Buchara  of Boechara, officieel Buxoro (Perzisch): بُخارا; Bukhârâ, Russisch: Бухара, Tartaars: Boxara, Engels: Bukhara) De Heilige stad

De naam van Buchara is afkomstig van het woord "vihara", wat betekent "klooster" in het Sanskriet. Het was ooit een beroemd centrum in de islamitische wereld om te studeren, en het is de geboorteplaats van de grote Sheikh Bakhouddin Nakshbandi.

Buchara (circa 230.000 inwoners), is het bestuurscentrum van het Oblast (=gebied), en ligt aan het Shakhrudkanaal, in de Delta van de Zeravshanrivier. Naar het Noorden en Westen, spreiden de uitgestrekte zanderige woestijnen van Kyzul-Kun zich uit.

Het is een van de oudste steden van Oezbekistan gelegen op een heilige heuvel, de plaats waar de offers werden gemaakt door vuur-aanbidders in de lente. De stad ligt op een hoogte van 222 meter en heeft een continentaal klimaat. De gemiddelde temperatuur in de winter is -3℃. In de zomer droogt de woestijnwind de lucht op.

Buchara lag strategisch op de karavaanroutes naar Harat en Afghanistan, naar Mashad en Iran, naar Peshaear en India en naar China. Buchara is altijd een rivaal geweest van het 220 km Oostwaarts gelegen Samarkand. De belangrijkste bloeiperioden vallen dan ook samen met de perioden van tijdelijk verval in de geschiedenis van Samarkand.

De vele moskeeën en madrasah's halen het misschien niet bij de pracht en praal van die in Samarkand, maar de sfeer die de oude stad, met haar nauwe straatjes, lemen huizen en blauwe koepels uitademt, zorgen ervoor dat je je hier eeuwen terug kan wanen. In de nauwe steegjes van de oude stad kun je uren rondzwerven. Overal valt wel iets nieuws te ontdekken; naast de bekende bouwwerken zijn er nog tientallen naamloze overblijfselen van moskeeën, madrasah's en karavaanserai's. Buchara is niet alleen een stad van bouwwerken. Overal tussen de eeuwenoude monumenten door, wonen en werken de mensen. Dit maakt het des te interessanter om te dwalen in dit eeuwenoude labyrint. 

Niet voor niks werd van 'Buchara al Sharif' ('de Nobele') gezegd dat het licht hier van beneden naar boven straalt, in plaats van andersom. Met haar vele moskeeën en madrasah's was dit de heiligste stad van Centraal-Azië. 

Zoals je boven gelezen hebt, weet je dat we eerst een behoorlijk rit voor de boeg hebben ja zo'n 280 km. Maar ook dit keer gaan we goed voorbereid op weg. 's Morgens vroeg om 08:15 in de lobby met de koffers en uiteraard daarvoor nog een ontbijtje. Koffers de bus in en wij er achteraan. We gaan nu eerst naar een kleine supermarkt zodat we wat proviand in konden slaan voor de reis. Je weet immers niet wanneer er een gelegenheid kwam om iets te drinken. Ik vond het wel leuk om hier een vrolijk foto te zetten. Ja wie had dat verwacht dat kleine onooglijk uitziende winkeltje bestreek een enorm oppervlak met een zeer gevarieerd aanbod maar t leukste, waren die mooie taarten die gewoon in de vitrine staan met een simpel prijskaartje eraan haha. En toen we de voorbij het grenspunt Novoi kwamen, zagen we in de verte het Rabati Malik complex liggen.

Rabati Malik Complex

Karavanserai Rabati Malik ligt in de regio Navoi langs de weg Bukhara-Samarkand (snelweg M37). In de middeleeuwen was dit gebied een deel van De Grote Zijderoute, die leidt van Samarkand naar Bukhara, deze heeft bijgedragen aan de bouw van de versterkte karavanserai, genaamd Rabati Malik. 

Het complex, is gebouwd in 1078-1079 onder leiding van Karakhanids Shams Al Mulk. Oorspronkelijk bedoeld als een versterkte herberg. Het complex functioneerde tot in de vroege 18e eeuw. Helaas, slechts een deel van de zuidelijke gevel van het complex, heeft het overleefd. De vestingmuren, waren versierd met platte halve zuilen. De ingang van het complex was in de nog bewaard gebleven zuidelijke gevel. Het  portaal is rechthoekig gesneden door een lancet boog, en versierd met een bakstenen ornament.  Achter de muur vind je de resten van het complex het geeft een enorm ruim gevoel om daar te lopen. Tijdens de opgraving zijn menselijke resten gevonden, deze wijzen op het bestaan van begraafplaatsen rond het complex.

Sardoba Malik

Niet ver van de ruïnes van de karavanserai van Rabati Malik (aan de overzijde van de weg),  is een sardoba (waterberging),  een waterbron om de reizigers in het verleden van water te voorzien. In de oudheid werd het reservoir gevuld met water uit de Zarafshanrivier via een ondergronds kanaal. Sardoba is een reservoir met een diepte van 13 meter.  Onder een Stoepavormige koepel met een diameter van 12 meter,  zodat het koele, schone water de gehele zomer opgeslagen kon worden. De Sardoba Malik was ook een schuilplaats  voor vermoeide reizigers. Bij de ingang konden zij naar beneden.

Zoals gezegd nu op weg voor het laatste stuk naar Buchara. Waar we natuurlijk eerst even ons hotel (zie terugblik) voor de komende nachten bekijken en uiteraard een heerlijke douche alvorens we weer op stap gaan.

Abi-Hauz (vertaald uit het Perzisch "kust van de vijver") 

Dit is de naam van het architectonische complex, dat een van de weinig overgebleven vijvers omringt - "Hauz" in Bukhara. 

Bukhara had veel van deze vijvers, die dienden als waterbron voor de inwoners van de stad. Maar de vijvers waren ook een bron voor diverse infectieziekten. Daarom werden de meeste vijvers drooggelegd. Labi-Hauz overleefde de drooglegging. Hij ligt in het centrum van dit mooie architectonische ensemble, en  is ontstaan in tijdens de 16de en 17de eeuw. Sindsdien, is er niets veranderd.  Het zwembad is 42 m lang, 36 m breed en ongeveer 5 m diep. Lyabi-Hauz heeft een stenen trappen gemaakt van massieve blokken gele kalksteen. Via deze trappen ging de waterman naar beneden om water te halen. De ziel van het pre-sovjet Centraal Azië is nog tastbaar aanwezig, en het is aangenaam vertoeven aan de oever

Het ensemble bestaat uit drie monumentale gebouwen: Kukeldash Madrassah - in het noorden, de grootste in de stad en twee andere religieuze gebouwen gebouwd Nadir Divan-bags: Khanaka en Madrasah- het westen en het oosten

Kukeldash Madrassah

Zij is gebouwd naar het traditionele schema van de Oost-instelling - internaat (1568 - 1569) en is de grootste in Bukhara (80x 60 meter). En heeft honderdzestig hudjras dus plaats voor 320 studenten en bestaat uit 2 verdiepingen. De gevels zijn versierd met het traditionele Majolica mozaiek en de centrale poort heeft geometrische patronen, en is gemaakt zonder gebruik van lijm of nagels. 

Khanaka en Madrasah Nadir Divan-Beghi (1620)

 De Nadir Divan-begi madrasah is gebouwd in de stijl die typisch is voor alle islamitische monumenten van Centraal-Azië. De afbeeldingen van vogels, dieren en de mens, werden net als de zon ook gebruikt inde  decoratie en dat was ongebruikelijk voor islamitische monumenten. De Nadir Divan-begi Madrassa werd gebouwd naar het model van Sherdor in Samarkand, maar de beroemde leeuwen bij het portaal werden vervangen door mythische vogels van geluk.

De Magoki-Attori Moskee

De Magoki-Attori moskee in het centrum van de stad is een voorbeeld van een stedelijke moskee in een woonwijk. De moskee werd gebouwd op de plaats van de pre-islamitische bovengenoemde Moh tempel. Opgravingen hebben aangetoond dat zelfs in de tijd van de  Samanids hier  een moskee stond, die waarschijnlijk voorzien was van koepels.

De moskee is aanzienlijk herbouwd in de twaalfde eeuw; de vloer werd vernieuwd en de voorgevel kreeg een nieuw ontwerp dat het redelijk zonder schade overleeft heeft. In de zestiende eeuw was de dikte van culturele lagen dermate groot,  dat de moskee te diep lag om te worden opgegraven. Alleen de gevel werd opgegraven. alleen als een resultaat van de opgravingen In 1930 zijn de verdere opgravingen verricht.

De gevel van de moskee is asymmetrisch. Aan de rechterkant van het portaal zit een verzonken kluis, omzoomd met rechthoekige stroken; het architectonische decor bestaat uit overdekte bakstenen die geometrische vormen en tegels van gesneden terracotta dragende vegetatie patronen te vormen. Gesneden terracotta wordt ook gebruikt in het verfraaien van de pylonen en de gewelven van de bogen, gecombineerd met vegetatie patronen met inscripties bedekt met blauwe glazuur. Al met al, is de Magoki-Attori Moskee een uitstekend voorbeeld van de Centraal-Aziatische architectuur in het Kara-Khalid tijdperk. En midden in de stad nabij de Magoki-Attori Moskee zie je de opgravingen van een hamam uit 1800.

Hoja Nasruddin 

En zie daar onder de bomen! Daar staat het beeld van Hoja Nasruddin, een schelmachtige imam uit de 7e eeuw die in allerlei volksverhalen in het hele Midden-Oosten fungeert als een soort Thijl Uilenspiegel. Menig kind klom bij hem op de rug. Ja met behulp van (meestal) pa haha.

Ismail Samani Mausoleum

Ten westen van de oude stad ligt het Samonide Park. In het park staat het Ismail Samani Mausoleum. Het mausoleum werd opgericht als een familie crypte.Het oprichten van crypten was tegen de islamitische wet in die tijd. De islam, verbiedt het oprichten van eventuele post-mortem monumenten op de graven van de islamitische gelovigen. Dit monument dateert uit de 10e eeuw en is het oudste gebouw in Bukhara.  Onder het mausoleum zijn de stichter van de Samaniden-dynastie, Ismael Samani, zijn vader, grootvader en zijn kleinzoon Hasr begraven.

Dit gebouw is uniek in vele opzichten;

•  Bouwmateriaal bestaat uit oven-gedroogde steen van standaard formaat.
• Deze werden gemetseld met een op speciaal-ganch gebaseerde oplossing. (specie van eierdooiers en kamelenmelk)
• De stenen werden zowel horizontaal, diagonaal als verticaal gelegd, onder verschillende hoeken, 
• Er werden de meest nauwkeurige wiskundige berekeningen toegepast.
• Het niveau van precisie en de complexiteit van de structuur van de lay-out zijn verbluffend.
• Muren en koepel krijgen afhankelijk van het tijdstip van de dag, telkens een andere kleur, licht en schaduw spelen op de stenen
• Een bijna kubieke vorm, bekroond met een grote (met een lantaarn) en vier kleine koepels 
• Het lijkt op houtsnijwerk, een rieten mand, als een kanten patroon
•  Alle vier de gevels van het mausoleum hebben een identieke inrichting.
• In het midden van elk staat een boog die de interne structuur verbindt met de externe. 
• Elke hoek wordt geflankeerd door een krachtige drie-kwart toren.
• Elke muur is 10 meter lang en heeft 10 boogramen aan de bovenzijde
• De topbogen verbinden met de light gallery. 
• Het mausoleum geeft een indruk van extreme lichtheid en tegelijkertijd stevige constructie 

Chashma-i Ayub Mausoleum (Museum voor Watervoorziening)

In Centraal-Azië, zijn een groot aantal plaatsen die vele eeuwen terug  ooit bezocht werden door heiligen. Een hiervan is de Chashma-Ayub ( Bron van Sint Job). Een legende vertelt dat de Bijbelse profeet Job, dit land bezocht heeft, en hij besloot om de mensen in de woestijn, die een tekort aan water hadden te helpen. Hij sloeg op de grond met zijn stok, waardoor een bron van kristalhelder water ontsprong op die plaats.

De mensen geloven (ook nu nog), dat het water uit die bron genezende kracht bezit. Over de bron heen, werd een mausoleum gebouwd. Het heeft de vorm van een langwerpig prisma. Het gebouw wordt bekroond met koepels, verschillend in vorm. Over het hoofdgebouw met de bron is een speciale dubbele koepel met een conische "cap".De inscriptie op het portal stelt dat dit gebouwd is door Amir Temur. Het kenmerk van de Chashma-Ayub is een kegelvormige koepel, een typisch voorbeeld van Khorezm architectuur in de 13e en 14e eeuw. Het meest waarschijnlijke is, dat de meesters van  Khorezm zijn uitgenodigd door Temur voor de bouw van Chashma-Ayub. Het huidige mausoleum (waar niemand begraven is), staat in fort-achtige soberheid, bijna geen decoratie, een paar honderd meter van het Ismael Samani Mausoleum. Er is nu een kleine tentoonstelling over de waterreservoirs langs de Zijderoute. En uiteraard het mausoleum en de bijbehorende bron

Imam al-Bukhari Memorial Museum

Gewijd aan het leven van Imam Mohammed ibn Ismail al Bukhari, de uitstekende onderzoeker van de Hadith en de islamitische theologie.

Bolo Khauz Complex ook wel de 40-Pilaren-Moskee

Bolo-Khauz Complex is het enige bewaard gebleven monument op het Registan Plein. En bevindt zich tegenover de Ark. Door de reflectie in het basin voor de moskee, wordt hij ook wel de ’40-pilaren-moskee’ genoemd Het complex bestaat uit het reservoir, vrijdag-moskee en een minaret.

Het oudste deel van het complex is de vijver (Khauz), die wordt genoemd als Bolo-Khauz ("reservoir of Children's"). Het is een van de vele vijvers in Bukhara en tevens een van de weinige die nog niet drooggelegd zijn. Helaas hebben wij uitgerekend van deze vijver geen foto gemaakt en de groepsgenoten ook niet hoe bestaat dat he? Dat wordt dus even zoeken op t net! Bolo-Khauz moskee werd gebouwd in 1712 in opdracht van de Emir's vrouw. In 1917 werd de overkapping op de voorhof toegevoegd met de 20 besneden houten pilaren. Het plafond van de moskee is uniek: het is gemaakt van planken, versierd met geometrische ornamenten en kleine houten koepels. En de kleine minaret is gebouwd in 1917 door Shirin Muradov, een beroemde meester van Bukhara. De Bolo-Hauz moskee, is de officiële plaats van aanbidding van de emirs

De Ark 

Dit Fort, stamt uit de periode van de Man-ghit dynastie (1747-1920), en is het oudste architectonisch monument van Bukhara stad. Het dateert uit de vierde eeuw voor Christus. Het Ford lag lange tijd in puin. En diverse malen is getracht dit fort weer te herstellen. In de oudheid bevond zich een groot laagland voor het fort dat was bedekt met rivierzand, zoals ook in Samarkand. In een fort in de oudheid leefde zoals vast niet onbekend, ongeveer drieduizend mensen: een Emir met familie, concubine van zijn harem, familieleden met families en bedienden. Er was een chef van de geheime politie en de eerste minister met hun gezinnen, en het onderhoudspersoneel. En uiteraard waren alle overige voorzieningen. Er was een paleis van Bukhara Amir, moskeeën, ministerie van financiën, overheidsadministratie en de gevangenis aanwezig binnen deze muren.

De Ark is een grote aarden vesting in het westelijke deel van het moderne Bukhara. De totale lengte van de wand van de Ark is 789,60 meter, de hoogte van de muren is 20 meter, en het heeft een oppervlakte van 3,96 hectare. De hoogte van het Registan Plein, waar de Arc zich bevindt, varieert van 16 tot 20 meter. De architect heeft de voorzijde tevens toegang tot de Citadel ontworpen in de vorm van twee zuilvormige torens. De torens zijn aan de bovenzijde met elkaar verbonden door een galerij, waardoor een terras is ontstaan. In het verleden was op de poort een zweep ( kamcha) bevestigd als het symbool van macht van Amir. De Ark is het symbool van grootheid, macht van ontoegankelijkheid.  De Ark heeft veel geleden toen het Rode Leger in 1920 een aanval deed en de stad bombardeerde. Het complex heeft een onregelmatige rechthoekige vorm. Door de grote poort, loop je via een helling ("Dalon") danwel geleidelijk stijgend pad, door een lange overdekte gang, langs de cellen waar de ter dood veroordeelden hun laatste uren doorbrachten. Dit pad leidt naar de  Juma-Moskee of vrijdag-Moskee.

 Binnen de vestingmuren.

Vandaar uit loop je door een smalle straat met binnen

plaatsen aan beide kanten

Je vindt hier het  Audiëntie Court. Het is het oudste overgebleven deel van de Ark. De laatste emir Alim Khan werd hier in 1910 gekroond.

Daarna is een aantal vertrekken ingericht als Historisch Museum. Er is heel veel te zien geloof me. Het begint in de steentijd en loopt dan via de periodes van het boeddhisme en Zoroaster naar de islamisering, de eerste bloeitijd, de Mongolen, de tweede bloeitijd, de neergang en kolonisatie door de Russen en de Sovjetperiode.

Je vindt de onderstaande tentoonstellingen ik zal op de fotopagina een aantal foto's plaatsen.

• Oude en Middeleeuwse Geschiedenis 
•  Numismatiek en epigrafische (munten en inscripties)
• Aard van Bukhara Gewest 
• Documenten en boeken van de 10e tot 20e eeuw
• De geschiedenis van de Boechaarse Sovjetrepubliek. 
• Bukhara regio tijdens de Tweede Wereldoorlog (1941-1945) 

De expositie van de Tsaren

Aan de rechterkant van de gang waren de koninklijke open-luchtstallen  en het noghorahona (een ruimte voor drums en muziekinstrumenten gebruikt tijdens openbare bril). Nu zijn er winkels en een natuurhistorische tentoonstelling.

Rond de Salamhona (Protocol Hof) aan het einde van de gang zijn nog een paar  koninklijke appartementen. De troonzaal van Boechaarse emir, salon voor ceremonies en festival Deze waren ook in verval geraakt zodat de laatste twee emirs de voorkeur gaven om fulltime residence te houden in het zomerpaleis (later te zien). Nu zijn hier diverse musea, die betrekking hebben op de geschiedenis van de Tsaren van de Shaybanids in Bukhara aan. Veel stukken zijn naar Bukhara geïmporteerd, inclusief een enorme samovar in Tula, Rusland. Een andere kamer bevat troon van de emir. Verbeterde kleurenfoto's, geschonken door de inmiddels overleden Nederlandse ambassade in Tasjkent, voegt een levendige dimensie toe aan de anders zo saaie exposities.

 De DJuma Moskee (vrijdagmoskee)

Zoals ik al zei kom je via de helling bij de 17e eeuwse Djuma Moskee met zijn luifel ondersteund door houten pilaren. Binnen zijn manuscripten uit de 19e eeuw te zien.

Je ziet hier een deel van de luifel.

Poi Kalyan-ensemble  Het religieuze hart van Buchara

Het is dus het belangrijkste ensemble van Buchara. Poi-Kalyan betekent "het voetstuk van de Grote" (het betekent 'het voetstuk van de Kalyan minaret ") handel. Het bestaat uit 4 monumenten: Kalyan moskee en Mini-Arab Madrassa - met het aanzicht tegenover elkaar, tussen hen is de Kalyanminaret en in zuidelijke richting  van de Mini-Arab is een kleine Amir-Allimkhan Madrasah.

De Kalyanminaret

Deze is gemaakt van bakstenen die tot 47 meter hoogte reiken. De in 1127, door de Kharakhanied Arslan Khan, gebouwde minaret was destijds het hoogste gebouw ter wereld. Op dezelfde plek hadden al eerder houten minaretten gestaan, maar die raakten steeds in verval. Om dit te voorkomen zijn de fundamenten van deze minaret tot tien meter onder de grond gebouwd. Voor het eerst in Centraal-Azië werd er bij dit bouwwerk gebruik gemaakt van blauwe mozaïeken. De minaret werd niet alleen gebruikt om gelovigen op te roepen voor gebed, maar ook als lichtbaken voor de handelskaravanen in de nacht. De toren maakte veel indruk op Djenghiz Khan en bleef zo als een van de weinige bouwwerken gespaard tijdens de veroveringen van de Mongolen. De minaret kreeg later de titel 'Toren des Doods'. Men had inmiddels door dat het een uitstekende plek was om criminelen, ongelovigen en overspelige vrouwen vanaf te gooien, het liefst van te voren opgesloten in een zak om 'rommel te voorkomen'. In 1920 werd de Kalyanminaret gedeeltelijk vernietigd en daarna weer gerestaureerd. Een tweede restauratie volgde in 1997 waarbij men niet kon nalaten nieuwe banden met Arabische kalligrafie toe te voegen. De toren mag niet beklommen worden door toeristen.

De Kalyanminaret vertegenwoordigt de karakteristieke Maveranahr stijl. Zijn afmeting;

• onder een diameter van 9 meter,
• boven een diameter van 6 meter,
• totale hoogte is 45,6 meter.
• binnen is een bakstenen wenteltrap naar boven
• Op de minaret zijn 14 verschillende banden met inscripties en blauwe tegels te zien. 
• De bovenkant is ontworpen als druipsteen kroonlijst.

De Kalyanmoskee

Deze stamt uit 1514 en is de op een na grootste van Centraal-Azië. De moskee heeft een oppervlak van 127 bij 78 meter en biedt plaats aan 12.000 gelovigen. De moskee is vrij eenvoudig, traditioneel  en redelijk rechthoekig van opzet en kent weinig decoratie. Alleen het portaal is weelderig versierd. Sinds hij in 1989 weer in gebruik is genomen, is dit de belangrijkste moskee van Buchara.

Mir-i-Arab-madrasah

Tegenover de moskee staat de Mir-i-Arab-madrasah, met twee opvallende turquoise koepels. De madrasah werd in 1535 gesticht door Sayyid Mir Abdullah, een jemenitische soefi-heilige die bekend werd als Mir-i-Arab. Hij kreeg de opdracht hiertoe van de Sheibaniedenleider Ubaydullah, die de bouw bekostigde met de verkoop van drieduizend Perzische slaven. De madrasah heeft een simpele rechthoekige vorm van 73 bij 55 meter. Achter het portaal torenen de twee prachtige koepels. Een daarvan bedekt de darkhana (leszaal), de ander de gurkhana, de ruimte waar Mir-i-Arab en Ubaydullah begraven liggen. Het opmerkelijke is dat deze twee personen geen eigen mausoleum hebben gekregen. Waarschijnlijk hebben de Sheibanieden deze traditie doorbroken. Op een korte periode na (tussen 1925 en 1946), is dit altijd een werkende madrasah geweest. 

Nu biedt het plaats aan 150 studenten die gedurende vijf jaar onderwezen worden in verschillende islamitische disciplines. In 1997 is de madrasah gerestaureerd en werden de leerlingen verspreid over de andere moskeeën en madrasah's van Buchara. De madrasah is gesloten voor toeristen.

De vele medressa´s in Bukhara hebben een prachtige architectuur en verfijnde decoraties. De leerlingen woonden echter in kleine donkere cellen, gewoonlijk zonder ramen, waarin zij hun maaltijden moesten bereiden en hout voor verwarming brandden zonder aanwezigheid van een schoorsteen.

 De centrale binnenplaats

Deze heeft een oppervlakte van circa (37 bij 33 meter), en wordt omringd door 288 gewelfde galerijen met koepeldak, rustenden op 208 kolommen en voorzien van vier limans. 

Amir-Allimkhan Madrasah

Achter de minaret staat de kleine Amir Alim Khan Medressa  gebouwd in 1914, en sinds 1924 in gebruik als kinderbibliotheek. En het valt tegenwoordig niet meer mee om kinderen aan het lezen te krijgen, ook in Uzbekistan. Ook hier is het computergames in plaats van boeken en de aspiratie voor jongeren is tegenwoordig vooral om rijk te worden en dat bereik je meestal niet met veel geleerdheid, zo wordt gedacht.

De Ulugbek Madrasah tevens de oudste van de drie madrasah

De Ulugbek Madrasah werd ontdekt in 1417, zoals de inscriptie op de bronzen plaat van de deur laat zien. De naam van de bouwer van dit monument staat geschreven in het portaal timpaan; Ismail ibn Takhir ibn Makhmud Ispfargoni. Het is mogelijk dat hij een kleinzoon is van een van de meesters, die gevangen genomen waren door Timur in Iran en die hun namen op het portaal van de Gur-Amir complex in Samarkand achter lieten.

Bukhara Madrasah is de eerste Madrassa, gebouwd door Ulugbek. Het is relatief klein, maar heeft grote vormen. Dit is een gebouw met twee-Ayvan vierkante meter, en is omgeven door twee verdiepingen hudjrs, met darskhana koepel- zalen en een moskee op het kruis van de hal.

De Kosh Madrasah

Kosh betekent «dubbele». Ensemble bestaat uit 2 gebouwen:

De Abdulazizkhan madrasah, ligt tegenover de Ulughbek Madrassah in Buhara en werd gebouwd in 1652,  en staat op de naam van de Bukharian Emir, Abdulaziz khan. Deze twee madrasahs vormen een architectonische compositie. Het ensemble wordt de Kosh Madrassah, genoemd. Zij  staan l vele eeuwen tegenover en vertegenwoordigen twee dinastieds die ooit geregeerd Bukhara hebben geregeerd de Timurid en Ashtarkhanids.

De madrasah valt op door zijn rijke interieur het façade portal en interieur. De Madrassah werd gebouwd naar Perzische model, met een grote binnenplaats, gedeeld door vier Iwans. Van groot belang is de decoratie van muren. Het portaal van de madrasah is versierd met de Chinese draak en Semurg, een legendarische Perzische vogel.

Amir Olimxon madrasah

Deze madrasah, stond er verlaten bij. Ik kan helaas geen informatie vinden op inter net wel was luk te zien dat bij de naam intikken een bekende foto naar voren kwam. De emir in het blauwe hemd wiens foto in de koninklijke zaal in de Ark hangt.

Het zakencentrum van Buchara

Het middeleeuwse Bukhara was een grote zakenstad zij ontving kooplieden uit Centraal-Azië, Iran en India, Rusland en China. De status van de handel van Bukhara beïnvloedde de planning en de architectuur. Centrale straten en markten speelden een rol. Een ieder was gespecialiseerd in een aantal producten. Dus werden er koepelvormige en multi-gebogen gebouwen gebouwd op de pleinen en kruispunten om de verkoop comfortabeler te maken. Ze werden "tok" -arch, koepel genoemd. 

Drie van dergelijke structuren zijn nog in tact;

• Toki-Sarrafon (koepel van geldwisselaars) en 
• Toki-Zargaron (koepel van juweliers).  
• Toki-Tilpak-Furushon (koepel van luxe hoofddeksels gouden borduurwerk, bontmutsen, kunstig gevouwen tulbanden en kralen schedel-caps. Voorheen Kitab-Furushon werden eerst boeken verkocht. Vervolgens (dit is later bevestigd) vond hier een handel in hoeden, mannen, vrouwen, kinderen, keppeltjes, sjaals, tulbanden en bontmutsen plaats.

Gijduvan keramiek

Aardewerk is een van de belangrijkste ambachten van de Centraal-Aziatische volkeren. Op het grondgebied van Oezbekistan, heeft keramische is genieten een grote populariteit sinds de oudheid. Veel Centraal-Aziatische landen staan bekend om hun vakkundige ambachtslieden die geschapen mooie voorwerpen van keramiek, zetten hun hart en vaardigheid in hen. De keramiek afgebeeld vele verhalen, foto's en vele andere dingen, als gevolg van de cultuur van elke regio van Oezbekistan. Steden als Bukhara en Samarkand zijn beroemd om hun keramiek,  Gijduvan keramiek school heeft zijn diepe wortels. De vaardigheden zijn doorgegeven van vader op zoon, van generatie op generatie.

De rituele plaats

Aan de waterkant is de stam van een droge moerbeiboom.  Hier vindt het bovenstaande ritueel plaats. En een ieder doet enorm zijn best om maar een splinter van de boom af te krijgen als aandenken nou geloof me,  we hebben er een tijdje gestaan en dat is bijna onmogelijk. Maar het is wel heel leuk om te zien al die vrouwen en ook mannen in hun mooiste kleren.

Tijdens de Sovjet-periode, was het heiligdom totaal verlaten.

Palace Sitorai Mohi Khosa

 Het complex ligt 4 kilometer ten noorden van Bukhara. En is opgedeeld in een oud en nieuw gedeelte. De bouw van het paleis, begon in de late negentiende eeuw, in opdracht van de Emir Abdulahad Khan. Tussen 1912-1918 is de bouw voltooid. De beste Bukhara-meesters (ervaren architecten) werden uit Rusland (St. Petersburg en Yalta) gehaald. Daarom is het ensemble een mix van Europese architectuur gecombineerd met de Iraanse architectuur. Er wordt gezegd, dat het paleis zijn naam kreeg ter ere van Abdulahad Khan's moeder, geliefde vrouw van de emir Muzaffar Khan, wiens naam was Shamshat was. Sitorai-Mohi-Hosa Palace was een buitenhuis van Bukhara amirs. 

Necropolis Chor-Bakr: oude graven van Juibar sjeiks

Zo'n vijf kilometer ten westen van Bukhara, gescheiden velden en rijen Moerbezibomen, is een van de belangrijkste heiligdommen - het Chor-Bakr Necropolis, ook wel de stad van de doden. Niet alleen inwoners van Bukhara, maar ook islamitische pelgrims uit andere landen achten deze heilige plaats. Uit de eerste graven bleek dat hier zo'n duizend jaar geleden, een kleine nederzetting van de derwisjen was. Op het grondgebied van dit ensemble, zijn meer dan dertig constructies uit verschillende tijden. Al deze gebouwen werden gebouwd in de zestiende of zeventiende eeuw. Veel constructies in het complex zijn rijk gedecoreerd met polychrome tegels. Ook zie je in de vele hofjes op begraafplaats, dat er marmeren grafstenen met epigrafische inscripties, en vegetatieve en geometrische ornamenten, zijn geplaatst. In het jaar 1560 besloot de Shaybanid Dynastie heerser Abdullakhan II van de adellijke familie een moskee, een madrasah en een khanaka. Dit als geschenk aan zijn leraar, Djuybar Sheikh Mohammed Islam Hodja, die stierf in 1563. (dit was een van de vier mannen zie onder)

Khazira

is een grafstructuur, bestaande uit een binnenplaats, omringd door massieve wanden, met een enkele ingang in de vorm van een prachtig versierde poort. Toen Mohammed Islam, de zoon van Khodja Bakr Sadi in 1593 stierf, werd deze begraven naast zijn vader. In de jaren daarna, werden ook de andere familieleden, zoals Abu Bakr Fazl en Tojidin Khasan daar begraven. Deze vier mannen, die de naam van "Bakr" droegen, kwamen  in een khazira (graf). "Bakr" wordt vertaald als "broeder" en Chor-Bakr, als "Four Brothers".

Het is deze structuur van het graf dat Chor-Bakr onderscheidt van andere religieuze begrafenissen in Oezbekistan, bijvoorbeeld de Shakhi-Zinda Necropolis. Het gehele complex is gebouwd op dezelfde manier.

Kopie van de  Kalyan Minaret

De kleine minaret, een kopie van de  Kalyan Minaret, werd gebouwd op de centrale as in de 20ste eeuw. Daarnaast, in het noorden van de necropolis is er een grote tuin, die is opgenomen zo ver terug als de zestiende eeuw. Het is beplant met populieren, platanen, wilgen en vele fruitbomen. Ook op en rond de graven vind je de bomen (zie boven).