06:30 uur.
Zie hier er zijn slechtere momenten om de dag mee te beginnen toch?
We moeten goed ontbijten want het zal een (geplande) lange reisdag worden.
Natuurlijk hebben we er weer zin in en kijken uit naar de dingen die komen gaan.
Alhoewel nog een dagje hier ook niet verkeerd is hoor.
O ja of we allemaal toch nog even ons diner willen betalen. Nou ja we zeiden gister al er klopt iets niet zoals je ziet. In Namibie is het gebruikelijk dat je kamer inclusief ontbijt en diner boekt en ja dat kwartje was nog niet gevallen bij KRAS. Reggie had het al wel aangegeven in zijn evaluatie. Dus allen weer in de rij om het restant te betalen. Mazzel ik zat helemaal vooraan.
Ik zei het al het wordt een lange weg door dorre vlaktes maar ook en dit dankzij de Oranjeriver langs groene stukken. In deze enorme woestijnvlaktes, ligt af en toe een heel klein dorpje. Als je door de woestijn rijdt en je krijgt autopech, dan is er in de verste verte natuurlijk niemand die die auto wil/kan repareren hebben we t nog niet eens over eventuele onderdelen die nodig zijn. En dus wordt zo’n kapotte auto achtergelaten en daarna nooit opgehaald want er is een ANWB o.i.d in de woestijn. Zo’n auto ligt daar jaren en vergaat op een gegeven moment onder de brandende woestijnzon. Na iets meer dan een uur was onze eerste stop. Toilet? Een gebouw? Nee wat dan? Je snapt het al er staat een auto in de berm. Inderdaad niet zomaar een. We hebben er al diversen gezien immers. Deze ligt hier ook al heel erg lang maar is ook voorzien van vele kogelgaten. Haha nee niet verder denken.
Na ongeveer een uur hebben we de volgende stop. Iets bijzonders? Nee even de benen strijken zou ons August in Cuba gezegd hebben en genieten van de enorme vlaktes met hier en daar een plukje groen Je ziet ook ragebolachtige struiken. Deze struiken zijn giftig ze zitten vol met strychnine. Deze stof komt met name vrij bij verhitting. We stappen weer in de bus en vervolgen onze weg.
De Oranjerivier
De Oranjerivier is met ruim 1900 km de langste rivier van Zuid-Afrika. De rivier wordt soms ook de Gariep of Groot Rivier genoemd. Zij is door de Nederlandse ontdekkingsreiziger Robert Jacob Gordon vernoemd naar het Huis Oranje-Nassau.
De rivier ontstaat in de Drakensbergen bij de grens tussen Zuid-Afrika en Lesotho, vloeit westwaarts, eerst door Lesotho en dan verder op de grens van de provincies Vrystaat en Oost-Kaap, dwars door de provincie Noord-Kaap.
Zij vormt uiteindelijk de grens tussen Zuid-Afrika en Namibië, vooraleer ze uitmondt in de Atlantische Oceaan bij Alexanderbaai, ongeveer halverwege tussen Walvisbaai en Kaapstad.
In tegenstelling tot de meeste rivieren staat deze rivier nooit droog! Een heldergroene vegetatie langs de rivier is het gevolg.
We rijden nu langs de Oranjerivier en je ziet het wordt een stuk groener. Gedurende ca 15 kilometer slingeren langs de rivier richting het woestijnlandschap. De hoogteverschillen benemen ons soms het zicht op de rivier maar de groene toppen van bomen en struiken verraden de loop van de rivier. De rotsen vertoonden talloze kleurschakeringen, de grote waren over het algemeen bruin en zwart, in de rivierbeddingen grijs-bruin en sommigen waren zelfs blauw-groen van kleur. Grove blokken wisselden zich af met mooie ronde keien in verschillende formaten. De rotsen liggen als puzzelstukjes op elkaar. Je weet ze kunnen niet verplaatst worden. En dan is het tijd voor koffie jawel!
We stoppen op een mooi plekje waar we ook even kunnen lozen. Ja in de bosjes dat moet ook gebeuren anders kan de koffie er niet meer in. Reggie maakt de koffietafel even in orde. En wij? Nee wij mogen niet helpen wij mogen genieten van de natuur en onze koffie drinken. Heerlijk even lekker lopen en genieten.
We maken nog een toiletstop bij een bijzonder mooi stukje natuur. Hier zien we hoe nietig we zijn als we bij die grote rotsblokken staan. Je loopt niet even om die rots heen en ook goed kijken waar of je liep want de kadavers van dieren lagen er weg te rotten. Dus het rook ertussen niet al te fris. Wel heel indrukwekkend en wat een mooie kleuren kijk zelf maar.
De volgende stop? jawel je raadt het al een benzinepomp want ja wanneer is de volgende pomp met diesel. En denk je dat wij de enige zijn? nee hoor kijk maar op internet de meeste verslagen staan en vol mee "Pomp? Tank vol, je weet maar nooit wanneer de volgende". En laten we wel zijn dat die bus daar weg staat te rotten alla maar dat wij met onze bagage door die droge vlaktes naar ja waarheen?????? moeten lopen wil je toch niet mee hoeven maken. Avontuur is leuk maar er zijn wel grenzen hoor!! En dan is er weer een klein winkelcentrum in zicht en dat betekend juist lunch inslaan het is weer tijd!!
Het is tijd voor een siësta in de bus de meesten zijn vertrokken we kennen het landschap inmiddels wel, stiekem een fotootje maken haha. Ik zit redelijk vooraan dat scheelt. Hé wat zien we daar? Wegwerkzaamheden nou dan even gauw knippen altijd leuk die spontane acties. We kunnen doorrijden gelukkig. En dan is daar eindelijk jawel het plaatsje Kolmanskop in zicht.
Kolmanskop
In 1908 vond Zacharias Lewala een bijzondere steen op de plek van het huidige Kolmanskop. Kort daarna werd duidelijk dat dit niet een unieke vondst was, maar dat het gebied rijk was aan diamanten. In korte tijd kwamen er dan ook veel, van oorsprong Duitse, mijnwerkers naar Kolmanskop om ook hun geluk te zoeken.
Op het hoogtepunt van de diamantkoorts, was er een ziekenhuis, een dancing, een elektriciteitscentrale, een school, een kegelbaan, een theater, een winkelstraat, villa's en een spoorbaan te vinden. Jarenlang werd hier diamant opgegraven. Het was zelfs de munteenheid waarmee betaald werd. 800 Namibiërs bouwden huizen rond de stad en werden doorheen de jaren ook tewerkgesteld in Kolmanskop.
10 Jaar later aan het eind van de Eerste Wereldoorlog daalde de diamantprijs enorm, wat het begin van het einde inluidde voor Kolmanskop. In 1936 werden grotere hoeveelheden en waardevollere diamanten gevonden dicht bij de kust. Het gevolg: de mijnwerkers verkasten naar de nieuw gestichte stad Oranjemund. Rond1958 was Kolmanskop helemaal verlaten in 1958 verlaten door 300 volwassen en 44 kinderen van Duitse afkomst en viel het ten prooi aan het woestijnzand. Langzaam worden de gebouwen met zand gevuld. In sommige panden staat het zand anderhalve meter hoog
Dit is ook gelijk het bijzondere aan Kolmanskop: een verlaten stad die langzaam wordt opgeslokt door de omliggende woestijn: een van de toeristische trekpleisters in het zuiden van Namibië. Wij waren er alleen zonder andere toeristen.
Lüderitz
Hier wordt nog veel Duits gesproken, ook door de locale bevolking.
Het havenplaatsje Lüderitz is een slaperig, kleurrijk vissersdorpje in het zuiden van Namibië en biedt één van de beste havens aan de minst gastvrije rotskust van Afrika. De handelspost Lüderitz werd uitgebouwd tot een vissershaven en diende nadien ook voor de aanvoer van guano. Toen in 1908 plots diamanten werden ontdekt in Kolmanskop (ca. 12 km ten oosten van Lüderitz) deelde de havenstad in een onverhoopte bloeiperiode. In tegenstelling tot Kolmanskop dat snel een spookstad werd, overleefde Lüderitz de latere ommekeer. De huidige stad evolueerd echter weinig en zij heeft nog veel weg van het stadje uit het begin van de 20ste eeuw met zijn kleurrijke gebouwen uit de art-déco periode.
Lüderitz moest, door de rotsachtige ondergrond van zijn haven, lijdzaam aanvaarden dat een groeiend aantal activiteiten door Walvis Bay werden overgenomen, waar schepen met een grotere diepgang wel konden aanmeren. Om toch te genieten van de toenemende welvaart en het toerisme werd dan maar werk gemaakt van de kade. Lüderitz Waterfront biedt nu diverse winkelmogelijkheden, een reeks kantoorruimten en diverse restaurants die tegen een goede prijs lekkere mosselen, oesters en kreeft op de kaart hebben staan.
Net ten zuiden van de stad ligt het zogenaamde ‘Sperrgebiet’, het diamantengebied, een afgesloten gebied dat streng verboden toegang voor bezoekers is. Helaas pech een SD-kaart kwijt en ik had niet alle foto's overgezet dus ja dan mis je soms wat helaas.
Hoera we zijn bijna bij ons volgende hotel, lodge wat het ook moge zijn we hebben het gehad het is inmiddels 18:00 geweest zoals het eruitziet zal het rond 19:00 uur zijn dat we aankomen jawel 12 uur zijn we onderweg geweest dan dus mogen we ook blij zijn dat we verzin toch? We genieten in de bus van een schitterende zonsondergan, Van de rode lucht aan het einde konden we toch nog een foto maken. Daar sluit ik deze pagina mee af. morgen gaan we gewoon weer op weg
