang aan de noordkant en een prachtige barokke ingang vanaf het plein.
Hoofdtoegangsportaal: is gericht op het bisdom en is gemaakt voor het jubileum van 2000. Bovenaan staat Christus de verrezen Christus met de zon en de maan. Vlak onder, op de deuren, staat de Maagd Asunción en de afbeelding van het martelaarschap van Sant'Oronzo.
In de middenband zie je paus Johannes Paulus II, die in 1994 de stad Lecce bezocht, en de Sint-Pieterskopel.
Tot slot, de mensen in gebed.
De zij-ingang;: de bezoeker moest onder de indruk zijn van het uitzicht op de Duomo en daarom werd besloten om de ingang te versieren als de gevel.
De kathedraal stamt uit 1140. Daar is vandaag de dag weinig meer van te zien nadat de kathedraal van 1659 tot 1689 onder handen is genomen door architect Zimbalo.
Het is de moeite waard om eens naar binnen te lopen. En beklim ook zeker de meer dan 70 meter hoge klokkentoren. Vanaf het hoogste punt kijk je uit over de stad en de Adriatische zee. Op een heldere dag zie je zelfs de bergen in Albanië.
Weet dat als je naar binnen wilt je een ticket moet halen voor alle kerken Daar wij niet al te veel vrije tijd hadden hebben wij ervoor gekozen even de stad in te gaan om een hapje te gaan eten
En dan kom je even in een heel andere wereld terecht. Leuk even beetje kleur!
Op internet had ik al gelezen wat het broodje van Lecce was en waar je dit kon eten maar nu nog vinden natuurlijk.
Tijd voor wat lekkers! Aan de Via Giuseppe Libertini 54 kun je bij Re Mida terecht voor de enige echte puccia leccese, een soort ‘hamburgerbroodje’ met een diameter van ongeveer 20 tot 30 cm. Het broodje wordt echter gemaakt van pizzadeeg en daarna gevuld met van alles en nog wat: formaggio, prosciutto, tomaatjes, gegrilde groente, een typische lokale specialiteit. Nou geloof me we liepen zo de juiste straat in. Aperolletje erbij en wij hebben gesmuld.
Dan gaan we weer richting het plein want daar is het afspreekpunt. Maar eerst nog even de winkel in voor een Massaia Salentina. Ze worden met de hand gemaakt van terracotta en daarna in prachtige kleuren beschilderd: de Massaia-vrouwtjes die zo kenmerkend zijn voor het gebied tussen Lecce en Otranto. Met hun vrolijke gezichtjes en ronde vormen zijn deze dametjes té leuk om te laten staan. Je koopt niet zomaar hoor je krijgt er een hele beschrijving bij en het belletje geeft een heel mooi geluid. Je geeft hem weg dus wij hebben er 1 voor elkaar gekocht Ik doe je hieronder het verhaal wat er bij hoort is wel leuk
Geluksbeleving
De geschiedenis van de Salento geluksbel *
De legende vertelt het verhaal van een arme herdersjongen die zijn enige schaap verloor. Nadat hij overal naar haar had gezocht, tot het punt van uitputting, hoorde hij in de verte het rinkelen van een bel. Hij volgde de richting van het geluid en bereikte de rand van een gletsjerspleet waar hij zijn schapen vond.
Plots verscheen Sint-Michiel en nadat hij het dier had gered, pakte hij een bel uit zijn nek en gaf die aan de herdersjongen als geluksbrenger.
Vanaf die dag veranderde het geluk van de herder en werden al zijn wensen vervuld.
Sindsdien werd de bel een symbool van geluk en nog steeds volgens de Salento-traditie... Speel het en neem het mee!
Cartapesta uit Lecce
We hebben allemaal papier-maché gedaan op de lagere school. Neem een krant of papier, voeg wat bloem en lijm toe en strijk het glad over een ballon en we hebben maskers gemaakt. Een leuk knutselwerkje voor kinderen, toch? Maar wist je dat in sommige delen van de wereld papier maché als een kunst wordt beschouwd? En enkele van de beste van deze kunst zijn gemaakt in Puglia, in Zuid-Italië...
Enkele historische notities op papier... Mache, dat is...
De wortels van papier-machétechnieken liggen in zowel het Midden- als het Verre Oosten. In het Frans vertaalt papier maché zich letterlijk als gekauwd papier. Papier werd uitgevonden in China in de 2e eeuw na Chr., en papier maché werd ontwikkeld als een manier om het oude materiaal te hergebruiken dat destijds zeer zeldzaam en duur was.
Papier maché het kan erg sterk zijn maar ook heel licht van gewicht. Met versterkende lagen vernis werd het gebruikt om soldatenhelmen en gelakte dozen te maken... en zelfs meubels.
Met de komst van de handel met het Oosten verspreidde Papier Mache zich van Samarkand en Marokko tot ongeveer 900 na Christus naar Spanje, Duitsland, Frankrijk en Italië.
De Franse ambachtslieden maakten er kopjes en snuifdozen van, in andere landen werden serveerschotels, potten, vazen en meubels gemaakt. Een zeer sterk bord kan worden geproduceerd door gelaagde vellen of versnipperd papier te bakken. Voor nog sterkere producten werd papier maché gemengd met lijnzaadolie voordat het werd gebakken.
In de 17e eeuw
stimuleerde succesvolle handel tussen de Republiek Venetië en kooplieden van het schiereiland Salento in Puglia de ontwikkeling van papier maché-technieken in het prachtige barokke stadje Lecce. De hoge kunst van Cartapesta werd geboren...
De bouw van veel nieuwe kerken en monumenten
Lecce ontwikkelde een vraag naar religieuze beelden, maar marmer voor beelden is alleen beschikbaar in noord- Italië niet in het zuiden. Standbeelden moesten snel worden gemaakt en moesten worden gebouwd van een lichtgewicht materiaal, zodat ze gemakkelijk konden worden gedragen in een festivalprocessie, of Sagra
De Lecce-ambachtslieden bezaten geen waardevolle materialen, maar ontwikkelden met behulp van stro, vodden, gips en een paar gereedschappen hun ambacht met Cartapesta.
Wanneer Cartapesta klaar is, kan het er precies zo uitzien als een marmeren standbeeld. Cresche scènes van de geboorte van Christus werden ook populair.
Vreemd genoeg waren veel van de beste ambachtslieden ook kappers, misschien omdat ze al een deel van het gereedschap hadden dat nodig was voor het ambacht. De productie van Cartapesta geconcentreerd rond Lecce.
De ambachtsman produceert beelden (veel levensgroot) van heilige onderdanen met bijzondere aandacht voor hun vloeiende kledingstukken. De studioplanken staan ook vol met boeren in charmante dorpsscènes en vertegenwoordigen verschillende beroepen zoals herders, kaasmakers, bakkers en boeren. Kinderdagverblijfscènes van de geboorte van Christus en engelen zijn ook populair. Poppen en marionetten worden ook geproduceerd met Cartapesta. Handen, voeten en hoofden zijn vaak gemaakt van klei en getrouwd met de metalen en stro armaturen die worden gebruikt bij het maken van de Cartapesta-figuurtjes. Jongere kunstenaars produceren steeds meer moderne kunst met Cartapesta, waarvan sommige erg avant-garde zijn. De beste ambachtslieden maken zelfs hun eigen papier met behulp van traditionele methoden die vervolgens op hun creaties worden gebruikt.
Het proces
- Traditioneel is Cartapesta pulppapier dat is gemacereerd in een oplossing van water en bloemlijm, in een mal gestopt dan wordt het gestampt en gekookt.
- De massa wordt vervolgens geperst om overtollig water te verwijderen en gemengd met een oplossing van dierlijke lijm, pastazetmeel en hars.
- De resulterende verbinding wordt aangebracht op een ruw gevormd figuur gemaakt van een houten anker...
- De vorm die wordt gemaakt door stro rond het anker te wikkelen met dunne draad.
- Dan moet het werk langzaam buiten of in verwarmde ruimtes drogen en
- Dan worden hete strijkijzers gebruikt om de vouwen te markeren en de expressieve details te creëren.
- Eenmaal bedekt met stoffen om het tegen vocht te beschermen, is het model klaar om te schilderen, wat de echte magie toevoegt aan sommige van deze stukken.
- Veel Cartapesta-meesterwerken worden tentoongesteld in tal van kerken in Puglia en over de hele wereld. De kerk van Santa Chiara in Lecce is bijvoorbeeld opmerkelijk vanwege de Cartapesta-decoraties van het plafond.
Het is nog steeds een veel voorkomende kunst in Lecce. Als je door de ambachtszaak loopt, kun je verschillende kunsten zien die met papier-maché zijn gemaakt. In kleine werkplaatsen zetten ze deze oude traditie voort. Hier vind je veel (ook kleinere) beelden van papier-maché die je kunt kopen.
Wanneer je naar Lecce gaat, moet je zeker even kijken bij de kleine winkeltjes vol papier-maché (cartapesta).
Ik vond dat onze kleine kunstenaar wel een apart plekje verdiende op mijn site.
De Porta Napoli
‘Oh Lecce ti amo tanto e sono felice,’ schreef de beroemde Italiaanse tenor Tito Schipa over zijn geboortestad.
In het hart van Puglia, in het centrum van Lecce, staat een indrukwekkend historisch monument dat de naam van de Noord-Europese stad draagt. We hebben het hier over Porta Napoli, een triomfboog op de Piazzetta Arco di Trionfo, gebouwd in 1548 en zo genoemd omdat het het punt was om de stad te verlaten en rechtstreeks naar de hoofdstad te gaan.
Porta Napoli is gebouwd in het gebied waar ooit Porta San Giusto stond. Het werd gebouwd op bevel van de burgers en de edelman Loffredo Ferrante, naar een ontwerp van de militaire architect Gian Giacomo uit Acaya en ter ere van keizer Karel V van Habsburg die had in 1480 bijgedragen aan de overwinning van het Salento-volk op de Turkse overwinning.Het was du bedoelt om zijn macht en werk te erkennen maar deze is echter nooit gekomen. Karel V had in 1480 bijgedragen aan de overwinning van het Salento-volk op de Turkse overwinning.
Het historische centrum van Lecce heeft op dit moment geen muren, maar in het verleden was de enige manier om het centrum te betreden via een van de vele toegangswegen.
Vandaag de dag zijn er nog maar 3 poorten, naast Porta Napoli, Porta Rudiae en Porta San Biagio.
Vanuit architectonisch oogpunt is het majestueuze gebouw ongeveer 20 meter hoog en wordt het geflankeerd door 2 Korinthische zuilen met een driehoekig trommelvlies, waarop enkele symbolen staan. Het belangrijkste wapen is het Habsburgse keizerlijke wapen, gevolgd door de biceps adelaar en de kroon, enkele militaire wapens en de zuilen van Hercules.
Daaronder staat een epigrafe van de Soever:
Aan keizer Caesar Karel V, de augusto triomfant in India, Gallië en Afrika; onderdanig van de opstandige christenen, de schrik en uitroeiing van de Turken; de verspreider van de christelijke religie over de hele wereld met werken en advies; aan de regering van deze provincie, Ferrante Loffredo, die de Turken en de vijanden van het rijk wist weg te houden van de kusten van Salento en Japigia; de universiteit en het dankbare volk van Lecce wijdden deze boog aan zijn grootsheid, het jaar 1548.
De legende zegt; Om te voorkomen dat je geraakt wordt door het kwade moet je over de ketting heenstappen die in de poort is bevestigd
De kerk van Santa Maria della Porta
Is een kerk in het historische centrum van Lecce, aan de Via Giuseppe Palmieri, in de buurt van Porta Napoli. Ik dacht eerst dat daar een moskee asstond maar dat is het dus niet.
Obelisk
De Obelisk van Lecce is, net als vele geïstoriseerde steles waarvan de as naar de hemel kijkt, suggestie met zijn luchtige en allusieve boodschap. Hij staat voor de meest representatieve stadspoort (Porta Napoli) en opgericht ter ere van de koning van de Twee Siciliën, Ferdinand I van Bourbon, die de weg Lecce-Taranto had gepromoveerd door Lecce buiten de muren te werpen.
De vorm doet denken aan de Obelisken uit Egypte. Hij werd gebouwd tussen 1822 en 1826, door de beeldhouwer Vito Carluccio uit Salen en zijn 2 zonen.
Het is vierkant en in totaal ongeveer 20 meter hoog en bestaat uit een hoog voetstaal met de stam-piramidestijl, verdeeld in 14 rotsen. De constructie bestaat uit een kern van een muur die is bedekt met stenen platen uit Lecce, met uitzondering van de monolitische strek en de cuspis.
De decoraties zijn ontworpen door Luigi Cepolla da San Cesario di Lecce, een professor in Romeins recht en expert in paleografie. Hij beschreef en ontcijferde het hele symbolische apparaat in de 'Beschrijving van het ideale naald-machinisme' uit 1827.
Het sculpturale object is geïnspireerd op neoklassieke vernoemingen die teruggaan naar de vormen van de oudheid, terwijl het wordt aangeboden met een decoraties die nog steeds wordt beïnvloed door de baroktradities.
Hij staat in het midden van een rond plein, waar de wandellanen (viali d'Italia) die rond de muren liepen, de weg Lecce-Taranto kruisten. Het was een plek om te parkeren met bomen, bankjes en pilaren en Etruskische potten.
Kompas
De hoge stele werkte als een 'kompas' met de 4 gezichten in de richting van de 4 districten waarin de provincie Terra d'Otranto tijdens het Koninkrijk van de Twee Siciliën was verdeeld (1816-1861): Brindisi in het noorden, Taranto in het westen, Gallipoli in het zuiden en Lecce in het oosten.
Na 200 jaar is het plein veranderd in een 'rotonde voor het verkeer, maar hoewel de omgeving is veranderd, behoudt de Obelisk de iconische waarde van een gevestigd symbool van de stad.
Niet te missen
Op de stylus zijn mythologische emblemen in hoog reliëf gesneeld, samen met Latijnse epigrafen, die de 'glorie' van de oude volkeren die het Land van Otranto bewoonden, aangeven. Met de hulp van uitvinder Luigi Cepolla kunnen we de symbolische beeltenissen enigszins ontcijferen. Wel jammer dat er geen tijd was om om de pilaar heen te lopen ik heb dus 2 zijdes.
- op de noordkant (Brindisi): Taras met de kelf op de dolfijn, de gevleugelde liefde met de scitra, Bacchus met kroon;
- op het gezicht naar het westen (Taranto): de held Falanto te paard, de adelaar met blikseminslag in zijn klauwen, Taras met de drietand op de dolfijn;
- op de zuidkant (Gallipoli): Hercules naakt met een cornucopia en een klave, Hercules met een boog en een kier, de slang die met de zon op een altaar staat;
- op het oosten (Lecce): de adelaar met zijn hoofd in de wolken, Dio Pan, Minerva.
- Onderaan op de kant van het voetstaal staat een dolfijn die de halve maan tamt, een symbool van de provincie Terra d'Otranto, een 'baluardo' tegen de Turkse invallen in de 15e en 16e eeuw.
- Dit embleem op de vermiljoenpalen van Aragon staat nog in het huidige wapen van de provincie Lecce.
- De siering eindigt bovenaan met de beeltenis van de hemelse sterrenbeeld, die wordt gesgomoliseerd door de Leeuw met de sterren.
Nieuwsgierigheid en anekdotes
De steen uit Lecce werd als onwaardig beschouwd omdat hij door koning Ferdinand werd gewaardeerd. Er werd gedacht dat de steen zwart zou worden geverfd om te doen geloven dat de Obelisk van basalt was gemaakt. Maar bij de eerste regenval, die de hele kleur afspoelde, werd de misleiding onthuld.
De bouw van de Obelisk werd tegengesteld door de 'carbonari's' die in Lecce actief waren in de jaren van de Bourbon-restauratie, die 's nachts de steen weghaalden die de Obelisk moest optillen.
Ferdinand I van Bourbon, koning van de twee Sicilies, is dezelfde monarch die bekend was bij de Leccesen toen hij Ferdinand IV heette als koning van Napels. Hij stond bekend onder de bijnamen 'koning nasone' of 'koning lazzarone'. Tijdens een bezoek aan Lecce in het voorjaar van 1797 stond hij bekend om zijn bizarre karakter.
Begraafplaatsen
De begraafplaatsen bestaan uit mausolea
Begraven is een echte familieaangelegenheid. Er is geen tijd voor jou alleen met de overledene. De persoon wordt direct begraven ivm de warmte Er wordt door iedereen van de familie gekookt gegeten en dan gaat t leven gewoon door
Een aantal jaren na de begrafenis, worden de restjes verzameld en in een klein kistje gedaan en zo er is weer ruimte voor de volgende. Crematie is hier zeker niet ingeburgerd mede omdat geen dorp zoiets als een creamtorium in zijn gemeente wil hebben.
Andere tradities
De man werkt en de vrouw blijft thuis bij kinderen.
Scholen bepalen of er een uniform wordt gedragen dit is eigenlijk een vorm van reclame.
Tegenwoordig zijn de meisjes steeds mondiger gelukkig
Dit was een dag met heel veel indrukken en een heel goede gids! Op de terugweg in de bus natuurlijk nog meer info zoals over de begraafplaatsen en gewoontes in het land. Morgen gaan we varen en naar