WAHIBA SANDS/ SUR/ TURTLE-WATCHING
Wahiba Sands
De bekendste woestijn van Oman deze ligt midden in Oman en is waarschijnlijk ook de bekendste woestijn van Oman. Wahiba staat bekend om de hoge duinen (tot 200m) en de prachtige rode en gele kleuren.
Deze kleuren ontstaan door de combinatie van woestijnzand en zeezand dat vanuit de oostkust de woestijn in wordt gewaaid. Deze woestijn wordt ook wel aangeduid als Sharqiya Sands, naar de naam van de provincie As Sharqiya. Zij beslaat een oppervlakte van 16000 ㎢. De grote zandwoestijn bestaat uit noord-zuid gerichte duinen ze strekken zich uit van de Hajar-bergketen tot de Arabische Zee.
Er zijn een aantal camps waar toeristen kunnen overnachten. Deze camps liggen tussen de 20 en 40 km vanaf Al Mintirib.
Dit dorp geldt als de toegangspoort voor de Wahiba Sands. De camps kunnen alleen per 4WD bereikt worden. Om veilig te kunnen rijden in deze woestijn worden de autobanden op een lagere spanning gebracht.
De Wahiba Sands liggen ten zuiden van Muscat en het woestijnlandschap wordt bewoond door nomadische Bedoeïenen.
Algemeen
Een tentenkamp waar de traditionele en moderne stijl prachtig gemixt zijn.
Uitsluitend te bereiken per 4WD (of per transfer vanaf Al Mintrib).
Er is een receptie, lounge, kampvuur, mogelijkheid een zonsondergang/opgang tour te maken met jeep of op kamelen. Totaal 37 vrijstaande tenten van steen en omwikkeld met doek in bedoeïenkleuren, met airco, koelkastje en koffie-/ theefaciliteiten, eigen badkamer met douche en haardroger..
Al het eten wordt op traditionele wijze bereid. Je zult hier een stukje van het bedoeïenleven ervaren.
Aangekomen naar onze kamer en even tijd voor onszelf. Om 17:00 uur is de jeeptour over de gouden zandduinen. De bedoeling is zoveel mogelijk in de auto waar je inzat bij aankomst. Maar Ans en ik hadden al besloten dit niet te doen daar wij wel van een beetje avontuur houden en moeder en dochter achterin daar verre vandaan wilden blijven in de trant van als het maar rustig aan gaat durf ik wel. Dus wij seinden G&G in, kom we gaan voor avontuur en tuurlijk waren zij van de partij we hadden immers de vorige tour ook al samen gedaan? We hadden een leuke chauffeur die wel in was voor een sprintje indien mogelijk. Vrij in het begin zagen wij al een vastloper. Uiteraard werd deze geholpen.
En dan nu de laatste trip op naar het punt voor de zonsondergang. Onze chauffeur nam een aanloop en schoot als enige van de jeeps naar boven om dan weer naar beneden gegaan zo dachten wij allen. Echter het liep even iets anders. We bleven precies op de top van de duin steken. Er was geen beweging meer in de jeep te krijgen muurvast. Oeps dit was even nijpend, links in de diepte lag ons kamp en rechts de diepte in het duin. We waren allen even heel stil. De hulptroepen kwamen in beweging maar de jeep niet. Toen moesten wij 1 voor 1 voorzichtig uitstappen en veder met een andere jeep. De jeep was nu uiteraard een stuk lichter en werd met sleepkabels naar beneden getrokken.
Helaas de zonsondergang in het duin was niet spectaculair er stond heel erg veel wind waardoor het rondgaande fijne zand een enorme waas gaf en je je ogen tot spleetjes moest knijpen om ze zandvrij te houden we gaan weer op weg.
Laat het nu volle maan zijn ja leuk zul je denken nee dus dit houdt in dat de sterrenhemel wel mooi maar niet spectaculair is. Wel heb ik een poging gedaan om de maan te fotograferen en het is me niet eens tegen gevallen haha.
Dan kijken we terug op de woestijnrit zoals Abdula dat doet geheel ingewikkeld tegen het zand kijkend op ons camp, de Onyxen die onlangs geschonken zijn aan het camp door een dierentuin, ik kan niet anders zeggen dan dat we daar hebben genoten. Ook het eten was goed verzorgd. Een minpuntje was er wel je kon met een kameel of was het nou een dromedaris de zonsopgang gaan zien ja uiteraard de volgende ochtend. Els en Stefaan gingen ervoor maar dat liep verkeerd af Els viel van zijn rug en heeft zich lelijk bezeerd ja het is wel een behoorlijke hoogte. Zij moest dus met jeep door naar het ziekenhuis foto's maken e.d. De volgende ochtend kon ze weer mee al was het met een overdosis aan pijnstillers uiteraard. Wij gingen weer terug naar de bus en vertrokken volgens schema.
Ons volgende hotel staat in Sur. We gaan weer op weg en zien weer een wisselend landschap en diverse leuk rotondes. Ook zien we diverse moskeeën leuk om die ook gewoon weer eens vast te legen dacht ik zo.
Jaalan Bani Bu Ali en Jaalan Bani Bu Hassan
zijn de namen van de twee grote woestijnsteden. In de oude stad Jaalan Bani Bu Ali vinden we de prachtige oude zandsteden Jami al-Hamoda moskee. Er is ook een wekelijkse vrijdagmarkt in de buurt.
De huizen in de oude stad hebben bijzondere kleurrijke ijzeren deuren. De dorpen lijken uitgestorven je ziet heel weinig beweging aldaar.
Al Hammouda-moskee
is 500 jaar oud en staat in Jaalan Bani Bu Ali. Het is een architectonisch meesterwerk dat tradities in leven heeft gehouden.
Gelegen in Al Dhahir, is de moskee beroemd om zijn karakteristieke 52 koepels gebouwd in mooi geometrisch ontwerp.
Gebouwd in een tijd waarin moderne technologie en techniek ontbraken. Strategisch gelegen in het centrum van de stad Jaalan Bani Bu Ali, is dit architectonische wonder de enige in het gebied met een falaj of een waterweg.
Er is een ablutionsgebied in de moskee.
De gebedstijden worden nog steeds berekend op basis van historische methoden. Als het zonlicht door de 'almabariq' bovenop de moskee valt, roept de Imam mensen op voor het gebed.
De bouw van de koepels,
Ter ondersteuning werden palmbomen op de 'almabariq' geplaatst en vervolgens werd klei gebruikt om de vorm van de koepel te maken. Na het pleisteren, moest het een tijdje drogen. De steunen van de palmkussens werden later weggehakt en de koepels bleven dan behouden. De moskee is twee keer gerestaureerd. De laatste keer was in2010.
Omschrijving
De 30m breed en 40m lange moskee heeft drie ingangen.
De gebedszaal is 28m breed en18m lang.
De moskee is biedt ruimte aan meer dan 700 mensen en houdt alle gebeden, inclusief vrijdag en Eid gebeden.
Er zijn twee extra kamers, één voor de imam van de moskee en er is een winkelruimte.
Daarnaast is er ook een centrum voor islamitische wetenschappen in de moskee. De moskee was gesloten.
Sheikh Saeed bin Hamad al Maasbi,
is de De late Imam, ook wel 'Nomani' genoemd, heeft de afgevaardigden in gebed bij deze moskee voor een lange tijd geleid.
Hij berekende de tijd van Zuhr, Asr (soorten van gebed) en ook de vrijdag gebeden volgens de positie van de zon. Veel mensen herinneren zich nog steeds met bewondering zijn vermogen om gebedstijden te berekenen, en deze methode wordt tot op de dag van vandaag gehanteerd in de moskee.
Ik zag dat de chauffeur in de falaj een wassing deed en vervolgens de koepelgang inging om te bidden.
In Jaalan Bani Bu Hassan maken we een fotostop bij een kasteelruïne uit de11e eeuw, gebouwd door de Hamoodi familie en hevig in verval. Afstammelingen van deze familie wonen nog steeds in de regio.
En dan rijden we Sur binnen de plaats waar we zullen overnachten.
Sur
De oude handelsstad kenmerkt zich door witte laagbouw. Het mag worden beschouwd als Dhow-hoofdstad van het sultanaat. Ook wordt de plaats omringd door natuurwonderen die gemakkelijk over het hoofd worden gezien.
Het is de hoofdstad van de Omaanse regio Asj Sjarqiyah South, in het noordoosten van Oman. Het stadje is gebouwd op en langs een schiereiland, aan de turkooizen lagune van de azuurblauwe Golf van Oman en de Khor al-Batha lagune.
Geschiedenis van Sur
Als stad met een uitstekende ligging ten opzichte van de Golf van Oman was Sur eeuwenlang een belangrijk handelspunt. Eerst stond de handel met Oost-Afrika centraal, maar later werd ook de verbinding met India steeds belangrijker.
Reeds in de zesde eeuw na Chr. verlieten Arabische zeilschepen de haven van Sur. Deze dhows waren beladen met handelswaar en voeren naar de kusten van Somalië en Kenia. In 932 na Chr. werden de eerste zeereizen naar Sofala (Mozambique) ondernomen. Handelaren keerden met goud en ivoor terug naar Sur.
Toen de Britten begin negentiende eeuw de slavenhandel verboden, liep de stad een economische deuk op.
De opening van het Suez-kanaal meer dan een eeuw later deed daar nog eens een schepje bovenop, omdat Sur voor handel met India voortaan werd overgeslagen.
Tegenwoordig is Sur vooral bekend vanwege de bouw van dhow's, traditionele Arabische zeilschepen.
Dhows
Niets weerspiegelt de aloude band tussen Oman en de zee beter dan de dhow. Deze boot wordt hier al zo’n duizend jaar vervaardigd om handelswaar over de ruige Indische Oceaan en de Perzische Golf te vervoeren. Ondanks moderne aanpassingen en alternatieven, geniet de dhow populariteit – getuige de aantallen die we in baaien, op stranden en in havens zien liggen. De boten dobberen echter ook voor de kusten van Oost-Afrika en Arabië.
Dhows zijn geheel vervaardigd van (meestal uit India afkomstig) hout; aan de mast hangt een driehoekig zeil. Enkele varianten:
- ‘Sambuk’: heeft een grote en een kleine mast. Werd gebruikt door parelvissers;
- ‘Ghanjah’: groot model met twee of drie masten;
- ‘Huri’: klein model om passagiers en waar over beperkte afstand te vervoeren. Heeft geen of één mast.
Vlakbij de ‘Dhow Roundabout’ (de oostpunt) bevindt zich de Dhow Yard die Surs eeuwenoude scheepsbouwtraditie weerspiegelt. Het geklop, getik en gezaag roept hier associaties op met de bouw van Noachs ark. Dit is echter afkomstig van de werkers, die dhows handmatig (en met geduld) construeren.
‘Ministry of Heritage and Culture’
Ligt aan de boulevard een terrein waarop zes dhows zijn geëxposeerd. Onmisbaar is de enorme ‘Fatah Al Khair’, die in 1951 in Sur werd gebouwd. Dit is een ghanja, getuige de gebogen voorsteven (voorzien van versieringselement) en gesneden spiegel. Het schip maakte haar eerste reis naar Basra, waarna het werd ingezet op regionale handelsroutes, 75 jr was de boot spoorloos hij werd teruggevonden in Jemen.
Een plaatselijke gepensioneerde kapitein kreeg opdracht dit schip naar Sur te brengen. De bevolking zamelde geld in om de boot op te knappen het pronkstuk is de trots van Sur geworden.
De dhow is een typisch Arabisch schip het verschil zit in het diepere laadruim en bollende zeilen let op de wapens en logo's van de Arabische landen en je ziet dat er altijd wel iets van de dhow in verwerkt is.
Ook bijzonder is de sambuk, hier ‘Launch samak’ genoemd. Deze gemotoriseerde dhow werd gebruikt voor visserij.
Het oude centrum.
Dit beslaat het gehele schiereiland en is chaotisch. Schoonmaak, historisch onderzoek en bescherming zullen hier niet misstaan. Verharden van wegen geeft hoop; sloop van eeuwenoude woningen stelt teleur. Een plattegrond is hier onbruikbaar, dwaal daarom door de steegjes en bekijk (nog bewoonde) woningen. De vernieuwde Corniche boulevard mist sfeer, dit geldt ook voor de suq die u in het westelijke deel vindt.
Khor-al-batah De hangbrug
deze stalen hangbrug verbindt 2 voorsteden in Sur. Hij is ontworpen voor voetgangers en lichte voertuigen.
In 2005 pendelde er nog een boot op en neer. Het is een geweldige stap in ontwikkeling in dit deel van Oman. De eerste van zijn soort in dit land. De hangbrug werd gebouwd op initiatief van het ministerie van regionale gemeenten en waterbronnen. De 200 m lange brug verbindt Al Ayjah dorp (een oud kustdorp) en Al Batah dorp. Door de brug is de afstand tussen Al Ayjah-dorp en de stad Sur met 12 km verminderd.
Omschrijving
De betonnen plaat van 30 cm dik wordt ondersteund door stalen dwarsbalken met een tussenmaat van 3 m. Bovendien zorgen de drie kabels aan elke kant van de brug ervoor dat deze bij windschommelingen stabiel blijft. De nauwkeurige toewijzing van de zelfbelasting op de hanger en de kabels was de meest spannende uitdaging tijdens de opbouw van de bovenbouw.
Zoals je ziet mag er geen zwaar verkeer over zoals ook onze bus moet blijven staan. Eenmaal op de brug een schitterend zicht op de kraakheldere lagune met daarop moderne dhow's en ook het zicht op de rest van de omgeving is grandioos.
‘Turtle Watching’ in Ras Al Jinz Turtle
De rit naar Ras Al Jinz is in het donker. Deze weg is geasfalteerd en onverlicht.
Groene zeeschildpad
Vrouwtjes komen ’s nachts uit de zee, om (ongeveer honderd) eieren te leggen op het zandstrand. Deze worden door het dier (in trance) begraven met de achterpoten. Daarna maakt zij de korte maar loodzware tocht terug naar de zee. Onderweg gebruikt zij ook de achterpoten als roer. Gemiddeld ontwikkelt zich slechts één eitje tot schildpad, de andere vallen ten prooi aan vossen en zeewater.
De moederschildpad keert drie keer per jaar terug naar het strand waarop zijzelf werd geboren – in dit geval Ras Al Jinz of nabije stranden. Niet om bij de kleintjes te zijn maar om nieuwe eieren te leggen. Feilloos kent zij de Indische Oceaan, waardoor duizenden kilometers worden afgelegd.
Turtle Watching
Het strand van Ras Al Jinz’ bestaat uit kalksteenkliffen, baaien en zee vormen een beschermd natuurgebied. Dit is het enige reservaat in de regio waar het mogelijk is om groene zeeschildpadden van dichtbij te observeren.
De meest oostelijke punt van het Arabisch Schiereiland wordt gedurende het jaar bezocht door schildpadden, met name in juni. Het betreft voornamelijk de groene zeeschildpad, die hier ‘green turtle’ wordt genoemd.
Struinen over het donkere strand op zoek naar zwoegende schildpadden, is een onvergetelijke ervaring. Het welzijn van de dieren staat hierbij centraal.
Regels voor de toerist
Om de schildpadden niet te storen en zo de natuur te beschermen, wordt u vriendelijk verzocht om:
- geen foto- en filmcamera’s mee te nemen;
- geen lawaai te maken;
- in groepsverband te blijven;
- de instructies van de gids op te volgen;
- niet dichtbij de schildpadden te komen (tenzij de gids toestemming geeft);
- pas vragen te stellen bij terugkeer (tenzij de gids toestemming geeft).
Praktisch
Turtle Watching geschiedt met kleine groepen die om 04.00 en 21.00 uur vertrekken (dagelijks, excursieduur: twee uur).
We mochten In groepjes van 10 meegenieten terwijl de groene schildpad haar eieren in een door haar zelf gegraven kuil aan het leggen was zij is hiervoor in een 2 uur durende trans. Heel bijzonder om dat te mogen en kunnen zien.
Een mooie afsluiting van de dag
