Op weg naar het klooster in de streek Sagaing is het genieten van het leven langs de weg. Ook wij moesten door de tunnel. Dan zien we de Irrawaddy rivier.
Irrawaddy rivier
of Ayeyarwady is de belangrijkste rivier van Myanmar. Met een lengte van ruim 2170 km en een stroomgebied van ruim 400.000 km² is het ook 1 van de grootste rivieren van Zuidoost-Azië. De rivier stroomt vanaf de bergen van de Hengduan Shan in het noorden van Myanmar naar de Andamanse Zee in het zuiden, waar de rivier een 300 km brede rivierdelta vormt.
De meest westelijke stroom die de delta van water voorziet is de rivier de Bassein en de meest oostelijke stroom is de rivier de Rangoon. Op de oever van deze rivier ligt de gelijknamige vroegere hoofdstad van Myanmar, Rangoon (Yangon).
Vele steden, waaronder een van de voormalig hoofdstad van Myanmar, Mandalay, zijn aan de rivier gelegen. De rivier wordt ook wel de "Weg naar Mandalay" genoemd. Veel van deze steden zijn nog steeds voor het grootste deel van hun handel afhankelijk van de rivier. De beide zijden van de delta worden aangegeven door de zuidelijke uitlopers van het Pegugebergte in het oosten en het Arakangebergte in het westen. Naast het belang voor de scheepvaart is de Irrawady ook van belang als visgebied voor de lokale bevolking De Irrawaddy-rivierdolfijnen helpen mensen om vis te vangen in Myanmar.
Op bnnvara.nl/3opreis zie je het verhaal over het vissen met de rivierdolfijnen.
Sagaing Hill
ligt aan de Irrawaddy rivier mag met recht tot de grote religieuze centra van Myanmar worden gerekend.
Wat in de 14e eeuw nog de hoofdstad van het gelijknamige koninkrijk was, is tegenwoordig 1 van de belangrijkste religieuze, historische en culturele centra van Myanmar.
De tempels van Sagaing Hill
Een bezoek in de ziel van het Birmese boeddhisme. De 20 km lange strook heuvels langs de oever van de Irrawaddy vormt een aaneenschakeling van boeddhistische kloosters, pagodes en religieuze complexen. Wil je een goede indruk van het oude Myanmar krijgen, dan mag je een bezoek aan Sagaing niet overslaan.
Vanaf de boot maar zeker ook vanaf de brug kun je de heuvel met de ontelbare gouden koepels in volle glorie zien schitteren. Sagaing Hill lijkt van een afstand bezaaid met kloosters en pagodes. Maar het is niet uitsluitend religie wat je hier vindt ook vind je tussen de tempels in complete woonwijken. Dat is juist wat deze plek zo bijzonder maakt.
Monniken
in Myanmar zijn erg open en vriendelijk en hebben een bijzondere status in het land. Arm of rijk, iedereen helpt de monniken aan rijst, bezoekt regelmatig de pagoden en heeft in zijn huis een altaar voor boeddha of voor de ‘nats’.
Het woord nat
dit is afgeleid van natha wat in het Sanskriet bewaker of beschermengel betekent. Nats komen voor in het animisme en stammen uit de tijd voor het boeddhisme. Het zijn geesten die een bepaalde plaats en/of persoon bewaken. Het boeddhisme in Myanmar is vermengd met de verering van de ‘nats’. In Myanmar zie je overal monniken, nonnen en pagodes.
Wie
Van elke Birmaanse man wordt verwacht dat hij minstens 2x en max 3x in zijn leven een periode toetreedt tot de Sangha, de boeddhistische kloosterorde van Myanmar.
- 1ste x een paar weken tussen de 5-15 jarige leeftijd. (vaak op deze manier toch voeding en scholing)
- 2e keer als ze volwassen zijn, vaak na de 20ste verjaardag een periode van minimaal 3 maanden als volledig ingewijde monnik (hpongyi). Is de man getrouwd. dan moet hij toestemming vragen zijn zijn vrouw.
- Er zijn uiteraard ook monniken voor het leven.
- Ook voor vrouwen is het wenselijk een tijd in een klooster door te brengen, al is 1x genoeg.
Verder is het vrij gebruikelijk om op moeilijke momenten in je leven (zoals de dood van een geliefde, mislukte carrière, algehele malaise) je toevlucht te nemen in het klooster, je mag blijven tot je de wereld weer aankan.
Dus als je het leven even niet meer ziet zitten, word monnik in Myanmar; een goed alternatief voor een retraite!
Hoe
Monnik worden voor korte tijd, hoort bij de traditie het geeft aanzien.
Het kost behoorlijk wat als je het goed wilt doen bij die 1ste keer. Feest in de tempel, speciale kleren voor de hele familie, uitgebreide maaltijd, enz. Helaas niet voor iedereen haalbaar. Hele dorpen organiseren daarom weleens een centrale ceremonie voor veel kinderen te gelijkertijd. Iedereen draagt zijn steentje bij op deze manier druk je de kosten.
's Lands wijs, 's lands eer.
- Wat opviel de monniken waren meestal in het bordeauxrood gekleed zijn. Het is wel een rustiger aanzicht dan de vrolijke oranje kleur van bijvoorbeeld Laos.
- Hier wordt ook in de kloosters gewoon varkensvlees gegeten.
- Het leven als monnik is niet altijd makkelijk, het is sober en er wordt vaak urenlang achtereenvolgens gemediteerd.
- slechts 2 maaltijden per dag; ontbijt (+/- 04:00 ‘s ochtends) en lunch (+/- 11:00)
- de oplossing! Verslavende betelbladeren kauwen is volgens de boeddhistische levenswijze namelijk wel geaccepteerd, monniken kauwen hier al op jonge leeftijd veel op om de honger tegen te gaan.
Welkom in het Mahagandayon-klooster.
Dan brengen we een bezoek aan een van de vele beroemde kloosters op de heuvel in Amarapura. Het klooster is van 1950, gesticht door een vooraanstaande monnik en maakt deel uit van een beroemde monnikenacademie.
Hier leven ruim 300 monniken. En aan de man heerlijk onderuitgezakt in zijn ligstoel naast de toegangspoort zie je dus dat het leven buiten gewoon doorgaat dat maakt het zo speciaal. Het is een behoorlijke oppervlakte. Er wordt natuurlijk ook geleefd hier. Buiten het bidden, mediteren en studeren moet er ook gewerkt worden. Wij mochten vrij over het complex lopen en overal kijken en met de monniken praten als zij tijd hadden. We waren de enige toeristen. Onder een indruk.
Voorbereiden van de maaltijd en de eetzaal
De studie in de zaal of op de patio ook wel lopende zoals je ziet. Wij konden het ook niet lezen hoor. Het was wel even leuk een foto te maken van de gestructureerdheid van de monniken en daar tussen de Hollandse manier van schoenen achterlaten
De wasstraat
Er is altijd wel iets te zien zoals je ziet. Ja je ziet zelfs een paar dames op de trap dit is aan de achterzijde hoor.
De maaltijd
Zoals ik al zei is de laatste maaltijd van de dag voor de monniken om 11.00 uur.
Dit is een bijzonder schouwspel. Kijken en ondertussen tig foto's maken ja hoe splits je dat weer uit@#$%^&!!
10:40 uur geeft de eerste foto aan. Het wordt een beetje onrustig op het terrein je voelt dat er iets gaat gebeuren. Op de lage tafels onder de boom komen de nappen te staan. We zien de monniken komen. Dan wordt de gong geluid ja dat doet toch wel wat met je hoor.
Uit alle hoeken van het terrein zien we de monniken naar de tafel onder de boom lopen zij pakken een servet/theedoek leggen deze over de schouder dan pakken zij een nap klemmen hun handen er omheen en dan vormt zich een lange rij die zich naar de eetzaal begeeft. Zij lopen op leeftijd beginnend met de oudste. Komt iemand later wacht de jongere en laat de oudere voor. Dit ritueel gebeurd zonder praten en er wordt ook niet op of om gekeken. Zoals je ziet allen in het donkerrood gekleed.
Terwijl we daar stonden te kijken viel het ons op dat er een aantal van de jongens bij de tafel in het wit liepen. Deze jongens zijn net aangekomen in het klooster en moeten alles voorbereiden voor de ouderen.
Mogen zij niet eten dan? Jawel zij sluiten de rij af na hun gedane taak mogen ook zij mee naar de eetzaal
Bij de eetzaal gaan voor de trap de slippers uit! Kijk ook hier heel strak. Zij krijgen een schep uit de grote pan en gaan naar binnen. Wij mogen als iedereen binnen is ook heel even (echt max 3 minuten) de zaal in maar wel direct zitten tegen de muur. De eetzaal is nu geheel gevuld met monniken in kleermakerszit aan de lange lage tafels er wordt geen woord gesproken.
Wie helpt hen eigenlijk bij het eten?
Myanmar kent ook vrouwen die zich hebben teruggetrokken in het kloosterleven. Thilashins, zij verblijven vaak in afzonderlijke delen van de tempel of in gesegregeerde kyaung (tempelkloosters).
Ze moeten de monniken niet verzorgen, maar kunnen helpen met koken en onderhoud van de tempel indien ze dat willen. Alhoewel ze lager geklasseerd zijn dan de monniken, zijn ze niet onderdanig aan hen. Wij hebben hen wel gezien maar zij wilden niet op de foto! De vrouwen boven in het overzichtje op de trap waren op afstand dat was geen probleem.
Na het eten weer naar buiten. Een ieder herkent zijn eigen slippers. Dan is het tijd voor...... Jawel de afwas!! Als ik nu naar de info van die laatste foto kijk is het 11:16 uur. Wat uren leek te duren zoveel indrukken deed je op, was dus slechts een ½ uurtje. Maar wel een ½ uur om nooit meer te vergeten. Dit was onze 1ste kennismaking met Myanmar en dat was een heel bijzondere. We gaan weer naar de bus nee toch niet we stappen in pick-ups. De bus kan de kleine bochten niet maken en de hellingen niet aan!
Zijn we net op weg rijden door het dorp en kijk dan..... Geweldig de school gaat net uit een en al roze! Lief al die meisjes en allen even vrolijk dit was dus een cadeautje voor ons.
Een Thilashin, “bezitter van moraal”,
is een vrouwelijke lekenvertegenwoordiger in het boeddhisme in Myanmar. Deze nonnen scheren hun hoofd kaal en dragen roze kleden. Ze worden vaak foutief aangeduid als “nonnen” (bhikkhuni), maar zijn eigenlijk meer novicen. Ze zijn een opvallende verschijning in het straatbeeld met hun roze kleding, afgewerkt met een oranje sjaal. In Thailand vind je vrijwel geen “nonnen”, in Myanmar daarentegen vormen ze een grote groep, en kom je ze overal tegen.
Dit heeft veel te maken met de armoede. Als je je bij een tempel aansluit is er voldoende voeding en een goede opleiding. Er lopen ook zeer veel jonge jongens rond die monnik geworden zijn om dezelfde reden (zie boven). Meisjes kunnen uiteraard geen monnik worden en moeten tevreden zijn met een leven in dienst van de tempel als ze er deel van willen uitmaken.
De “nonnen” worden gunstiger behandeld dan de nonnen in het Thaise boeddhisme. Ze mogen een opleiding volgen in de tempel, meditatie oefeningen uitvoeren en dezelfde examens afleggen als de monniken.
De U Min Thonze Pagoda
is een pagode op Sagaing Hill. gebouwd door de gerespecteerde monnik Padugyi Thangayaza. De U Min Thonze-pagode is een van de meest opvallende complexen op de op van Sagaing. U Min betekent grotten en Thonze betekent 30.
In de pagode vind je 45 vergulde Boeddha afbeeldingen zij staan in een halve maanvorm. Voor elk jaar dat de Boeddha op deze aarde heeft doorgebracht staat er 1 dat wil zeggen 45 jaar vanaf zijn Verlichting op 35-jarige leeftijd tot zijn dood of Parinirvana op 80-jarige leeftijd. De afbeeldingen zijn gezeten in de maravijaya-pose, Allen met hun eigen gezichtsuitdrukking.
Thirty Tunnels of Cave of Thirty
Dit is de andere naam voor de Pagode. Deze halvemaanvormige colonnade die gedeeltelijk in de zijkant van de Sagaing Hill is gebouwd, heeft 30 toegangspoorten in de vorm van een tunnel vandaar de naam.
Dit is hier goed te zien. Dit is een foto van buiten naar binnen. Tevens is het leven van Boeddha uitgebeeld boven de toegangspoorten
Na het bezoek aan de zuilengalerij in de pagode, komen we via een overdekte toegang bij een platform met witte marmeren vloer. Daar klimmen we omhoog. Dit is genieten je kunt heel hoog klimmen dat deden we dan ook met een klein clubje nee niet altijd even makkelijk het was vooral uitkijken dat je niet uitgleed maar het was de klim waard zoals je ziet. Er was heel veel te zien
Ook is het genieten van het uitzicht over de groene vallei en de vele stoepa's geweldig
Bij het naar boven gaan zagen we de monnik volledig in concentratie dubbel gevouwen hangen. Toen we beneden kamen zat een andere monnik te genieten van de rust. Wie zijn wij omdat te verstoren rustig lopen we weer naar de uitgang
We stappen weer in de jeeps en gaan naar de volgende tempel deze ligt op de top van 1 van de 37 heuvels die Sagaing telt. Onderweg komen we een waterbassin tegen de uitleg ben ik even kwijt maar die komt nog.
Soon Pon Nya Shin
is de boeddhistische tempel op de (belangrijkste) heuveltop op Nga-pha, d.w.z. ‘Frog Hill’, dit is 1van de 37 heuvels van Sagaing, nabij Mandalay. Het is een van de oudste tevens rijkste pagodes in Sagaing. Zij werd gebouwd in 1312 door minister Pon Nya, naar wie het is vernoemd.
De tempel is toegankelijk via de Frog Hill Gate. Deze poort is de ingang van Nga-pha, d.w.z. ‘Frog Hill’, een van de 37 heuvels van Sagaing, waarvan wordt gezegd dat de vorm op een kikker lijkt. Vandaar dat de poort aan weerszijden wordt geflankeerd door een groot standbeeld van een vergulde kikker. De heuvel is ook de thuisbasis van Soon Oo Pon Nya Shin. (Bijna bij alle Birmese namen in het Engels omgezet, kom je verschillende variaties in spelling en weergave tegen ja dat is best wel verwarrend af en toe).
De hal bij de hoofdingang van deze pagode herbergt een groot Boeddha-beeld in de Bhumisparsamudra. In dezelfde hal staat ook een groot bronzen standbeeld van een kikker, om de naam van de heuvel te eren en die lokale bezoekers de neiging hebben om geluk te wrijven. Wat dat konijn daar doet? Het was niet het jaar van het konijn.
Ook staat hier op een breed platform met een grandioos uitzicht over de Irrawaddy de belangrijkste Zedi van Soon Oo Pon Nya Shin Pagoda. Het complex is gebouwd rond de Hoofdstupa.
De gebedsruimte
Het is een enorm gedecoreerde pagode dankzij de stroom geld die binnenkomt. Of dat ook echt mooi is, is natuurlijk weer heel persoonlijk.
Je kunt het gigantische dominerende standbeeld van Gautama Boeddha in de gebedsruimte niet missen. Zijn gouden gewaden en troon zijn omgeven door jadekleurige tegels langs de muren. Het plafond heeft een mozaïek ingelegd met bladgoud.
Toen wij binnenkwamen was er een groep met zo leek eigen voorganger in gebed. Aan de muur hangen vele schilderijen waarop het leven van Boeddha staat afgebeeld. Iets verder op zat vader/opa met dochter op de grond. Wat opvalt is dat er veel donatie-boxen staan in de pagode, elke box is aangewezen voor een bepaald doel.
6 vingers
Deze vertegenwoordigen de 6 zintuigen in het boeddhisme, dwz; de ogen, oren, neus, tong, lichaam en geest.
Er zijn verschillende Boeddha-afbeeldingen wereldwijd met 6 vingers nafgebeeld, en Thailand's Wat Yai Suwannaram in Phetchaburi heeft om dezelfde reden een Boeddha-afbeelding met 6 tenen. Deze info kreeg ik van Yves. Wel heel bijzonder nu loop ik continue vingers en tenen te tellen haha.
Het Boeddha-beeld is afgebeeld in de bhumisparsa-houding. Het was wel leuk om het beeld van diverse kanten te belichten.
Kijk maar naar de linkerhand dat in de schoot van het beeld met de handpalm naar boven rust. Je ziet de 6 vingers!
Buiten zijn de uitgestrekte patio's niet minder weelderig. Kleurrijke tegels bedekken de vloeren waaruit met goud bedekte stoepa's oprijzen maar ook de vele kleinere boedabeelden ieder met hun eigen betekenis of om te beplakken met goudblaadjes.
Waar je echt van kunt genieten zijn fantastische uitzichten over de rivier de Ayeyarwaddy en de omliggende heuveltoppen.
We gaan weer verder. We rijden naar de oever van de rivier altijd leuk die tafereeltjes onderweg. Als je kenteken niet achterop kan bevestig je hem gewoon aan de zijkant. En uiteraard de pagodes niet vergeten natuurlijk.
Ava - Inwa
Ava het huidige Inwa is een voormalige oude koningsstad op een eiland. Het werd gesticht in 1364 en deed bijna 400 jaar dienst als hoofdstad van verschillende rijken. Het was de 2e hoofdstad van het rijk van de Shan in Myanmar.
Er rijden geen auto's op Inwa, alles gaat per scooter of met paard-en-wagen. Omdat het grootste deel van de wegen ook nog niet geasfalteerd is, wordt het wel hobbelen. Ja je hebt hem door ook wij zullen hobbelen over de wegen. Maar eerst een stukje varen over de rivier Myitinge vanuit Hanthawaddy. Het is geen moderne boot het is eigenlijk een klein pontje. Maar het was wel een bijzondere ervaring. Sturen gebeurd met de voet en de hand helpt mee en vooral goed kijken zoals je ziet. Hij stuurde hem heel relax het oevergewas is waardoor de boot stil kwam te liggen en wij konden uitstappen.
Na een heerlijke lunch per paard-en-wagen verkennen we de antieke kloosters en pagodes van Ava.
Maar ook daarbuiten was het genieten onderweg er was veel te zien zowel natuur als ook de mens
Bagaya Kyaung
Het teakhouten gebouw is ruim 300 jaar oud maar nog steeds in goede staat én in gebruik door monniken om les te geven aan de jonge kinderen. Hier was ooit een appartement van koning Mindon maar dat werd na zijn dood uit het paleiscomplex verwijderd door zijn opvolger.
Het werd gebouwd met Myanmar Teakhout in het Ava-tijdperk, 1782. Het telt ongeveer 267 teakhouten pilaren. De vloeren zijn gemaakt van teak en je moet voorzichtig zijn als je met je blote voeten (en dat moet) op de vloer loopt, want er zijn spijkers. Het houtsnijwerk is geheel met de hand vervaardigd.
De binnenkant bestaat uit twee koele en donkere zalen, gebruikt voor gebed, studie en meditatie. De zalen zijn met elkaar verbonden door deuropeningen met palen en lateien rijkelijk versierd met houtsnijwerk van pauwen en lotusbloemen.
In 1821 werd het houten Bagaya Kyaung-klooster in de 16e eeuw na Christus in een brand verbrand. Ondanks latere renovaties is roet en zwart residu van het vuur vandaag nog steeds zichtbaar op grote delen van de houten structuur.
Hoewel sommige delen, zoals deze houten behuizing, slechts kleine effecten van de brand kunnen vertonen, worden andere delen, zoals het deurpaneel hieronder, tot bijna houtskool verbrand
Yadana Hsimi-pagode
Yattana Shihmih, ook wel de Yadana Hsemee-pagode genoemd, is een verlaten boeddhistisch tempelcomplex in Ava, d.w.z. het huidige Inwa.
Dit vroege bakstenen klooster, daterend uit de 17e eeuw na Christus, bestaat uit verschillende bouwwerken, zoals de ruïnes van een gebedsruimte, evenals verschillende stoepa's en pagoden. De belangrijkste gebedsruimte is in de loop van de tijd ingestort en het dak is ingestort ...
Hierdoor staat het belangrijkste Boeddha-beeld van dit gebouw, dat wordt geflankeerd door beelden van zijn discipelen Sariputta en Mogallana, nu buiten.
De grote Boeddha met zijn discipelen naast hem is heel moeilijk in zijn totaal te fotograferen. Je kunt niet te ver naar voren want dan duik je in een gapend gat. Het is klimmen en klauteren op de ruïnes maar zeker de moeite waard.
En dan komt er ook aan dit deel een eind en gaan we weer te paard en wagen uiteraard naar het pondje terug naar de bewoonde wereld. Aan de steiger werd hard gewerkt zoals je ziet. En de dame met klam in het haar hield de mannen wel bezig ze wilden dolgraag een foto van haar maken maar dat was niet de bedoeling. Ik vond het juist leuk de kam vast te leggen dus ik had geen probleem. Toen we weer aan wal kwamen werden de kraampjes net aangevuld dus doorlopen nu voor de verkooppraatjes gaan beginnen haha.
U Bein-brug
En dan als afsluit naar wat 1 van de hoogtepunten van de reis had moeten worden de U Bein-brug met zonsondergang.
Het is een voetgangersbrug van ruim 1,2 km lang, de langste teakhouten brug ter wereld. De brug over het Taungthmanmeer werd omstreeks 1870 gebouwd en is genoemd naar de burgemeester die het liet bouwen.
Geschiedenis van de brug
Het teakhout is niet speciaal voor de brug bewerkt. Het is een overblijfsel uit het verleden. Het hout komt van een verlaten paleis in Ava. Het paleis was overbodig geworden toen de hoofdstad van Ava verhuisde naar Amarapura.
Zij rust op meer dan 1.200 zware pijlers. Gedurende de regentijd kan deze (gedeeltelijk) onder water komen te staan. De brug wordt nog steeds dagelijks gebruikt door de lokale bevolking. Als ook door monniken uit het Mahagandayonklooster. Met name tijdens zonsondergang is het een geliefde plek. Zoals voor fotografen die foto’s maken van de mensen die over de brug lopen. Dat zijn bijvoorbeeld de foto’s die je vaak in tijdschriften ziet.
Dat laatste was ook waar wij naar uitkeken. Helaas toen wij aankwamen was het al bijna donker en het water kwam met bakken naar beneden dus wel een paar foto's gemaakt maar zeker niet spectaculair haha. Wel hebben we op de brug gelopen en dat was best eng op dat natte enigszins gladde teakhout.
De verzonken pagode
bij de U Bein-brug. Tijdens het moessonseizoen wordt deze tempel grotendeels overstroomd of ondergedompeld in het water van het Taungthaman-meer. Er is geen info te vinden op het net. Als ons reisleider niets gezegd had hadden wij het ook niet geweten. Ik ben er dan toch maar even op gegaan voetjes net droog. Maar oud en verwaarloosd was het wel hoor.
Eenmaal boven dacht ik loop de ruimtes even in stikke donker en opeens dacht ik daar ga ik ja zak zo door de vloer een paar planken begaven het nou dan is het berst eng als je daar helemaal alleen bent. Gelukkig stond Ans me op te wachten op de oever dus in geval van had e wel alarm geslagen maar toch sta je even te shaken op zo'n moment dus heel rustig weer naar buiten en naar de wal.
