Hoogste meer ter wereld
Het Titicacameer is het hoogste en commercieel bevaarbare meer ter wereld, en het op één na grootste meer van Zuid-Amerika met een oppervlakte van 8340 km², en een omtrek van 1125 km. Het ligt op 3.820 meter boven de zeespiegel in de Andes tussen Peru en Bolivia (deels dus ook de natuurlijke grens tussen deze landen).
Het water van het Titicacameer is licht zout. Het meeste water van de 25 rivieren die vanuit de Andes uitmonden in het meer, verdampt. Slechts een klein deel van het water verlaat het meer via de rivier Desaguadero om via het Poopomeer (dat veel zouter is) uit te monden op de zoutvlaktes van Uyuni (Salar de Uyuni en Salar de Coipasa), waar het water geheel verdampt en het zout achterblijft. (wij komen later nog op een zoutvlakte, ik weet niet of dit 1 van deze is zoeken we nog even uit)
Er liggen 41 eilanden in het meer waarvan zo'n 40 eilanden worden bewoond. Sommige hiervan zijn dichtbevolkt. De bekendste eilanden zijn Isla del Sol, Amantaní en Taquile. De bewoners maken van alles van riet: huizen, huisraad, boten enzovoort. Als de waterstand hoog is, drijven deze eilanden. Zodra het riet aan de onderkant vergaat, wordt een nieuwe laag toegevoegd.
Oorspronkelijk waren deze eilanden het toevluchtsoord van de Uros-indianen voor de oprukkende Inca's.
Het meer is gewoonweg mooi met de besneeuwde bergtoppen rondom, de eilandjes, en de drijvende dorpen.
Overdag, in de zon, is het lekker warm. Maar ’s nacht, als de zon aan de strak blauwe lucht is ondergegaan, kan het er ijskoud worden. Het water warmt nooit echt op. Met elke kilometer die je stijgt, neemt de luchttemperatuur zes graden af. Bij Titicaca is het dus zo’n 23 graden kouder dan het op dezelfde plek op zeeniveau zou zij geweest.
Vandaag gaan wij dan naar het Titicacameer. Daar het te ver is om te lopen en de bus niet in de stad mag, gaan we erheen met riksja's. Dat was een stevig ritje, koud (was nog erg vroeg) maar leuk. Een setje is in het hotel gebleven, zoals ik al zei de hoogte begon op te spelen. De zuurstoftank ging in werking. Aangekomen bij het meer lopen we naar de haven.
Met een extra snelle boot varen we over het saffierblauwe water. Onderweg, krijgen we allerlei informatie over wat er leeft in en rond het meer. We varen langs de rietkragen en genieten over de vergezichten over het meer.
Taquile
We komen aan bij ons eerste eiland het rustieke Taquile. Een klein eilandje waar de lokale bevolking vooral leeft van de landbouw. Het heeft rond de 2200 inwoners en is 5,5 bij 1,6 km, het hoogste punt van de eiland is 4050 meter boven zeeniveau en het belangrijkste dorp ligt op 3950 m.
Vanaf de boot zien we dat t wel eens een pittige klim zal gaan worden. Hier geen luxe aanlegsteiger. Halverwege de eerste klim, waar onze Peruaanse gids ons wees op de overzijde van het meer, het buurland Bolivia, gaf ij heel duidelijk aan; Neem kleine pasjes, loop rustig, adem goed door en neem rust als je lichaam dit aangeeft. Het was een wandeling door de woeste natuur schitterend en vermoeiend haha. Deze redelijk begaanbare weg wordt nog hard aan gewerkt en zal in 2015 geheel klaar zijn. Kijk naar de schapen dat vond ik wel zielig de pootjes zijn aan een zijde zo met elkaar verbonden dat ze niet over de muurtjes van de terreinen heen kunnen springen. Hier is ook de verkoop langs de weg al de normaalste zaak van de wereld. Het toerisme en de welvaart, doen ook hier hun entree.
We komen in het belangrijkste dorp van het eiland. Hier wordt ons verteld en getoond wordt over hoe de mensen leven op dit eiland. Dit was heel bijzonder. De huisjes zijn niet groot (nee binnen was prive) De ongeveer 2000 inwoners, spinnen garen en weven ingewikkelde patronen die misschien wel duizend jaar oud zijn. Dit is even belangrijk voor het dagelijks leven als landbouw en koken. Stromend water en elektriciteit zijn schaars, het enige vervoer is te voet, rust is er in overvloed.
Breien, wordt uitsluitend uitgevoerd door mannen, te beginnen op de leeftijd van acht. De vrouwen maken uitsluitend garen (spinnen) en weven. Het was ook de gastman die voor de thee zorgde.
Wij zagen hoe uit bladeren zeep werd gemaakt. Alle gereedschappen voor de handvaardigheden lagen voor ons ten toon gespreid. Het aantal kwasten aan de muts/sjaal geeft aan vrijgezel of getrouwd!
We lopen weer verder over het eiland met een schitterend uitzicht over het meer. We zien de forellen-kweekvijver beneden liggen we lopen langs best wel stijle rotsen en komen ook diverse burgers tegen. Zelfs de burgemeester heeft kort met ons gesproken.
Poort van het eiland
We komen aan bij de toegangs- vertrekpoort van het eiland Taquile dit natuurlijk leuk voor een foto. Van hieruit hebben we mooi zicht over het meer. We gaan weer verder. We zijn in het begin omhoog geklommen maar we zullen echt weer naar beneden moeten voor onze boot. Maar kijk nu geweldig wat een mooi strandje daar beneden. We hebben ruim de tijd om hier even te genieten van het zonnetje. en dan lopen we weer naar de boot die ons naar het volgende eiland brengt.
Llachon
Dit kleine dorpje, ligt op het schiereiland van het eiland Capachica
Deze gemeenschap heeft 1.300 inwoners verspreid over het schiereiland en zij behoren tot de etnische groep van Quechuas.
Sinds zij commerciële banden hebben met de bevolking van de Taquile eilanden, realiseren zij zich dat het toerisme een belangrijke activiteit zou kunnen zijn om de zo broodnodige ontwikkeling in hun gemeenschap te bevorderen. De belangrijkste economische activiteiten op deze gemeenschap zijn de landbouw, veeteelt en visserij.
Had het vorige eiland geen luxe aanlegsteiger? Dan zal ik hier maar helemaal niets zeggen dorden er is zelfs iemand (niet van onze groep) behoorlijk gevallen. Hier hebben wij genoten van een traditionele lunch. Heerlijk en wat een show Ik zal hieronder dan toch weer proberen in een beperkt aantal foto's te laten zien wat wij meemaakten. Geloof me geen enkel fototoestel was in rust geweldig!!
Uroseilanden
De naam UROS stamt af van een etnische groep, die samen leefden in dezelfde tijd, met de Inca, Aymara's en andere oudere beschavingen. op en aan het Titicacameer,
Tegenwoordig, wordt gedacht dat de Uros één van de eerste etnische groepen waren die het Andesgebied bevolkten. Het waren eenvoudige vissers en joegen op vogels. Tot op heden geven ze er de voorkeur aan zich af te sluiten van de meer geavanceerde beschavingen. Hun zoektocht naar dit isolement kan een reden zijn waarom ze besloten om in mobiele huizen van riet op het meer te gaan wonen. Tegen het einde van de zestiende eeuw, leefden de Uros nog op het meer in kleine rieten boten, die ze gebruikten als drijvende huizen.
Sinds de jaren '60, zijn de Uros begonnen met het maken van kleine kunstmatige eilandjes van riet waarop vervolgens hun huizen werden gebouwd.Tegenwoordig is riet nog steeds een erg belangrijk materiaal voor de Uros;
- Ze eten het,
- bouwen er boten en huizen van.
- en voeden de weinige dieren die ze hebben ermee.
Verder gebruiken ze het riet voor het maken van vuur en om te koken. In tegenstelling tot de bewering van vele auteurs, die van mening zijn dat de etnische groep “de Uros” uitgestorven is, heeft een recente studie, gebaseerd op de genetische structuur van groepen die Quechua en Aymara spreken in het gebied van het Titicacameer, geconstateerd dat de huidige UROS beschikken over een groot deel van de oorspronkelijke genen van het oude Urosvolk (PhD Fujita en Sandoval, 2002).
Vandaag de dag kunnen wij ons, dankzij de wijze van leven van deze groep een goed beeld vormen van de wijze waarop de oude etnische groep decennia lang leefde. De huidige Uros eilandbewoners zijn echte overlevers en zij streven naar een betere toekomst voor hun kinderen.
Vanwege de betere scholing en andere visies en levenswijzen waarmee de kinderen op school in aanraking komen, wordt er aangenomen dat deze laatste generatie, naar alle waarschijnlijkheid niet meer terug zal keren naar de drijvende rieteilanden om aldaar te wonen. Naar alle waarschijnlijkheid komt nog gedurende deze generatie een einde aan de eeuwenoude levenswijze van de Uros en gaat ook deze Cultuur verloren aan de ongebreidelde invloed van de modernisering van de samenleving
Deze informatie las ik en besloot dit op te nemen op de site want het is een heel bijzonder volk. En wat ben ik blij dat ik toch nog de kans heb gekregen een kijkje te nemen in hun manier van leven
We komen aan bij het eiland en worden hartelijk welkom geheten. We stappen uit de boot en zetten voet aan wal OEPS dat is eng de grond beweegt haha. Een heel aparte gewaarwording je loopt dus echt op het riet dat beweegt onder je voeten. Een paar kiekjes bij aankomst.
We worden vriendelijk verzocht om plaats te nemen in een kring op de balen riet. Nu krijgen we aanschouwelijk onderwijs haha. Ons wordt getoond hoe het eiland is opgebouwd. De dichte wortels die de plant ontwikkelt zorgen er voor dat de eilanden vastgroeien. Ze zijn verankerd met touwen die naar de bodem van het meer lopen. Het riet aan de onderkant van de eilandjes verrot nogal snel. Daarom wordt er regelmatig riet toegevoegd aan de bovenkant om te compenseren. En zoals je ziet worden hierop de huizen gebouwd. Verder zien we de gevangen vissen in een schaal en een afgeschoten voel die later achteloos ergens wordt neergelegd.
Ik zei het al eerder alles wordt gemaakt van riet ook de boten. Of we een tochtje willen maken? JA natuurlijk dus op weg naar de rieten boot
Waauw dat was leuk nog even een rondje eiland voor we weer aan boord van ons eigen schip gaan, want ja we willen toch wel een klein aandenken meenemen. En dan gaan we weer op weg naar de haven van Puno. De lucht werd bijna zwart kwam met bakken naar beneden en het weerlichtte volop geweldig om te zien. Kijk maar kun je ook even mee genieten. Maar eenmaal aan wal was het minder uiteraard haha.
Leuk ter afsluiting.
Volgens een beroemde legende van de inca’s was de vallei waar nu het meer is, vroeger een paradijs waar mensen leefden in geluk, vreugde en liefde. Maar de bewoners lieten zich door de duivel verleiden en negeerden de goddelijke opdracht om niet naar het heilige vuur in de bergen te gaan. De legende wil dat de incagoden Inti en Viracocha toen zo veel tranen plengden dat het Titicacameer ontstond.