Palenque In t spoor van Terugblik

San Cristóbal de las Casas is een stad in de Mexicaanse deelstaat Chiapas. San Cristóbal heeft ca 130.000 inwoners, waarvan een groot deel van de bevolking bestaat uit Tzotzil Maya. Het is de hoofdplaats van de gemeente San Cristóbal de las Casas

We rijden door een geweldig mooi landschap zoals je ziet

Het kruispunt waar de kippenbussen samenkomen. Mensen wat een belevenis oordoppen is best wel slim als je die bij je hebt als je niet tegen lawaai kan. Maar het is grandioos om al dat getoeter van die bussen mee te maken we hebben genoten van al die kleur en vrolijkheid. En wat werd er allemaal niet meegesjouwd op de rug of op het dak van de bussen. Alles gaat ook gewoon zijn gangetje niets geen gehaast geduw of getrek  het komt wel!

We stappen weer in de bus verlaten de busstop en zien de jongeren op brommertjes de dieren in de veewagens maar ook jongeren in de open kofferbak. Er wordt gevraagd zorg te dragen voor mens en natuur houdt uw land schoon! Je ziet er wordt geruimd ook langs de weg. We komen bij een militaire zone (voorzichtig met fotograferen). We stoppen ook nog even bij een autosloopbedrijf. Eric en Rita willen nummerborden meenemen voor iemand thuis. Wel dat gaat Roel wel even voor ze regelen. Dan staan we stil wat is dit???? Wel een studenten protest! Zo te zien zijn ze ook wel ouder hoor of het zijn de ouders die meehelpen. Er is een touw over de weg gespannen en alleen tegen betaling laten zij dit zakken en kunnen wij door. Je ziet het volk straalt geen vriendelijkheid uit. Maar even verderop wel weer hoor de kapper en zijn klantje vinden het maar wt leuk op de foto te gaan. En zie daar kun je brood kopen aan de weg. De was hangt te drogen een praatje onderweg en we rijden naar het restaurant waar we onze lunch gebruiken. Dit ligt naast het Auto Hotel

Passies in het geheim, of, de explosie van "Auto-hotels"

Deze doen denken dat het een gewoon hotel is. Je vindt ze in de buurt van een busstation, langs de snelwegen en aan de rand van de stad maar zeker niet in het centrum.

Zij hebben individuele garages, van de soort die je in een Amerikaanse buitenwijk bij een huis zou zien, met roll-down deuren en daarboven een rij kamers het idee is, dat je je auto parkeert en dan direct de trap op gaat naar je kamer. Ze zijn bedoelt voor mannen die alleen reizen en gebruik willen maken van de diensten van een prostituee of zij die een kamer zoeken voor een avontuurtje. Geloof me er zijn heel wat van die hotels langs de weg 

Templo de San Juan 

Het spirituele epicentrum van het stadje is de Templo de San Juan, een witgeschilderde kerk waar bijzondere rituelen worden uitgevoerd. Het is streng verboden om binnen foto’s te maken.  Vooraf zijn we gewaarschuwd dat hier redelijk heftige dingen gebeuren op het gebied van geesten uitdrijving.

De indianen doen hun rituelen met tientallen kaarsjes en zelfs met kippen, en de vloer is bezaaid met dennennaalden van pijnbomen ! ( dit voor de vruchtbaarheid voor de onderwereld) Er staan geen banken in de kerk!

Het is erg glad dus voorzichtig lopenen overal staan kaarsjes te branden op de grond;

• de zwarte en witte kaarsjes zijn voor de goden
• en de gekleurde kaarsjes betekenen een ziekte.

Er staan tientallen Christelijke beelden (allemaal met een spiegeltje op de buik) waarvan niet Jezus Christus maar Johannes de Doper de belangrijkste is. Het katholicisme is hier vermengd met de indiaanse religie. Dit wordt syncretisme genoemd. De manier waarop de mensen hier hun geloof beleven is heel bijzonder en het gevoel moeilijk omschrijven ik werd er stil van.

De geur v/d pijnbomen, de rook v/d wierook, het kaarslicht, de bloemen ….de kippen….het maakt alles een beetje surrealistisch !

Ook is de kerk gevuld met honderden flesjes cola, de inheemse bevolking gelooft dat je met een stevige boer de boze geesten als sneeuw voor de zon kunt laten verdwijnen zie onder. De foto binnen die je boven ziet zijn ansichtkaarten die ik gekocht heb.

BIJGELOOF EN SPIRITUELE GEBRUIKEN

San Juan de Chamula is een bijzondere plek, met andere regels en gebruiken en de inwoners houden er op z’n zachtst gezegd een aantal interessante spirituele gebruiken op na.

Zo geloven de Tzotzil bijvoorbeeld dat boze geesten je lichaam verlaten wanneer je een boer laat en daarom wordt overal groot geadverteerd door Coca Cola. En behalve frisdrank worden behoorlijk wat alcoholische dranken genuttigd omdat je in een alcoholroes met geesten schijnt te kunnen praten. Maar het meest bijzondere is dat de Tzotzil Maya’s geloven dat je ziel na de dood door een hond een rivier wordt overgezwommen naar het hiernamaals. Je zult ze dan ook nooit gemeen zien doen tegen een hond, want het zal maar net degene zijn die ze naar de overkant zal brengen. 

Geesten uitdrijven en boeren laten

Voor één van de heiligen zit een sjamaan gehurkt. Om hem heen zitten een man, een vrouw en een heel jong kind. In zijn handen heeft hij een kip en voor hem op de grond staat een flesje Coca Cola. Plotseling begint de kip te gillen: de medicijnman is heel langzaam zijn kop aan het omdraaien en prevelt intussen allerlei woorden. Wanneer de klus is geklaard neemt hij een slok cola en laat hij de fles rondgaan. Opgelucht laat iedereen een harde boer.

De kip word niet zonder reden vermoord. Als je problemen hebt, moet je deze aan een kip vertellen. Een sjamaan zal bepaalde bezweringen uitspreken en handelingen verrichten. Als de kip is gedood zullen ook de problemen verdwijnen. 

San Lorenzo Zinacantán

Rondom en in San Cristóbal wonen twee verschillende Mayavolken: de Tzeltal en de Tzotzil.

Hier krijg je een beeld van hoe het leven van de indianen tegenwoordig in elkaar zit. Deze dorpen (ook San Juan Samula) hebben een geheel eigen manier van leven en religieuze gewoontes. Zo hebben de indianen bijvoorbeeld hun eigen wetten en traditionele rechtspraak, los van die van Mexico. Hier brengen wij ook een bezoek aan een lokale familie en zien we de kunst van het textiel weven. Ook hebben we hier de drank van het volk geproefd en vers gemaakte koeken met kaas. Uiteraard moest ook het traditionele kostuum geshowd worden door een stel uit de groep. Jawel Rita en Eric waren dit keer de gelukkigen (letterlijk)

Het maken en proeven van het grijze brood. Het ging er gezellig aan toe zoals je ziet

Hier zien we de kerk van Zinacantán deze mocht wel gefotografeerd worden.

Gewoon even genieten

San Cristóbal

Het sfeervolle Sancris, zoals de bewoners het noemen, ligt mooi in de groene bergen van Chiapas. Het is er een stukje koeler. In de omliggende dorpen kun je goed zien hoe deze kleurrijke bevolkingsgroep leeft, met al hun bijzondere rituelen. 

In de stad is het heerlijk om door de steile historische straatjes met kinderkopjes te slenteren en de bijzondere winkeltjes te bekijken, om daarna neer te strijken in een knus restaurantje of cafeetje. San Cristóbal de las Casas ligt een beetje geïsoleerd, maar het is het dubbel en dwars waard.

Geschiedenis 

San Cristóbal werd gesticht in 1528 door Diego de Mazariegos een Spanjaard. In eerste instantie werd het plaatsje Ciudad Real genoemd, maar na de onafhankelijkheid van Mexico kreeg de stad zijn huidige naam. De plaats is vernoemd naar Bartolomé de las Casas: een Dominicaanse bisschop die zich inzette tegen de uitbuiting van de indianen, wat in de koloniale tijd vrij bijzonder was. De stad raakte deze status in 1892 kwijt omdat ze zich bleef verzetten tegen de toetreding tot Mexico. Verzet was er ook door de Zapatistas die de stad bezetten op 1 januari 1994, de dag waarop de NAFTA overeenkomst inging. Sinds deze opstand is er een soort van links georiënteerd, revolutionair toerisme ontstaan, het zogenaamde 'Zapaturismo'.

Inmiddels is San Cristóbal de las Casas al tientallen jaren populair als toeristische maar authentieke trekpleister.

Slenteren door het koloniale centrum

Het is leuk om door het historisch centrum te slenteren. Door de straten met keien, koloniale gebouwen, mooie parken en traditionele kiosken doet het dorps aan. San Cristóbal is daarnaast representatief voor de mix van etniciteit van de Chiapas regio; op elke hoek van de straat zie je weer een andere gezichtskleur en kledingstijl. 

De Iglesia del Cerro de Guadalupe

De kerk is omgeven door een quant bosrijk klein plein, en bestaat uit een enkel schip met een zijkapel. Het werd gebouwd op de top van de Cerro (berg) de Guadalupe in 1834.

79 Treden zul je moeten klimmen om op de top te komen, daar vind je de ingang van de kerk, je wordt beloond met een mooi panoramisch uitzicht over de stad. Op het hoofdaltaar bevindt zich een canvas schilderij van de Maagd van Guadalupe in uitstekende conditie. In de zijkapel is er een gesneden beeld van de Maagd dateert uit 1850. Marianne bleef lekker beneden en Luna en ik zijn naar boven geklommen nog maar net droog aangekomen de hemel brak werkelijk open.

Je ziet de kerk eigenlijk vanuit de hele stad wel opdoemen daar boven.

Voor het uitzicht kun je hier het best overdag naartoe, want ’s avonds is het er minder veilig. 

De Kathedraal

Staat aan de noordzijde van het grote plein. De bouw begon 1528 maar zou pas in 1815 voltooid worden vanwege aardbevingen. De kerk was gesloten helaas want binnen zijn de gouddecoraties. Zittend op een bankje aan het plein, krijg je een goed beeld van het dagelijkse leven. De inheemse schoenpoetsers, frisdrankverkopers en de bedelaars die je hier aan het werk ziet, leven volledig van de toeristen

Kerk Santo Domingo

Uit de 16e eeuw is met zijn indrukwekkende voorgevel een hoogtepunt. Wij konden helaas niet naar binnen om het interieur dat rijkelijk versierd is met gouden elementen te zien de kerk was gesloten.

De gevel van deze kerk is mooi gerestaureerd en wordt door netten beschermd tegen de vogels. De gevel bevat onder meer een tweekoppige adelaar.

Begraafplaats van San Cristobal

Om een ander stukje Mexicaanse cultuur en dagelijks leven te ervaren dan door de stad lopen, een kerk bezoeken of over een marktje struinen, is het de moeite waard om een kijkje te nemen op een van de vele begraafplaatsen die Mexico rijk is. 

Op de begraafplaats in San Juan Chamula is aan de kleur van het kruis dat op het graf is geplaatst te zien welke leeftijdscategorie het betreft:

• en een blauw kruis voor kinderen van 0 tot 15 jaar.
• een wit kruis voor mensen van 15 tot 50 jaar,
• een zwart kruis voor ouderen (boven de 50 De gemiddelde leeftijd is 70 jaar)

De doden worden niet diep begraven, door de harde grond. Men legt het lichaam in een doek en dan in de kist. Zo kan iedereen afscheid nemen. Bij de begrafenis, wordt het lichaam in de doek, maar uit de kist getild en zó begraven, met een berg zand erop. Dit voorkomt, dat dieren het lichaam uitgraven. Boven op het graf komen dan bloemen te liggen !

Toen wij er waren waren ze ook bezig de kermis op te bouwen.

Cañón del Sumidero en Chiapa de Corzo

Canon del Sumidero is een grote canyon (kloof) waar je vele soorten vogels en krokodillen kunt zien. In de wat oudere reisgidsen word Cañon del Sumidero afgeraden doordat het een tijd zwaar vervuild is geweest. Waarschijnlijk heeft men het dalende aantal toeristen gemerkt want recentelijk is de canyon grotendeels schoongemaakt. Er ligt nog steeds afval in de canyon, maar niet zo storend als in de meeste gidsen werd beschreven.  De canyon ligt ruim 400 meter lager ligt dan San Cristóbal de Las Casas waardoor het ook aangenaam warm is. Door de kloof stroomt de rivier de Grijalva. De cañon is eigenlijk een 25 kilometer lang waterreservoir, ontstaan na het gereedkomen van de Chicoasen hydro-electrische dam in 1981. Je mag, uit veiligheidsoverwegingen, niet meer tot bij de dam komen. De wanden zijn tot wel 800 meter hoog

De legende

gaat dat de plaatselijke Chiapas Indianen liever van deze rotswanden in het 1000 m diepe water sprongen om geen slaaf te worden, dan zich over te geven aan de Spanjaarden toen zij moesten accepteren dat de nederlaag tegen de Spanjaarden onvermijdelijk was.

We varen met een snelle boot door de spectaculaire kloof waarvan  oprijzen. De bootman stopt regelmatig bij bijvoorbeeld een waterval of een grot. Er zijn veel watervogels met name aan de oevers waaronder aalscholvers, zilverreigers, pelikanen en gieren en vaak ook (Moreleti) krokodillen

Na ongeveer twee uur varen zijn we weer terug een zeer aangename uitstap haha. We gaan weer naar Rita die boven op ons wacht. Enne enkele foto's van de vogels zijn van Jan die de telelens weer gebruikte mooi he zo'n man in de groep verder hebben we ook vreselijk veel plezier gehad hoor!!

Dan hier nog wat foto's van de Cañon wel een heel mooi stukje natuur op aarde

We rijden een brug op over het water ik roep; "De Gele brug!" Krijg helemaal geen reactie. Nee logisch er zit geen Utrechter in de bus en Ans is thuis  die had wel gereageerd we rijden er immers bijna dagelijks over in ons stadje. In het water liggen de visbakken. wel een mooi gezicht net als toen in Griekenland daar waren ze rond.  

Ook hier is weer van alles te zien. de fruitkraampjes, de militaire controlepost, de tolpost enz. en kijk het bord met daarop Palenque. Ons einddoel voor vandaag is Palenque dus we gaan nog wel een stukje rijden en eten een hapje onderweg.

 Palenque In t spoor van Terugblik