Onderstaande foto's, zijn genomen toen we bij Camagüey aankwamen
De rode sculptuur van 11 meter, is gewijd aan een Cubaanse revolutionaire Camilo Cienfuegos. Dit revolutionaire kunstwerk, houdt alle drie (Camilo, Fidel en Che) voor eeuwig jong! Cienfuegos dood blijft een mysterie!
Je ziet t goed een trein op t spoor!!! En de bus van Cuba maar er komt nog wel een volle bus langs hoor. Op de rotonde bij binnenkomst, zie je een Tinajones (waterkruik) liggen. En ons vervoermiddel stond al klaar toen we aankwamen dus we hoefden alleen nog maar in te stappen.
Camagüey
Dit is een van de eerste zeven dorpen die de Spanjaarden stichtten in Cuba.Het grondgebied van deze enorme provincie is grotendeels vlak en bleek daarom ideaal voor veeteelt. Een groot deel van Cuba’s veestapel graast op de grasvlaktes van Camagüey en bijgevolg vinden we ook een belangrijk stuk van de zuivelproductie op Camagüeyaans grondgebied. De stad kreeg de bijnaam “stad der tinajones”, een soort reusachtige keramieken kruiken (soms tot 1,5 à 2 meter hoog) die alleen in Camagüey gemaakt werden en eeuwenlang patio’s en tuinen sierden. Ze hadden bovendien ook een praktisch nut: het waren voorraadtanks voor drinkbaar regenwater en stonden samen met verschillende kruiden in een fris hoekje van de binnentuinen. Tegenwoordig staan ze nog voor de sier. Er mag geen water meer worden opgevangen. Stilstaand water is zoals we allen weten een bron van veel problemen.
Camagüey, is de geboorteplaats van Ignacio Agramonte (één van de leiders tijdens de Eerste Onafhankelijkheidsoorlog). Aanvankelijk werd de stad gesticht aan de Nuevitas Señora de Santa María del Puerto Príncipe, maar werd later naar het binnenland verplaatst om het hoofd te kunnen bieden aan de aanvallen van indianen en piraten. De indianen verzetten zich in de 16e eeuw hevig tegen de Spaanse overheersing. Hier zie je het resultaat van de 19e eeuwse stadsplanning. Het onregelmatige stratenplan had een defensieve functie. Het onregelmatige stedelijk patroon is zeer uitzonderlijk voor een Latijns-Amerikaanse koloniale stad. De foto is een van de vele plaque's die gewijd zijn aan Ignacio Agramonte. Kijk hoe deze aan de muur bevestigd is. Doordat Camagüey een labyrint is van kronkelstraatjes, doodlopende stegen, splitsingen en pleinen, kan het soms lastig zijn om in het historische centrum de weg te vinden. Het historische centrum in koloniale stijl staat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Onderstaande foto's zijn gemaakt vanuit de fietstaxi en spreken voor zich lijkt mij. Stuc-versierselen, sier-smeedijzeren hekken en de oude, brede, houten deuren, verlenen de stad een koloniaal cachet . Her en der duikt in de straten een oude koloniale kerk op, meestal met een bijhorende ontstaansmythe erbij.
Plein van de revolutie
hier vind je het standbeeld van de lokale historische held Ignacio Agramonte. Agramonte was een 19de-eeuwse advocaat die zich inzette voor de onafhankelijkheid van Cuba en als dusdanig actief meevocht in de eerste onafhankelijkheidsoorlog (1868-1878). Hij wordt uiteindelijk majoor-generaal van het bevrijdingsleger – verdient er zijn bijnaam aan “El Mayor” – en sneuvelt in 1873 in de strijd. Zijn naam en beeltenis komt overal in de stad terug en de inwoners van Camagüey noemen zichzelf zelfs trots Agramontines.
Plaza de los Trabajadores het middelpunt van Camagüey.
Een naam die dateert van het begin van de jaren 1960 omdat hier effectief de eerste massabijeenkomsten van Camagüeys arbeiders plaatsvonden; voordien was het plein bekend als Plaza de la Merced (naar de gelijknamige kerk). Dit is het centrale plein van de stad.
Hier zie je aan één zijde het geboortehuis van niemand minder dan Ignacio Agramonte (tegenwoordig een museum over zijn leven). Aan de andere kant van het plein, de kerk en het aanpalende (nog actieve) klooster van La Merced (1748). Deze kerk herbergt misschien wel de grootste religieuze schat die er op Cuba te vinden is, namelijk El Santo Sepulcro, een volledig uit zilver gemaakt grafschrijn, daterend uit de 18de eeuw en gemaakt door een Mexicaanse zilversmid, Don Juan Benitez Alfonso (nee niet binnen geweest) Op het postkantoor op het plein prijkt een grote geschilderde afbeelding van Che Guevara.
En nog een aantal andere gebouwen van belang voor de samenleving, vind je aan dit plein. Het valt op je vindt geen (schreeuwende) reclame langs de weg maar de beeltenis van Che vind je overal!
Het cultuurmuseum,
Ook hier hebben de (slaven) Afrikanen en hun nakomelingen een breed scala van ambachten en beroepen uitgevoerd, van huishoudelijke taken tot het meest verfijnde vakmanschap.
Dit museum, is gewijd aan de Afrikaanse erfenis die nog aanwezig is in de Cubaanse cultuur. Helaas hadden we geen tijd om hier naar binnen te gaan, je kunt niet alles hebben immers
Gaan weer even mensen kijken is ook heel erg leuk. en dan komen we via een aantal kleurrijke straatjes uit op een plein.
Plaza de San Juan de Dios,
Een heel bijzonder pleintje.. Dit is als het ware een decor voor een historische film. De kerk van San Juan de Dios priemt boven het pleintje uit met haar kleine klokkentoren; houten balustrades, een geplaveid wegdek, kleurige gevels en pannen daken helpen allemaal mee in het scheppen van een uiterst koloniale sfeer. In de kerk en het aanpalende voormalige hospitaal werd ooit het lichaam van de gesneuvelde Agramonte opgebaard en geïdentificeerd. De man was op het slagveld gesneuveld.
Zoals gezegd gaan we door de stad met de fietstaxi nou kijk hier maar hoe dat er uitziet. En ook hier even een foto van de elektra.
Plaza del Carmen
Aan het plein ligt Nuestra Señora del Carmen, een mooie barokke kerk die stamt uit 1825 en is uitgerust met twee kerktorens.
Ook Plaza del Carmen wordt opgevrolijkt. Op het kleine plein van Bedoya (deel Plaza del Carmen) staan namelijk een aantal levensgrote bronzen beelden een bronzen versie van een aantal gekende stadsfiguren van Camagüey.
De beeldhouwster, Marta Jimenez Peres heeft ook een galerie op het plein.
Hier vind je ook "Vrouwke Pis van Cuba"
De beelden kregen hun plaats op het plein en vormen zo een kleine openluchttentoonstelling:
de waterkruikenverkoper; "Matao,"
de roddelende tantes, "De gossipers"
de krantlezende oude man… "Suvirat,"
En dan sluit ik de sightseeing door Camagüey af met een schitterende foto.
Valle San Luis, de vallei van de suikermolens
Om vanuit Trinidad in Camagüey te komen, reden we door een van de interessante bezienswaardigheden van de regio; De Valle wat tot het Werelderfgoed van Unesco behoort. Valle San Luis staat bekend om de uitgestrekte suikerrietplantages. De vallei heeft ongeveer 70 oude suikermolens die eraan herinneren dat in de loop van de eeuwen suiker zeer belangrijk is geweest voor de Cubaanse economie. Door deze suikermolens kreeg de vallei de bijnaam Valle de los Igenios, wat betekent de vallei van de Suikermolens.
Het meest indrukwekkende plaatsje van de Valle de los Ingenios is de Manaca Iznaga-plantage.
Manacas Iznaga Tower met de Valle de los Ingenios,
is een pijnlijke herinnering aan de tijd van de opkomst van de suikerfabrieken van Trinidad en de Afrikaanse slaven. Het fenomeen van de slavernij, is gekoppeld aan de Spaanse kolonisatie in Cuba en aanwezig op heel het Caribische eiland, evenals hun cultuur en tradities.
De ruïnes van de plantages van Manacas, suikerfabrieken en oude koloniale haciënda's zijn de stille getuigen van de slavernij.
Afrikaanse slaven, die door de Spaanse veroveraars gedwongen naar Cuba werden gebracht, leverden een belangrijke bijdragen aan de vorming van de Cubaanse samenleving. De meeste slaven hingen de Yoruba cultuur aan, deze is afkomstig uit West Afrika en rijk aan voorspellingsrituelen en orakelen en heeft 16 wetten. Hier laat ik het bij interesse? Genoeg te vinden op t net.
Torre Iznaga
Is het symbool voor deze donkere zijde van de suikerrietindustrie. De 7 verdiepingen tellende toren is 45 meter hoog. De toren werd gebouwd on 1830 door Alejo Iznaga om zijn broer en rivaal Pedro duidelijk te maken wie het hier voor het zeggen. Zijn broer was immers ook een grondbezitter en suikerbaron. Het werd was destijds het hoogste gebouw van Cuba en werd door opzichters gebruikt om het uitgestrekte suikergebied en de daarop staande suikermolens, die door circa ongeveer 350 slaven werden bediend in de gaten te houden.
Vroeger stonden er ongeveer 15 van de 57 suikerfabrieken in de vallei. Het was de uitkijkpost voor de uitbater de familie Iznaga Originario van de Baskische regio van Spanje, de Iznaga. Behalve deze toren is weinig overgebleven van de suikerplantages. Vrijwel alles, landhuizen en molens, zijn tijdens de Onafhankelijkheidsoorlogen verwoest. Onder een paar foto's genomen in het nog in tact zijnde planterhuis (nu een bar en restaurant). Dan besef je dat dit realiteit was in plaats van een film.
Klokken
de 3 klokken die in de toren zaten, hadden elk met een ander geluid, wanneer deze klonk bij berichten.
- De grote gaf het begin en het einde van het werk aan
- de middelste een dag van feest, en
- de kleine, Pasen.
- gingen de 2 grootste klokken; een slaaf ontsnapt
- de kleine en grote samen, een slaaf in opstand, en
- alle drie op hetzelfde moment ;een invasie van piraten.
Je kunt de toren beklimmen voor prachtig uitzicht. (k heb genoten) Wachttoren is een uitstekende plek adembenemende schoonheid van de vallei. Iedere verdieping verschilt van vorm en decoratie. De eerste 3 verdiepingen zijn vierkant, de bovenste vier achthoekig
Aan de voet van de toren, zijn nu talloze kraampjes te vinden waar je kleding, sierraden, tassen en tafelkleden kan kopen.Het is een schitterend gezicht bij aankomst al dat witte wapperende goed! Achter het plantershuis staat ook nog een molen die slaven met drie personen naast elkaar draaiende moesten houden.
Als je dorst hebt gekregen van al ronddwalen, drink dan vooral een glas guarapo, oftewel een glas sap van suikerriet. Hier vind je nog de enige oorspronkelijke suikerrietpers (zegt men ) die in Cuba bewaard is gebleven. En geniet van wat zich op de weg afspeelt.
ca 330 km naar Santiago de Cuba Terugblik Cuba Mijn reizen