Grijze zanghavik

is in zowel Namibië als Botswana een bekende verschijning. Zoals zijn naam al doet vermoeden is het een overwegend grijze vogel, aan de bovenzijde donkerder dan aan de onderzijde. Het enige afwijkende in kleur is het gebied rond de snavel, vanaf het oog naar de snavelpunt ziet u duidelijk een rode kleur die via geel naar wit verkleurt. De staart kan tot zwart verkleuren. Ook de opvallend lange poten zijn rood. Het is een roofvogel die tot 65 centimeter groot wordt, de spanwijdte is ruim 1 meter en leeft in gebieden waar weinig regen valt, doorgaans in de buurt van woestijnen. In tegenstelling tot de meeste roofvogels brengt de grijze zanghavik een fluittoon voort waaraan hij zijn naam te danken heeft. Hij leeft van kleine vogels, grote insecten en vooral hagedissen. De vogel leeft vrijwel het gehele jaar solitair, in de paartijd zoeken ze elkaar op, waarbij het opvallend is dat een vrouwtje vaak meerdere mannetjes heeft. Ze legt twee eieren in een eenvoudig nest (meestal in een acacia) waarvan er meestal slechts één uitkomt. Kan maar zo zijn dat ik de bruine havik ook op de foto heb hoor.

De springbok

is waarschijnlijk het dier dat je in Etosha het meest zult zien. Let op, het is geen standaarddier. Deze middelgrote antilopensoort heeft bruine vacht en witte buik. Bij hun achterste hebben ze een soort flap die ze in geval van gevaar omhoog gooien. Bijzonder is dat hun Nederlandse naam, internationaal wordt gebruikt. Deze kregen ze van de kolonisten om hun gedrag. Bij gevaar springen de dieren vaak hoog op, veelal met vier poten tegelijk. Biologen discussiëren al lang over het waarom van dit 'pronkgedrag'. Er zijn drie theorieën: ze laten roofdieren weten dat ze gespot zijn. Of ze laten roofdieren zien dat ze fit en dus geen makkelijke prooi zijn. En tot slot verspreidt het dier tijdens het springen een speciale geur, zodat hij later zijn graadgebied terug kan vinden. De springbokken-populatie, is ongekend men schat het aantal op ruim 20.000.

De blauwe gnoe

behoort misschien niet het meest opvallende dier, maar is wel één van de hoofdrolspelers. Voordat het park van een hek was voorzien, trokken de dieren als de droogte inviel naar het vochtigere Angola. Na het hek moesten ze hier blijven en ontstond al snel overbegrazing in Etosha. De naam komt van de blauwe tint te zien bij juiste lichtval op de huid. Ze leven vaak in groepen om zich zo beter tegen roofdieren te beschermen. Hun grootste vijand is de leeuw. Omdat ze alleen gras eten, trekken gnoes van gebied tot gebied. Bijzonder is dat net geboren gnoes al binnen enkele minuten kunnen lopen. De gnoe is officieel familie van de antilopen. 

Helmparelhoen

Ze lijken zo tam maar zijn nauwelijks van dichtbij te bekijken. Zodra er iets of iemand in de omgeving van hen stopt, gaan ze er als een hazewind vandoor en blijven daarbij meestal op de grond. Er zijn twee soorten, de helmparelhoen en de gierparelhoen. De laatstgenoemde komt uitsluitend in noordelijker gelegen streken van Afrika voor.

De helmparelhoen wordt ongeveer 55 centimeter groot. U kunt hem vinden op warme, redelijke droge en open vlakten met enkele bomen en struiken. Zijn naam heeft hij te danken aan de witte stippen op het verenkleed, die doen denken aan parels. Daarnaast heeft hij op zijn kop een benige en blauwgekleurde knobbel die aan een helm doet denken. Ook de nek is blauw en de rode kop en gele snavel maken hem tot 

De zwartkopimpala

is een ondersoort van de gewone impala. Hij is groter en heeft een opvallend zwarte tekening op zijn kop. Deze ondersoort komt alleen in Namibië en Angola voor. En in Etosha is het een dier dat veel wordt gezien. Vaak wordt er weinig acht op het dier geslagen, maar het speelt een cruciale rol in het ecosysteem. Met name voor roofdieren als luipaarden en jachtluipaarden, maar ook voor leeuwen. Ze worden dan ook wel het 'fastfood' van de roofdieren genoemd. Bijzonder is daarnaast dat de mannetjes moeten vechten voor een harem van vrouwtjes. Vaak op leven en dood met andere mannetjes. Ze gunnen zichzelf geen tijd om te eten. Waardoor na verloop een ander mannetje sterker is en hij de harem over neemt.

De gemsbok

is het boegbeeld van droge gebieden, en dus ook Etosha. Het is een fraai getekende antilopensoort. De vacht is grijsbruin van kleur en hij heeft een zwarte tekening rond de kop, buik, poten en staart. De gedraaide hoorns kunnen wel meer dan meter lang worden. Deze zijn vooral bedoeld voor leeuwen en luipaarden die hiermee kunnen worden afgeweerd. Met soms dodelijke gevolgen voor het roofdier. Biologen hebben ontdekt dat gemsbokken langere tijd zonder water kunnen; deze dieren halen hun vocht bijvoorbeeld uit de grassen die ze eten. De naam, die ook internationaal wordt gebruikt, komt overigens van Nederlandse kolonisten. Zij zagen in de kop van dit dier een duidelijke overeenkomst met de gems die in de Alpen leeft.

De grote koedoe

wordt door zijn grootte vaak gezien als de ultieme antilope. Mede daarom kijken veel bezoekers uit naar een ontmoeting. Het mannetje is opvallend groot en heeft fraaie hoorns die gemiddeld 1.20 meter groot worden. Op hun rug lopen fijne, witte verticale strepen. De vrouwtjes zijn kleiner, hebben geen hoorns en ook hun vacht is lichter. Deze statige dieren leven rond de open vlaktes, maar wel in de buurt van struikgewas of rotsen. En water is nooit ver weg. Ze eten bladeren van bomen en planten, maar ook jonge grassprieten.

De zadeljakhals

is de meest voorkomende jakhals in Afrika. Deze kleine roofdieren zijn herkenbaar aan zijn zwarte 'zadel' op de rug. Hun vacht is verder lichtbruin van kleur. Bijzonder is dat deze dieren vaak alleen jagen en eten, maar wel in paartjes leven. Ze eten aas, maar vangen zelf ook vogels, kleine zoogdieren en insecten. Ze worden vaak gezien als leeuwen, jachtluipaarden of luipaarden een prooi hebben gedood. Ze proberen dan een stuk te bemachtigen van het kadaver, maar moeten opletten dat het roofdier ze niet te pakken krijgen.

De leeuw

is ook in Etosha de koning der dieren. In het park leven tientallen dieren, die elk hun eigen territorium hebben. Een troep leeuwen bestaat soms uit wel dertig dieren; de vrouwtjes vormen de vaste kern. Vrouwtjesleeuwen zijn ook diegene die jagen, al jagen mannetjes ook als ze niet bij een troep horen. Veel jonge leeuwen hebben vlekken op hun vacht, maar deze trekken weg naarmate ze ouder worden. Diverse biologen zijn van mening dat leeuwen ooit vlekken op hun vacht hadden, net als jachtluipaarden en luipaarden.

De zwarte neushoorn

was ooit de meeste voorkomende neushoornsoort. Maar inmiddels is het de meest bedreigde neushoorn in Afrika. En deze dieren worden zwaar beschermd. Langzaam is de teruggang veranderd in een kleine groei. De zwarte neushoorn is te herkennen aan zijn puntige bovenlip. Hij leeft vooral tussen de dichte begroeiing van struiken, maar hij moet ook drinken. Al doen ze dat ook vaak 's nachts. Een zwarte neushoorn eet vooral bladeren, onder meer van de acaciabomen. Het is een van de absolute hoogtepunten van het gebied om te zien, al is de kans niet al te groot.

Struisvogels

 zijn de grootste vogels ter wereld. Die niet kunnen vliegen. Onduidelijk is wanneer deze vogels (of hun voorouders) gestopt zijn met vliegen. Waarschijnlijk omdat ze op de grond genoeg voedsel konden vinden en niet hoefden te vluchten voor roofdieren. De mannetjes zijn eenvoudig te herkennen aan hun zwarte vleugelveren, de vrouwtjes hebben grijze (en soms bruine) veren. Mannetjes kunnen meer dan 2,5 meter hoog worden, vrouwtjes zijn iets kleiner. Mannetjes hebben een harem, waarin meestal drie tot vijf vrouwtjes zitten. Alleen het alfa-vrouwtje legt eieren, die ook door het mannetje worden uitgebroed. Een jong heeft een opvallend bruin met zwart verenpak, waardoor het niet opvalt in de omgeving. Deze vogels worden vooral in groepen gezien in Etosha.

De Afrikaanse olifant

Deze is waarschijnlijk het meest bekende dier van Afrika. Het zwaarste landdier ter wereld leeft in groepen van diverse dieren, variërend van twee tot tientallen. En, de olifanten in Etosha zijn de grootste van heel Afrika. De olifant wordt in Etosha geregeld gezien, zowel bij de waterpoelen als eromheen. In een groep zie je vaak zowel koeien als bullen. En ze hebben beiden gebogen slagtanden, die voor allerlei doeleinden worden gebruikt. 

De steppezebra (ook vaak gewone zebra genoemd)

kennen we van de dierentuin. Het is dan ook de meest voorkomende soort in Afrika. Deze paardachtige eet naast gras ook bladeren en scheuten. Je ziet ze meestal in groepen. Ook hier geldt: hoe meer ogen, hoe meer veiligheid. Mannetjes hebben vaak meerdere vrouwtjes (en hun jongen). Hun groep verdedigen ze met veel emotie. Zeker tegen hun aartsvijand: de leeuw. Al proberen gevlekte hyena's en jachtluipaarden ook deze dieren soms te verschalken. In Etosha kom je ze zeker tegen, zowel in het droge als het natte seizoen.

De giraffe

is het langste dier ter wereld en eigenlijk een buitenbeentje. Door zijn karakteristieke lange nek en slungelige loop willen veel mensen dit dier op safari graag zien. Deze dieren zijn bijna de gehele dag actief; ze slapen vaak minder dan een uur per nacht. Op hun menu staan vooral bladeren, jonge scheuten en knoppen. Met hun leerachtige tong kunnen ze zelfs bladeren eten van de diverse acaciastruiken, die zijn bladeren met extreem lange doorns probeert te beschermen.  Een volwassen man kan een lengte van 6 meter worden. Het pasgeboren jong moet meteen een val overleven van circa 2 meter hoogte. In Etosha komt de Angolagiraf voor. Dit is een andere soort giraf dan de giraffen die je in Zuid-Afrika of Tanzania ziet.

WoestijnKoran

De naam vertelt waar u hem kunt vinden, in de woestijn of in gebieden die sterk op een woestijn lijken. In Namibië vindt u de woestijnkorhaan vooral in het Namib gebied. Het is een ongeveer 60 centimeter grote vogel, bijna geheel zandbruin van kleur. Alleen de kop en de nek zijn grijs en voorzien van zwarte strepen van onder de snavel naar de borst. De wangen van het dier zijn wit.

In een simpel kuiltje in de grond legt het vrouwtje 1 tot 3 geelbruine eieren die ze alleen uitbroedt. Opvallend genoeg is de woestijn korhaan niet bang van mensen en in de tijd dat ze hun jongen groot brengen vertonen ze zelfs agressief gedrag door schijnaanvallen uit te voeren. Ze leven van insecten en kleine hagedissen en kunnen zich op de grond razendsnel verplaatsen.

De cheeta (jachtluipaard)

is een bijzonder dier. Het is verreweg het snelste landdier dat we kennen. Vanwege zijn explosieve snelheid (tot zo'n 120 kilometer per uur) is hij in staat de meeste prooien te pakken. Hij wordt dan ook wel de meester van de savanne genoemd. Desondanks moet hij redelijk dichtbij zijn prooi komen. Sluipend door het gras van Etosha probeert hij zijn prooi te verrassen. Om op het laatste moment toe te slaan. Het dier is van een luipaard te onderscheiden door de kleinere vlekken en rankere bouw.

Paradijskraanvogel

ook bekend als Stanley kraanvogel, is op een kleine populatie in Namibië (Etosha) na, een endemische soort in Zuid-Afrika. Deze bewoner van waterrijke gebieden is niet echt een watervogel. Hij leeft meer op de droge grond, waar hij zijn voedsel bij elkaar scharrelt. Zijn voedsel bestaat uit granen, zaden, grassen en kruiden en kleine diertjes Het nest van deze fraaie kraanvogel wordt gebouwd in hogere vegetatie en gemaakt van takjes en bladeren. Soms echter wordt er niet eens de moeite genomen om een nest te bouwen en worden de eieren gewoon in het gras gelegd. Gemiddeld worden er 2 eieren gelegd, die na ongeveer 32 dagen uitkomen. Na 3 maanden zijn de jongen zover dat ze kunnen vliegen en ze verlaten dan ook af en toe het nest om te oefenen. Het duurt tot wel 9 maanden voordat de jongen geheel zelfstandig zijn.

Ik heb op internet deze kaart gevonden van Etosha Pan toch wel leuk er even aan toe te voegen