Het Inle Lake
ligt ongeveer 400 km ten noorden van de voormalige hoofdstad Rangoon. Het is bekend vanwege de op palen gebouwde dorpen, de drijvende boomgaarden markten en de beenroeiers. Het meer is ruim 20 km lang en op zijn breedste punt ruim 5 km en heeft een maximale diepte van 3,7 meter. In het het regenseizoen stijgt het waterniveau met 1,5 meter.
Samen met Bagan is het een van de meest populaire highlights in Myanmar. Het meer wordt omringd door een bergachtig landschap, terwijl op het Inle Lake zelf drijvende tuinen groeien en dorpjes op palen gebouwd middenin het water. In de floating gardens lijken oneindig veel tomaten en aubergines te groeien en wanneer je naar deze tuinen vaart kom je heel wat vissers tegen die zichzelf en hun bootje voortbewegen met een peddel die aan hun been lijkt vast te zitten.
De Intha-bevolking
woont op het Inle Meer, deze locals wonen in dorpjes.
Het hele leven van de Intha-bevolking (wat Zonen van het Meer betekent), is dan ook afgestemd op het Inle Lake.
Boottochtje over het meer
Elke ochtend vertrekken gemotoriseerde kano’s naar de hoogtepunten in de directe omgeving: pagodes, kloosters, dorpjes en de beroemde drijvende tuinen. Geniet van het schouwspel van de vissers die met hun net op het meer bezig zijn
De huizen en fabriekjes/ restaurantjes op palen
Er moet wel gewerkt worden natuurlijk
We kwamen ook veel bootjes tegen met mannen die met behulp van een lange houten stok waterplanten uit het water halen en deze op hun boot gooien. Deze waterplanten worden gebruikt als mest voor de ‘floating gardens’, oftewel de drijvende tuinen.
Wij zijn niet de enige die genieten
Van Lotus Pond tot High Fashion Lotus Silk Weaving
Lange tijd heeft de Intha hun brood verdiend met de prachtige lotusstengels op het grootste zoetwater van Myanmar, en dag in dag uit in de verafgelegen dorpen, bekwame ambachtslieden die aan hun weefgetouwen zitten en 's werelds meest kostbare en mooiste stof maken van lotus
Het proces van het maken van Inle Lotus Silk Fabric
Dag na dag heeft het lotusweefsel bewezen een van de kostbare merken te zijn voor de high fashion van de wereld, omdat het minstens 20.000 lotusstelen en 40 dagen kost om 1 m² lotusweefsel te produceren. De beste kwaliteit lotusstof in Inle Lake is geweven van de lotusstengels die tijdens het moessonseizoen op het meer zijn geoogst. Gedurende deze tijd is het tij hoog dat de vruchtbaarheid voor de modder en de lengte van lotusstengels verbetert.
Lotus-planten groeien in overvloed in het Inle Lake-gebied als de perfecte geografische en hydrocultuurcondities. Tijdens de boottocht brengen we een bezoek aan Khit Sunn Yin Lotus, Silk en Cotton Hand Weaving Center in het dorp Paw Khon.
Legende en oorsprong van Lotus Weaving in Inle Lake
Er wordt gezegd dat de geboorte van lotusweven in Inle Lake dateert van meer dan een eeuw geleden toen een ambachtsman genaamd Paw Sar Ou de fijne vezels opmerkte van lotusstengels op de bloeiende lotus die op het meer groeit. Toen hij de lotusstengel sneed en voorzichtig opentrok, de draad verscheen. Bovendien symboliseert de schoonheid van de lotus de zuiverheid in de boeddhistische geest die hem inspireerde om de elegante bloemen te wijden aan een speciaal gewaad aan de hoofdabt van de boeddhistische tempel die hij bezocht. De legende zegt dat het een heel jaar kostte om lotusvezels in een mantel te extraheren en te weven en dan als een offer aan de abt gaf. Tegenwoordig hebben de meeste inwoners van Inle Lake een natuurlijk voordeel van de lotusplant.
Een oudere vrouw zit aan een kleine houten tafel om lotusvezels met de hand en een mes uit lotusstelen te halen, de vezels worden na het samenrollen gerold om de lange, fijne draden te vormen en dan wordt het in het water ondergedompeld hydrateren. Deze eerste fase is ook de belangrijkste stap die veel geduld en vaardigheid vereist. Als gevolg hiervan zijn de meeste lotuswevers in Inle Lake de oude mensen.
In de 2e fase draait een andere wever en weeft de onbewerkte met behulp van een handwiel, verandert de lotuszijde in een spoel. De originele lotusdraad heeft een romige kleur.
Vervolgens, om de stof in verschillende kleuren te verven, gebruikt de wever natuurlijke materialen zoals boomschors, zaden, jackfruit en lotusbladeren.
Daarna worden de ruwe lotusdraden overgebracht naar de laatste fase. De wevers gebruiken vervolgens het oude weefgetouw om het product te maken. Het hele proces kost enorm veel wevers. Na complexe stadia creëren wevers prachtige lotusweefsels met ingewikkelde ontwerpen. Het is niet verwonderlijk dat de beste lotusproducten in Inle Lake tot de meest waardevolle textielproducten ter wereld behoren.
En dan nu op weg naar de drijvende markt.
Leuk uitstapje op een zeer wankele drassige bodem zoals je begrijpt
We stappen weer in ons bootje. Even gas tot dat we in een soort stilte gebied komen. En je ziet er zijn hier ook aardig wat bruggen. We varen langs een klooster waar net een monnik aan wal stapt en ja er wordt ook gewassen de een doet de was de ander zijn brommer maar net waar jij je prioriteit legt toch? Dan gaan we aan land we zijn aangekomen in Inthein.
Shwe Inn Thein-pagoden
Inthein is een klein dorpje aan de westelijke oevers van het Inle Lake in de buurt van Ywama. Een plek bekend om de vele honderden stoepa’s. Direct achter het dorpje vind je de eerste groep van deze boeddhistische bouwwerken. Je kijkt hier werkelijk je ogen uit. Je gaat echt terug in de tijd. Zo krijg je een globaal beeld maar elke pagode heeft 4 openingen en in elke opening denk je wat??? Je vindt er 1 boeddha of een groepje, volledig in tact of zwaar beschadigd. Maar die gezichtsuitdrukkingen zijn heel bijzonder. Een kleine greep uit wat of we beneden zagen.
Achtergrond
Er wordt aangenomen dat dit gebied dateert uit de dagen van de Indiase keizer Ashoka, die monniken in de 3e eeuw voor Christus in Azië uitzond om het boeddhisme te verspreiden. Eeuwen later bouwden 2 koningen van het Bagan-rijk , Narapatisithu en Anawrahta, pagodes op de site. Dit gebied bevat honderden pagodes, gezamenlijk bekend als de Shwe Inn Thein-pagodes. De meeste stammen uit de 17e en 18e eeuw de vroegste met een inscriptie dateert uit de 14e eeuw.
Vanuit Nyaung Ohak leidt een klim naar de 2e groep met nog eens 1000 kleine pagodes op een heuvel. Je kunt gaan lopen over het zeer oneffen pad of je gaat via een 700 meter overdekte loopbrug naar de pagodes.
De hti, ontbreekt bij veel van de ongerestaureerde stoepa's. Een aantal stoepa's zijn gerestaureerd door zowel Birmese als buitenlandse donoren.
Het heiligdom in het midden waarvan wordt aangenomen dat het door koning Ashoka is gebouwd, herbergt een gouden Boeddha-beeld in de meditatiemudra.
Ik heb hier waarschijnlijk een deel gemist want ik was zo geconcentreerd dat ik niet eens hoorde dat we verder gingen. En eerlijk gezegd zat ik zo hoog dat ik niet 123 naar beneden kon klimmen. Ik heb de terugweg dus maar in mijn eentje gemaakt. Ach onderweg kom je de bevolking wel tegen en die wijzen je de weg wel. Achteraf bleek de groep via een grote pagode door de tunnel met de kraampjes weer beneden te zijn gekomen. Ik heb niets gemist denk ik, ik heb heerlijk gelopen daar wat een rust!
De mens in het dorp gaat rustig zijn eigen gang.
We gaan weer verder het is lunchtijd en dan varen we door naar de Phaung Daw Oo Pagoda
Phaung Daw Oo Pagoda
is het meest gerespecteerde klooster aan het meer. De pagode gelegen langs een kanaal in het zuidelijk deel van het meer. herbergt 5 kleine vergulde afbeeldingen van Boeddha. Deze zijn zo bedekt zijn met bladgoud dat hun oorspronkelijke vormen niet meer zichtbaar zijn.
Er wordt aangenomen dat de Boeddha-afbeeldingen door koning Alaungsithu naar het Inlay-meer zijn gebracht.
Oude foto's die aan de kloostermuren hangen, tonen sommige afbeeldingen in een meer ongerepte vorm. Het is gemeld dat monniken af en toe wat goud verwijderden om de massa te verminderen.
Hoewel het klooster voor iedereen openstaat voor verering, mogen alleen mannen bladgoud op de afbeeldingen plaatsen. Een ander deel van het ritueel voor pelgrims is om een klein gewaad of ding rond de afbeeldingen te plaatsen en het gewaad terug te nemen naar hun huizen en het op hun eigen altaar te plaatsen als een blijk van respect voor de Boeddha en zijn leer. Bloemen mogen niet ontbreken
Voor het gebouw is een aanlegsteiger.
In het midden van het kloostergebouw staat een gouden stoepa met daarop een sier-hti. De binnenmuren van de tempel zijn versierd met muurschilderingen die boeddhistische verhalen uitbeelden. En rondom, er is ruimte volop voor een gezellig samenzijn.
De Hintha Barge
is een replica van Karaweik, het koninklijke schip van de Birmaanse Pyigyimon.
Onderdak voor het Karaweik schip
Bij de pagode bevindt zich de plaats waar de replica wordt opgeslagen die 4 van de 5 afbeeldingen in processie over het meer draagt tijdens het Phaung Daw Oo Pagoda-festival.
Aan de voorkant van de boot is de grote vergulde kop van een Karaweik-vogel; achteraan de vergulde staart van de mythologische vogel.
De 4 van de 5 afbeeldingen van de Boeddha bevinden zich dan in het sierlijk paviljoen met 3 multi-tierige Birmese stijl Pyatthat-daken in het midden van de boot.
Verloren beeld verscheen op wonderbaarlijke wijze
Tot het midden van de jaren 1960 werden alle vijf afbeeldingen van de Boeddha rond het meer op het schip van Karaweik gedragen. In 1965 raakte een van de beelden verloren toen de boot met ze omsloeg en de beelden in het meer vielen. Mensen doken het water in en wisten er vier te herstellen, maar de 5e bleef verloren.
Uiteindelijk gaven ze hun zoektocht op en keerden terug naar de Phaung Daw Oo-pagode. Terug in de pagode vonden ze het verloren beeld op wonderbaarlijke wijze terug in zijn schrijn.
Sindsdien worden slechts 4 van de afbeeldingen rond het meer gedragen, de 5e blijft in de pagode.
En dan nu op weg naar de drijvende tuinen
The floating gardens
De gemeenschappen rond de oevers van het Inlemeer van Taunggyi gebruiken een andere techniek om hun gewassen te cultiveren. In plaats van zich te beperken tot land, hebben ze een reeks drijvende tuinen gemaakt die op het water dobberen.
Ongeveer een ¼ van het enorme zoetwatermeer - het op 1 na grootste waterlichaam van het land - is bedekt met deze kunstmatige tuinen. Boeren glijden tussen hun percelen vanaf boten, plukken producten van stukken "land" die met de stroming stijgen en dalen.
Tomaten zijn het meest prominente gewas dat uit deze onconventionele tuinen komt. Ze zijn zo succesvol dat ze ongeveer 90% van de opbrengst van de tuinen uitmaken. Afhankelijk van het seizoen kunnen boeren ook bonen, komkommers, bloemen en kalebassen oogsten.
Het creëren van deze kleine eilanden is geen gemakkelijke taak. Boeren moeten bosjes waterhyacint en zeegras verzamelen en op hun plaats houden met grote bamboestokken, die ze vervolgens in de modderige bodem van het meer steken. Ze hopen dan nog meer lagen zeegras en slib bovenop de terpen voordat ze zaden planten.
De landbouw boven op het meer, in plaats van eromheen, wordt verondersteld in de 19e eeuw te zijn begonnen voordat het in de jaren 1960 werd geïntensiveerd. Hoewel de ongewone landbouw de economie van de regio heeft gestimuleerd, zijn mensen zich sindsdien zorgen gaan maken dat chemische meststoffen, pesticiden en afvoer het natuurlijke ecosysteem van het meer vernietigen.
En zo komt ook aan deze dag weer een eind.
Nu terug naar ons hotel en dan morgen hebben we gekozen voor een optionele excursie naar .....
