De Kruisberg en paleis Rundale
Nationaal park Trakai
In het district en nationaal park Trakai bevinden zich ongeveer 200 meertjes. Het bekendste en grootste meer is Galve met een oppervlakte van 388 hectare. Op een van de vele eilandjes in dit meer is het kasteel van Trakai gebouwd.
Het kasteel Trakai
Volgens verhalen begon Gediminas in 1321 met de bouw van het eerste kasteel op een schiereiland van Trakai tussen de meren Galvė en Luka. De hoofdstad werd vervolgens verplaatst van Kernavė naar Trakai.
In 1323 werd Vilnius de nieuwe hoofdstad van Litouwen. Groothertog Kęstutis, zoon van Gediminas, vestigde zich in Trakai.
De bouw van het kasteel in gotische stijl, zou in 1410 voltooid zijn. Het terrein was ongeveer 4 hectare groot en bevatte 11 torens van verschillende grootte. Ook werd er begonnen aan de bouw van een tweede kasteel op een eiland in het Galvė meer. Er ontstond een klein stadje in de buurt van de kastelen. Naast de twee stenen kastelen heeft er in Trakai ook nog een derde houten kasteel gestaan. In de 16e eeuw verloor Trakai zijn politieke betekenis en ook de economie was dalende.
Tijdens de oorlog met Rusland in de 17e eeuw werd Trakai geplunderd en in brand gestoken. Ook de kastelen werden vernield.
Na de eerste oorlog werd Trakai verdeeld in een Litouws en Pools deel. Het westelijk deel behoorde toe aan Litouwen. Het oostelijk deel, waaronder de stad zelf, behoorde toe aan het Poolse rijk. De Poolse regering propageerde toerisme en watersport en startte in 1929 met het de restauratie van het kasteel. Nadat Litouwen het kasteel in 1939 weer in handen kreeg, werd de restauratie van het kasteel voortgezet totdat deze werd onderbroken door de tweede wereldoorlog met Duitse en Russische bezettingen.
Het kasteel is verreweg de grootste trekpleister van Trakai. De binnentuin binnen de dikke vestingmuren, dient als podium voor concerten of volksfeesten, zoals het jaarlijkse middeleeuwse festival in juni. Het indrukwekkende bouwwerk met zijn rode torens is vanaf het vasteland te bereiken ook per zeilboot of kano te bereiken vanaf het vaste land. Welke feesten er waren weet ik niet maar zou zo maar kunnen dat het feest van juni nog aan de gang was binnen zoals je ziet
Na de restauratie werd er in 1962 een historisch museum in het kasteel geopend. Diverse schilderijen kwamen spontaan tot leven en dat was best weleens schrikken als je rustig stond te kijken.
Over een houten loopbrug, wandel je naar het kasteel. Op het moment dat wij er waren werd de balustrade van de brug gerestaureerd. Maar gelukkig konden we wel over de brug lopen. Onder nog wat foto's van het kasteel. Ook was het erg leuk om rond het kasteel te lopen zo kreeg je in een idee van het oppervlak en zagen we nog mooie stukjes natuur
Trakai
staat bekend om de Karaïeten, van oorsprong Turkssprekende joden die honderden jaren geleden vanuit Mesopotamië naar de Krim trokken. In de 14de eeuw belandden zij in Trakai op uitnodiging van groothertog Vytautas, die uit deze etnische minderheid zijn lijfwachten selecteerde. Nog altijd wonen er enkele karaïtische families in Trakai, en her en der zijn er sporen van hun bijzondere cultuur te vinden. Zo is er de Kenesa; het traditionele gebedshuis van de karaten, en ook het restaurant Kybynlar, waar u typisch karaïtische delicatessen kunt bestellen. Wij zijn helaas niet in het stadje geweest maar leuke info.
Zoals ik al zei waren er diverse activiteiten op de binnenplaats en daar heb ik wel wat mensen gefotografeerd. Ik ga er vanuit dat dit plaatselijke bevolking was, ik doe er een paar foto's bij.
Vilnius
Ligt in het zuidoosten van Litouwen, het meest zuidelijk gelegen land van de Baltische staten.
De historische hoofdstad van Litouwen is een waar openluchtmuseum met een indrukwekkende geschiedenis. Het sfeervolle historische stadshart, is opgenomen op de UNESCO werelderfgoedlijst. Hoewel Vilnius vaak een barokke stad wordt genoemd, zie je hier ook de gotische, renaissance en neoclassicistische bouwstijlen terug. Hierdoor wordt Vilnius ook wel het 'Rome van het Noorden' genoemd. Het historische centrum van Vilnius is voor veel reizigers dé reden om Litouwen te bezoeken. Ondanks invasies, branden en gedeeltelijke vernietigingen is het historische hart van de hoofdstad een mengelmoes van 15de en 16de-eeuwse gotische gebouwen gebleven. De kunstenaars, boetieks en musea laten de gebouwen aan de Nerisrivier leven als nooit tevoren. De rivier de Neris stroomt door de stad. Vilnius is het centrum van het land, de Litouwse politiek en het middelpunt van de economie van het land. Het heeft een eigen vliegveld en is daardoor een uitstekende plek voor een korte stedenreis. Het is een Leuke stad (ook het prijsniveau van de restaurants).
De stad kent momenteel ruim 100 kerken en andere bidplaatsen. Na de onafhankelijkheid heeft Vilnius veel energie gestoken in het restaureren van kerken en andere historische gebouwen. Omdat zij altijd heeft opengestaan voor andere volken en geloven, bevat deze stad kerken en kloosters in vele soorten en stijlen die zeer de moeite waard zijn om te bekijken. Onder de kerken en bidplaatsen waar we langs liepen maar niet naar binnen zijn gegaan omdat zij gesloten waren of er een dienst gaande was maar wel de moeite waard zijn.
Katedros aikštė, het Kathedraalplein
Is het hart van Vilnius en ligt aan de voet van de Gediminasheuvel. Rond dit plein zijn de meeste belangrijke symbolen van de Litouwse staat en geschiedenis te vinden. Hier vandaan kun je de Gediminas-heuvel dus ook zien, met op de top de toren van het kasteel. Op het Kathedraalplein was ooit eens een heidense tempel. Na 1387, toen Litouwen het christendom leerde kennen, kregen zij een graf en hier in de kapel in een indrukwekkende zilveren kist, liggen de aardse resten van Heilige Kasimier. Even rechts van het plein is de Kruidenheuvel. Na 1794, toen de Pools-Litouwse staat ten gronde ging, probeerde men in en rond Vilnius de symbolen van deze staat te vernietigen.
In het midden van het plein ligt een tegel (geleend van internet) met het opschrift "stebuklas"(wonder), het befaamde beginpunt van de Baltische Weg, de menselijke keten tussen Vilnius (Litouwen), Riga (Letland) en Tallinn (Estland) op 23 augustus 1989. (Men gelooft dat wanneer je hier drie maal om je as draait, je wensen uitkomen). Ongeveer 2 miljoen mensen vormden deze keten (een lengte van circa 600 km) . Zij demonstreerden tegen het Molotov-Ribbentroppact, de aanleiding tot verlies van onafhankelijkheid van de Baltische Staten. Met deze keten eisten ze onafhankelijkheid.
Het Kathedraalplein is hét ontmoetingscentrum van de stad. Het moderne en het oude Vilnius komen er samen. Er vinden veel evenementen plaats, zoals militaire parades, nieuwjaarsbijeenkomsten en
tentoonstellingen. Op het plein staat ook het ruiterstandbeeld van de nationale held bij uitstek, de 14e eeuwse hertog Gediminas, grondlegger van het huidige Vilnius. Op
22 september 1996 werd het standbeeld onthuld.
De kathedraal van Vilnius (Vilniaus Šv. Stanislovo ir Šv. Vladislovo arkikatedra bazilika)
De Kathedraal van Vilnius, is gewijd aan de heilige Stanislaus van Krakau en Ladislaus I en heeft haar huidig uiterlijk sinds het begin van de 19e eeuw. De kerk vindt haar oorsprong echter in de 15e eeuw, toen Litouwen als één van de laatste landen in Europa gekerstend werd. De Kathedraal van Vilnius is dan ook één van de eerste christelijke kerken van Litouwen. De kathedraal heeft lange tijd een belangrijke rol vervuld in de politieke geschiedenis van Litouwen. Het is de plek waar de groothertogen van Litouwen werden gekroond en veel leden van de koninklijke familie zijn begraven.
Ook het interieur, met een bijzonder fraai hoofdaltaar en vele fresco's en schilderingen uit de 16e en 19e eeuw, zijn een bezichtiging waard. Een mooi staaltje van Frans classicisme in het overwegend barokke Vilnius.
Na zijn bekering tot het Christendom in 1251 begon koning Mindaugas aan de bouw van Kathedraal van Vilnius. Mindaugas was nooit een echte gelovige, maar gebuikte dit om de Paus aan zijn zijde te krijgen en hier zijn voordeel mee te doen. Rond 1262 zwoer hij zijn geloof weer af. Ter gelegenheid van de invoering van het katholicisme in geheel Litouwen is in 1387 de kathedraal voor herbouwd in gotische stijl.
Omschrijving van de gevel;
- De gevel heeft een zuilengang met 6 Dorische zuilen van 20 m hoog zie boven
- Op het dak de beelden van de heiligen Stanislaus, Helena en Casimir. Zij staan voor Polen, Rusland en Litouwen.
Het zijn niet de originele beelden deze werden in 1950 door de Sovjets vernietigd.
- In de geveldriehoek boven de zuilen wordt het Offer van Noach uitgebeeld.
- In de nissen van de gevel staan beelden van de aartsvaders Abraham en Mozes en van apostelen.
Belfry-klokkentoren
Zoals bij veel kerken in deze regio staat ook de klokkentoren van de kathedraal van Vilnius los van het gebouw zelf. De ruim 60 meter 16e eeuwse hoge toren had ooit als onderdeel van het naastgelegen paleis een defensieve functie, waar de verschillende kogelgaten nog altijd aan herinneren. De klokkentoren is een van de verkenningspunten van Vilnius
Paleis van Groothertog van Litouwen (Lietuvos Didžiosios Kunigaikštystes)
werd oorspronkelijk gebouwd in de 15e eeuw voor de heersers van het Groothertogdom Litouwen en groeide in de loop der jaren en bloeide tijdens de 16e en midden van de 17e eeuw. Voor 4 eeuwen was het paleis het politieke, bestuurlijke en culturele centrum van het Groothertogdom, onder meer de residentie van de hertogen van Litouwen en koningen van Polen (in de periode dat Polen en Litouwen een unie vormden). Het paleis is rond 1800 vrijwel volledig verwoest. Na veel discussie is na de onafhankelijkheid van Litouwen besloten tot herbouw. En sinds juni 2006 deels geopend open voor publiek
Gedimas-heuvel
Op deze plek is de stad gesticht. In de historische documenten over Vilnius worden drie kastelen vermeldt: het Hogere- en het Lagere Kasteel gelegen op en tegen de Heuvel van Gediminas. Dit is een typisch Litouwse heuvel, die op natuurlijke wijze ontstaan is.
Volgens de legende, ging de heerser van het Groot-Hertogdom Litouwen Gediminas daar eens jagen. Een huilende ijzeren wolf, die hij 's nachts in zijn droom zag, leidde tot de stichting van Vilnius. De resten van het benedenkasteel bij de kathedraal werden in de negentiende eeuw met de grond gelijk gemaakt op last van de Russische tsaar Alexander om zo meer ruimte te maken voor militaire parades.
Dit kasteel is opnieuw opgebouwd en in 1996, werd een oude rekening vereffend: een herdenkingsteken werd opgericht voor Groot Hertog Gediminas, de stichter van Vilnius (zie kasteelplein). Dit kasteel staat symbool voor onafhankelijk Litouwen. Hier begon, of eindigde, namelijk de Baltische Weg.
De toren en de omliggende ruïnes van het kasteel zijn eenvoudig te bereiken via een kabeltreintje. Je kunt ook gewoon lopen hoor (hebben wij heen gedaan en natuurlijk terug die spoorweg even uitgeprobeerd. Het is zelfbediening voor je het beseft ben je al beneden waar je bij het verlaten alsnog even moet betalen. Eerst even een flesje drinken en daar gaan we.
De Gediminastoren (Gedimino pilies bokštas)
is het belangrijkste overblijfsel van het voormalige kasteel van Vilnius. Het bevindt zich boven op de Gediminasheuvel in het centrum van de stad.
Tijdens de periode dat groothertog Gediminas het land bestuurde (1315-1341) werd een houten kasteel gebouwd, waarna in 1323 de hoofdstad van Litouwen werd verplaatst van Trakai naar Vilnius. Gediminas ging in het Hogere Kasteel wonen.
Het kasteel ging in de 2e helft van de 14de eeuw tijdens aanvallen van de kruisvaarders in vlammen op. Tijdens de regering van Vytautas de Grote (1392-1430), werd het kasteel in 1419 herbouwd. Rond het kasteel werd een 320 meter lange vestingmuur met 3 torens gebouwd.
Op de binnenplaats stond het Gotische paleis van de groothertog, een kapel en sommige andere gebouwen. In 1610 werd er ook nog een gevangenis voor de edelen aan toegevoegd. Ondanks de 3 meter dikke muren werd het kasteel zwaar beschadigd tijdens de oorlog met de tsaar van Moskou, Aleksei Mikhailovich, tussen 1655 en 1661.
Tijdens de opstand van 1831 werd op bevel van de Russische tsaar de heuvel van Gediminas toegevoegd aan de vesting. Het geheel werd versterkt en er kwam een gracht omheen. In 1930 werd de bovenbouw verwijderd om een nieuwe derde verdieping te bouwen. De restauratie was van korte duur tijdens de WOII werd het kasteel opnieuw beschadigd.
Tussen 1956 en 1960 werd het kasteel gerenoveerd om vervolgens in gebruik te worden genomen als een etnografisch en historisch museum.
De westelijke toren van het Hogere Kasteel wordt tegenwoordig de toren van Gediminas genoemd (vernoemd naar een middeleeuwse groothertog van Litouwen). Het heeft een achthoekig ontwerp, met stenen muren en fundering in een gotische stijl. Vlak bij de toren bevinden zich enkele de resten van het paleis, met gotische inslag. Dit paleis had oorspronkelijk vier meter dikke muren. Ook zijn er enkele restanten van de vestingmuur rond het kasteel te zien.
Van boven bij de Gediminastoren heb je een fantastisch uitzicht over de stad. Het is daarmee één van de beste locaties in de stad voor een mooie panoramafoto van Vilnius.
Drie Kruizenheuvel
De heuvel is gedenkwaardig omdat hier 7 franciscanen zijn vermoord als martelaar in aanwezigheid van groothertog Algirdas. In 1613 zijn hier kruisen geplaatst om deze gebeurtenis te
herdenken. De kruizen zijn echter door de Russen verwijderd in de opstand van 1863. In 1916 zijn de oorspronkelijke houten kruisen vervangen door stevige kruisen gemaakt door
architect Antanas Vivulkis maar ook deze hielden niet lang stand. Op gezag van Stalin werden ze in 1951 vernietigd. Op 14 juni 1989 werden ze weer in ere hersteld ter herinnering aan
de ballingschappen van 1941. De huidige kruisen zijn groter gemaakt dan de oorspronkelijke van Vivulk
De kruizen zijn een groot symbool voor rouw en hoop van de Litouwse bevolking.
Project literatuurstraten
Dan komen we in een bijzonder wijkje we kijken onze ogen uit geweldig.
Borden aan de muur, heten ons welkom in de literatur-straat met zijn galerie die voortdurend in beweging is
We zien aartistieke ontwerpen van theepotten in een muur in leuke ramen in een gebouw althans wat er achter die ramen zit dan natuurlijk.
Literatur-Straat de gedenkingsmuur.
Iedere Litouwse schrijver heeft hier zijn eigen tegel of kunstwerkjes. En iedere buitenlandse schrijver die ooit iets over Litouwen geschreven heeft hangt er ook. De namen zijn allen in de borden gegraveerd . De Literatur muur is een soort gedenkteken aan beroemde Litouwse schrijvers en dichters. Kijk en geniet
En dan zagen we ook nog een een aantal mooi bewerkte muren in die wijk
De vrije republiek Užupis (betekent letterlijk “aan de andere kant van de rivier)
Kunstenaars, dromers en dronkaards hebben de mini-republiek Užupis uitgeroepen in het oude centrum van de stad.
Net over de toegangsbrug, waaraan pasgetrouwden hangsloten bevestigen, ligt een wijk die bol staat van de kunst, muziek, cafés en terrassen aan het water.
We lopen vanaf de Gedimas-heuvel naar Užupis, gescheiden van de stad door de rivier de Vilnia .
Het bord bij de grensrivier, met een smiley en een Mona Lisa, geeft aan waar je de republiek betreedt.
De ‘grondwet’ is in 8 talen aan een muur gespijkerd bij het centrale plein een aantal leuke artikelen;
- zoals “een hond heeft het recht een hond te zijn”,
- “iedereen heeft het recht wel of niet zijn verjaardag te vieren”,
- “iedereen heeft het recht ongelukkig te zijn, maar dit is geen verplichting” en
- “iedereen heeft het recht om fouten te maken”.en
- geeft iedereen het recht heeft om uniek, onafhankelijk of verliefd te zijn.
Zij hebben een eigen volkslied (een nummer van Zappa), vier vlaggen (voor elk seizoen één) én een eigen bisschop. Je loopt er langs galerieën met barnsteen, art deco, vintagekleding en fotografiekunst. Zo verbrandt men tijdens Nieuwjaar (op 21 maart) oude dagboeken. De inwoners vieren de Dag van de Constitutie, op 1 april. Op deze dag beschikt de republiek over een eigen munteenheid, wordt er carnaval gevierd en zijn er verkiezingen. Op die dag kun je zelfs een stempel in je paspoort laten zetten. (Je snapt m we moeten terug)
De bronzen Engel
Het symbool van de wijk is een prachtige beschermheilige in de vorm van “de engel” welke je vindt op het centrale plein.
Dit is een sculptuur geplaatst op een 8,5-meter hoge kolom, welke werd onthuld op het Užupis-plein in 2001. De Engel, gemaakt door beeldhouwer en architect Romas Vilčiauskas Algirdas Umbrasas, is vervaardigd van messing en brons.
Eerst was het alleen een ei omdat er niet genoeg geld was. Deze engel symboliseert het artistieke vrijheid van de wijk. De inwoners van de wijk zijn voornamelijk bekende en minder bekende kunstenaars die ervoor hebben gezorgd dat de wijk zijn eigen karakter heeft.
De zeemeermin van Užupis
Eenmaal over de brug besluiten we een hapje te gaan eten op het terrasje aan de rivier de Vilnia voor we verder lopen en zie daar. Het bronzen beeldhouwwerk van Romas Vilčiauskas, is te zien op de oever van de rivier vanaf de brug en ligt tegenover het beroemdste café lees ik en wij zaten daar recht tegenover het beeld. In 2004 werd de zeemeermin weggevaagd door het stijgende water van de rivier. Het werd later echter weer terug gevonden en het kunstwerk keerde terug naar zijn plaats. Op de kademuur zijn diverse reproducties bevestigd.
De St. Anna kerk (Šv. Onos bažnyčia)
is een van de mooiste gebouwen en een symbool van Vilnius. De St. Anna kerk, die Napoleon zo mooi vond dat hij wenste dat hij hem in de palm van zijn hand mee terug kon nemen naar Parijs. Het is een laat Gotisch meesterwerk, met een schoonheid waarvan er slechts enkele te bewonderen zijn over de wereld. In de loop der jaren heeft de kerk nauwelijks wijzigingen ondergaan. De kerk, gelegen aan de rand van het oude centrum, is gebouwd met 33 soorten stenen. De neogotische klokkentoren is in 1873 gebouwd en ontworpen door N. Caginas (Tchiagin). De kerk is gerenoveerd tussen 1902 en 1909 en de voorgevel is versterkt tussen 1960 en 1970. Het harmonieuze gebouw is beroemd om zijn ritmische ontwerp van zijn verticale en gekromde lijnen. Boven het portaal bevinden zich geen platte muren, maar pilaren, drie verschillende soorten bogen. Op de torenspitsen staan metalen kruizen. Samen met de St. Bernarduskerk, vormen zij het Gotisch Ensemble. De St. Annakerk is ongetwijfeld de beroemdste kerk van Vilnius.
Op 23 augustus 1987 vormde het plein bij de kerk en het monument voor Adam Mickiewicz het toneel van protesten tegen de Sovjet-bezetting, die door de politie werden neergeslagen.
Bij de meest recente restauratie in 2009 werden de dakbedekking vervangen, maatregelen getroffen om de gevel te versterken en de lang ontbrekende torentjes op de zijkant van de kerk herbouwd. Ook nu was er weer een renovatie gaande
Het interieur van de Sint Anna kerk komt niet overeen met de buitenkant. De altaren zijn barok en gewelven zijn van het begin van de twintigste eeuw.
De orthodoxe Kerk van de Heilige Geest
De kerk en het bijbehorend Russisch-orthodoxe klooster werden gebouwd in de jaren 1749-1753 in barokke stijl . In de crypte liggen de overblijfselen van de Litouwse heiligen Antonius, Johannes en Eustathios.
De barokke kerk volgt de vorm van een Latijns kruis, een typisch vorm van een katholieke kerkgebouw. Het interieur werd in de rococo-stijl uitgevoerd. De kerk was een ontwerp van Johann Christoph Glaubitz, een architect van Duitse komaf die zich verdienstelijk heeft gemaakt met de ontwikkeling van een specifieke school van barokke architectuur, die bekend staat als de Vilnius barok. In de 19e eeuw behoorde Vilnius tot het Russische Keizerrijk. Aan de architectuur van de kerk werden in die periode neobyzantijnse elementen toegevoegd. Desondanks bleef de barokke architectuur van de kerk overheersen. De fresco's en altaarachtige houten iconostase versterken de praal, vooral ook door de toegepaste kleuren van sprekend blauw en groen. Ongewoon voor de orthodoxe kerken zijn de gemarmerde beelden.
De Kathedraal van de Ontslapenis van de Moeder Gods
in Vilnius is de belangrijkste orthodoxe kerk van Litouwen. De kathedraal werd gebouwd tijdens het bewind van de grootvorst Algirdas voor zijn orthodoxe echtgenote Maria van Vitebsk in 1346. Het betreft één van de oudste kerken in de stad en werd nog voor de kerstening (historisch bekeren)van Litouwen gebouwd, toen het groothertogdom nog de laatste heidense staat in Europa was.
Was een belangrijk spiritueel centrum voor de groeiende christelijke bevolking van het hertogdom. l in 1609 overgenomen door de Grieks-katholieke kerken herbouwd in een stijl die typisch was voor de streek. Na een grote brand in 1748 werd de kathedraal niet meer gebruikt voor de eredienst. Tijdens de Kościuszko-opstand werd de kerk verwoest door het Russische leger. In 1808 verkocht een prelaat het verwaarloosde gebouw aan de Universiteit van Vilnius, die het gebouw in 1822 grondig liet moderniseren in neoclassicistische stijl en kreeg universitaire bestemmingen als anatomisch theater en bibliotheek.
Tegenwoordig behoort de kathedraal nog steeds tot de Russisch-orthodoxe Kerk. Het gebouw werd opnieuw gerenoveerd in 1998. De diensten worden voornamelijk bijgewoond door Russische en Wit-Russische inwoners van Vilnius.
Bekende straten
Tegenwoordig is Didžioji straat samen met Pilies straat een van de meest bezochte straten door de inwoners van Vilnius en toeristen. Je vindt hier cafés, luxe winkels, ambassades, culturele centra, nachtclubs, souvenirkraampjes en schilderijen.
De Didžioji (Hoofd straat)
is een bredere en oudere straat in het oude centrum van Vilnius. Vele gebouwen met verschillende stijlen wisselen elkaar af.
Op het kruispunt tussen Didžioji Straat en Subačiaus bevindt zich het groots Filharmonisch Gemeenschapsgebouw. Dit voormalige stadhuis stamt uit 1902 en is gebouwd onder leiding van Konstantin Koroyedov. Het bouwwerk is sinds 1940 in gebruik door de Filharmonische Gemeenschap.
Gedimino prospektas
is de belangrijkste winkelstraat van Vilnius. U vindt er diverse interessante gebouwen, winkels, banken, gezellige cafés, hotels en restaurants. Ook de overheid is hier vertegenwoordigd met meerdere ministeriële gebouwen.
Pilies straat
De Pilies straat (kasteelstraat) is een van de oudste straten van de stad. De straat loopt vanaf het Kathedraalplein naar Didžioji straat in de richting van het stadhuis. Aan beide kanten van de straat bevinden zich diverse monumentale gebouwen. Lopende in de Pilies straat zal je de toren van de Sint-Jan kerk niet ontgaan. Deze is onderdeel van de universiteit. Bezichtigen van deze kerk is alleen mogelijk vanuit de Universiteto straat. Aan het einde van de Pilies straat is een Orthodoxe Piatnickaja kerk uit 1345. Het is ook heel leuk om de gevels van de woningen goed te bekijken
Aušros Vartų straat Een van de mooiste straten van het oude centrum is Aušros Vartų straat. Hier bevindt zich de Poort van de Dageraad. In de straat bevindt zich ook de Orthodoxe Kerk van Heilige Geest, het Orthodoxe Klooster en Orthodoxe Kerk van de Heilige Drie-eenheid, de St. Theresa kerk en de Basiliaanse Klooster poort.
De Petrus en Paulus-kerk uit 1668
is het mooiste voorbeeld van barokkunst in Vilnius!
Op de plaats van de huidige St. Petrus- en Pauluskerk stond in de 15e eeuw een kleine houten kerk, die volgens de overlevering werd gebouwd op de plaats van een heidense tempel. Tussen 1668 en 1675 werd de St. Petrus- en Pauluskerk gebouwd. De buitenkant ziet er sober uit waardoor het contrast met het interieur wel heel erg groot is. De kerk is gebouwd in de vorm van een Latijns kruis met koepel en 2 torentjes. De gevel is versierd met zuilen en een balkon. De buitenkant is niet erg bijzonder, maar het interieur is adembenemend mooi. De gewelven zijn versierd met meer dan 2000 figuren in wit stucwerk. Bijbelse, historische, allegorische en mythologische figuren naast taferelen uit veldslagen. Vanuit de koepel kijkt God neer op de bijzondere afbeeldingen in de kerk. De kerk bezit ook een uitzonderlijke kroonluchter gemaakt van geelkoper en glazen kralen in de modieuze vorm van een schip, gemaakt in Letland in 1905. Spectaculair! Het refereert aan Petrus’ beroep van visser en aan de vissersgemeenschappen die hier leefden.
De Aušrospoort of Poort van het Ochtendrood.
Aan het einde van de 15e eeuw was Vilnius in gevaar door aanhoudende oorlogen tussen Litouwen en Rusland. Tussen 1503 en 1522 werd daarom een stenen verdedigingsmuur gebouwd rond de stad, voorzien van vijf stadspoorten.
Deze poort werd tussen 1503 en 1522 gebouwd op de weg naar Medininkal (daarom ook wel eens de Medininkalpoort genoemd) en was één van de vijf stadspoorten die in de 16e eeuw werden gebouwd, samen met de stadswal. Het is de enige stadspoort die overgebleven is.
Aan de zuidkant van de poort zien we de schietgaten en de Renaissance zolderverdieping met twee griffioenen die het Litouwse wapen vasthouden.
Als je door de Poort van de Dageraad richting het centrum loopt komt je terecht in de Aušros Vartų straat.
Voorheen leidde deze straat ook wel naar het Medininkai kasteel. In het verleden droeg deze straat dan ook een andere naam: straat van Medininkai. De stadspoort had de naam: poort van Medininkai.
De bedevaartkapel
Aan de kant van de oude stad ziet de Aušrospoort er heel anders uit. In 1671 lieten de Karmelieten boven de poortboog een kleine classicistische bedevaartkapel bouwen om een gouden afbeelding van 'De Heilige Maagd Maria van genade' in onder te brengen. Dit beeld zou vanaf de 17e eeuw wonderen hebben verricht. Alhoewel het Mariabeeld er als een ouder icoon uitziet, is het hoogstwaarschijnlijk pas in de vroege 17e eeuw geschilderd. Later werd het schilderij bedekt met verguld zilver, alleen het gezicht en de handen bleven onbedekt. Aan de wand van de kleine kapel zijn vele votiefgeschenken van bedevaarders te zien. Er zijn altijd bedevaarders, vooral uit Oost-Europa, te vinden.
Wij zijn hier 2x geweest 1x met de groep hebben we beneden staan kijken en genieten. Later, zijn we samen naar boven geweest. Halverwege de straat was een deur via een lange gang waar je diverse gebedjes kon doen kwamen we bij de trap die toegang gaf tot het heilige der heilige. En dit keer echt denk ik want nergens stond dat er betaald moest worden. Het was niet al te druk dus je kon goed de sfeer proeven toch wel heel bijzonder daar boven te zijn. Je wil geen inbreuk op de privatie doen. Je ziet boven het beeld van af de straat en daarna gaan we dus naar boven.
Het presidentieel paleis
Het paleis ligt aan het Simono Dankanto-plein in het oude centrum en heeft vroeger veel verschillende functies gehad.
Tussen de eerste en tweede wereldoorlog werd het gebruikt voor officiële functies en daarna door het Sovjetleger.
Na de onafhankelijkheid van Litouwen, kreeg het paleis eerst een algemene functie (de Franse ambassade had er bijvoorbeeld onderdak) maar sinds Litouwen weer een eigen president heeft is dit het officiële verblijf van de president. Het paleis is helemaal opgeknapt en gerestaureerd, twee verdiepingen waarvan de bouwstijl Neoklassiek is met diverse zuilen.
Het Nationaal Museum van Litouwen ( Litouwen : Lietuvos Nacionalinis muziejus),
in 1952 opgericht, is een door de staat gesteunde historisch museum dat een aantal belangrijke structuren en een grote collectie schriftelijke materialen en voorwerpen omvat. Het organiseert ook archeologische opgravingen in Litouwen. Het leek erop dat er sterrenbeelden rond het beeld gegraveerd stonden dus ik heb die van mij even op de foto gezet. Ga nog wel even uitzoeken of het klopt
ANTAKALNIO KAPINĖS (Litouws, Pools : Cmentarz na Antokolu)
Via een trappenstelsel kom je bij de hoofdingang, waar links een dramatisch houtgesneden monument staat, verwijzend naar de oorlogsjaren 1941-1945.
Deze nog in gebruik zijnde begraafplaats, wordt ook wel aangeduid als Antakalnis Military Cemetery en ligt in het Antakalnis district van Vilnius. Opgericht in 1809 en aangelegd in een bosrijke omgeving. Als je slechts tijd hebt om één begraafplaats te bezoeken, is Antakalnis zeker een aanrader, omdat de begraafplaats verschillende elementen uit de Litouwse geschiedenis laat zien. Het betreft wel grotendeels de oorlogsgeschiedenis daar Antakalnis gesticht is als militaire begraafplaats. In tegenstelling tot de andere begraafplaatsen in Vilnius, die er allemaal rommelig uitzien, is deze begraafplaats én goed geordend én goed onderhouden. Er is naast de erevelden voor de militairen ook een behoorlijk burgergedeelte, gewone burgers worden in verschillende sectoren begraven.
Ook zijn er herdenkingsplaatsen voor de soldaten van Napoleon en voor de slachtoffers van 1991 en is er een kunstenaarsheuvel.
Als je vanaf het toegangshek het hoofdpad volgt, kom je langs de verschillende sectoren.
Aan de rechterkant bevinden zich op een heuvelachtig terrein de graven en graftekens voor de burgers van Vilnius. Er staan diverse fraaie kunstwerken in steen of in hout.
Ereveld voor de Sovjetsoldaten
Het achterste deel van de begraafplaats is terrasvormig aangelegd en vormt het ereveld. Diverse reliëfkoppen sieren het trappenstelsel, dat voert naar een groot beeldhouwwerk van zes modern, bijna kubistisch, vormgegeven soldaten, een werk van beeldhouwer J.Burneika uit 1980. Aan de linkerkant daarvan bevindt zich de nieuwe kunstenaarsheuvel, die daar na de onafhankelijkheid in 1991 is aangelegd. De oude kunstenaarsheuvel bevond zich op de Rasosbegraafplaats. Op deze Poëts Hill, zoals hij door de Litouwers wordt genoemd, worden de kunstenaars, schrijvers en wetenschappers uit Litouwen begraven. De heuvel zelf is een beeldentuin van kunstwerken in de meest verscheiden vormen en vormt op zich al een openluchtmuseum van Litouwse kunst. Een uiteenlopend scala van vormen, stijlen en materialen is er gebruikt: traditionele houten sculpturen, o.a. van Jezus-op-de-koude-steen, gladgepolijste roodgranieten beelden, modern vormgegeven graftekens, verwijzingen naar muziek en theater.
Soldaten uit 20 verschillende naties
Direct achter dit deel bevindt zich aan de rechterkant de plaats waar op 1 juni 2003 ca. 3000 soldaten van Napoleon zijn herbegraven, van wie de stoffelijke resten in de herfst van 2001 tijdens archeologische opgravingen elders waren gevonden. De soldaten stierven door ziekte en honger tijdens hun terugtocht uit Rusland. Soldaten uit 20 naties, o.a; Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Zwitserland, Portugal, Spanje, Italië, Polen, Croatië en Litouwen. Voor het grafveld staat de tekst: hier rusten de stoffelijke resten van de soldaten van twintig naties, die het grote leger van keizer Napoleon I vormden, gestorven in Vilnius op de terugtocht van de veldtocht naar Rusland in december 1812.
Ereveld militairen diverse naties WO I en II
Het grootste gedeelte bestaat uit militaire erevelden uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog, waar soldaten van diverse naties liggen begraven: Russen, Duitsers en Polen. Links bevindt zich in een glooiend dal het ereveld voor Poolse soldaten. De opstelling van de grafkruisen, waarvan veel zijn behangen met linten in de Poolse kleuren rood en wit, geeft het beeld van een slagveld.
Op de Antakalnis-begraafplaats van Vilnius is een ereveld met de graven van ongeveer 700 Duitse soldaten en officieren die tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn gesneuveld.
Ereveld Duitse en Russische soldaten
Daarachter ligt een veld voor Duitse en Russische soldaten, bereikbaar door na de hoofdingang het eerste pad naar links te nemen. Zij hebben geen individueel graf. Op het veld staan her en der groepjes van drie kruisen of drie stèles. Er staan monumenten voor Den Deutschen und Russischen Kriegern 1914-15 en voor de Deutsche Helden uit de Tweede Wereldoorlog. Voor het Russische veld houdt een (stenen) soldaat met de Sovjetvlag de wacht.
Ter nagedachtenis aan 1991, De donkere kant van de televisietoren
Ongeveer in het centrum van de begraafplaats ligt aan de rechterkant van het hoofdpad de gedenkplaats voor de 23 slachtoffers van 13 januari 1991, die vielen in de strijd voor de onafhankelijkheid van Litouwen: Žuvusiems už Lietovus nepriklausoybę. Op het veld, waarlangs in een halve cirkel de graven liggen, staat een groot beeld van een moderne Piëta, in 1995 vormgegeven door beeldhouwer S. Kuzma.
Loreta Asanavičiūtė
een verlegen meisje dat tijdens de Litouwse strijd voor onafhankelijkheid door haar dramatische dood uitgroeide tot icoon van het verzet tegen de Sovjet-troepen.
De jonge Loreta Asanavičiūtė, (23 jr), die met een grote groep Litouwers weerstand bood tegen Russische soldaten en tanks, die de televisietoren van Vilnius belegerden in de nacht van 12 op 13 januari 1991.
Jan Brokken (schrijver van het boek Baltische zielen) omschrijft haar als een braaf en verlegen meisje dat niet van rock houdt, maar aansluiting zoekt bij de zangtraditie, die in de Baltische staten tijdens de Russische bezetting in ere wordt gehouden. Een meisje dat geconfronteerd wordt met de badinerende opvattingen van de Russen over de oorspronkelijke Litouwse bevolking. In de nacht van 12 op 13 januari 1991 sluit ze zich aan bij een menigte die verhindert dat de Russische troepen de televisietoren gaan bezetten. De militairen zetten tanks en machinegeweren in. Er vallen 13 slachtoffers: de meesten door kogels, maar Loreta Asanavičiūtė belandt onder een tank, die haar lichaam deels verbrijzelt. Hoewel de chirurgen hun uiterste best doen, is het bloed niet te stelpen en sterft het meisje een smartelijke dood.
De graven van de dertien slachtoffers hebben een zwart kruis. Het graf van Loreta heeft als enige een wit kruis.
De televisietoren van Vilnius
is met een lengte van 326,47 een van de grootsten van Europa. De tv-toren staat aan de buitenkant van Vilnius. Er is een museum en een restaurantje gevestigd. Het café "Paukščių takas" (Litouws voor de Melkweg) bevindt zich op het 160 meter hoge observatieplatform. Rondlopen is niet nodig, in 45 minuten is het plateau/ restaurant volledig rond de as gedraaid. De snellift is een uitstekend alternatief voor de 917 treden tellende trap. In 40 seconden ben je boven. De bouw van het hoogste gebouw in Litouwen is begonnen in 1974 en op 30 december 1980 voltooid. Zij wordt gebruikt als zendtoren voor radio en televisie, maar ook als observatietoren. Tijdens heldere dagen te zien op 40 km vanaf Vilnius. Ieder jaar wordt met Kerstmis de televisietoren voorzien van vele lampjes, zodat de toren verandert in een prachtige kerstboom. Deze traditie dateert uit 2000. De toren heeft ook een donkere kant zie boven.
Onder zie je 2 beelden waar we langs liepen en een gedenkteken
Dr. Vincas Kudirka
is de schrijver van het nationale volkslied. Zijn beeltenis staat op het 50 litas muntstuk en op het 500 litas bankbiljet.
Žermaitė.
Zij was een Litouwse schrijfster, geboren in een verarmde Pools sprekende familie met aristocratische wortels. Haar werd verboden, het Litouws de taal van het gewone volk, te spreken. Ze leerde zich die taal echter zelf aan door haar omgang met lokale lijfeigenen. Zij ging uiteindelijk ook schrijven in het Litouws. Sombere verhalen over het boerenleven. Haar standbeeld werd in 1970 onthuld. Heel bijzonder eigenlijk, want dat was juist op het hoogtepunt van de koude oorlog.
Gedenkteken
Voor het KGB museum of eigenlijk het Museum voor Genocide Slachtoffers dat gevestigd is in het oude KGB hoofdkwartier in Vilnius. Nee we zijn niet binnen geweest eenmaal op de reis is voldoende.
Vrouw met de lamp
Hier is geen tot zeer weinig over te vinden op het net alleen; Beeldhouwwerk van een bevindende lamp van de vrouwenholding.
Litouws Nationaal Dramatheater.
Aan het begin van de Gedimino prospektas, de lange hoofdstraat van Vilnius die aan de kathedraal vertrekt en in westelijke richting loopt tot aan het parlementsgebouw, bevindt zich het Litouws theater.
De toegang tot het theater wordt bewaakt door de drie muzen. De beeldengroep is van beeldhouwer S. Kuzma. In het theater vinden zowel klassieke als moderne opvoeringen plaats.
Originele muur
Een heel belangrijk detail mag niet ontbreken. De meeste muren ook in het oude centrum zijn glad bepleisterd. Dit is om het aangezicht mooier te doen voorkomen. Maar kijk goed overal zie je gewoon stukken van de originele muur. Dan is het pleisterwerk niet gebarsten en vervolgens glad getrokken o.i.d. het is ook geen artistieke actie nee. Dit is heel bewust gedaan zodat je de originele muur kunt zien. Wat ben ik blij dat ik opgelet heb op dat moment want ik kon het niet terugvinden op internet. Zie hier een mooi voorbeeld je ziet zelfs dat er een soort nisje zit in de boog.
Ik sluit de pagina af met een vrolijke noot! Na een lekkere lunch met een klein clubje zijn we naar de kade gelopen en heerlijk in het zonnetje gewacht tot de rondvaartboot zou vertrekken. Spectaculair? Nou nee maar het was wel leuk om Vilnius op deze manier te bekijken. Nu zagen we ook het moderne deel van de stad dat toch op een behoorlijke loopafstand lag van het oude centrum. En door de Wielerronde moesten we natuurlijk nog meer omlopen. Het weer was prima dus we hebben toch wel genoten zoals je onder ziet
We gaan weer terug naar Riga, we verlaten Litouwen weer maar eerst nog naar