Liepaja
Liepaja is een stad van ongeveer 90.000 inwoners, aan Baltische kust van Letland. Het is de derde grootste stad van Letland (en misschien wel de een na meest belangrijke stad op de hoofdstad Riga na) en de voormalige hoofdstad van Letland tijdens de eerste Wereldoorlog. Karosta was vroeger een geheime militaire stad voor het Russische Rijk (dus veel gebouwen uit de Tsaar-tijd) en de Sovjet-Unie (brute blokken met woningen uit de jaren 1970 net naast een orthodoxe kathedraal van 110 jaar oud).
Liepaja, bestaat uit twee hoofdgebieden:
Het centrum van de stad, en Karosta, het noordelijke deel van de stad.
Zie de tegenstelling onder het huidig centrum
Karosta
is het noordelijke deel van de stad, ongeveer 10 km van het centrum. Karosta of marine haven.
Letland werd onafhankelijk, en enkele jaren daarna, in 1994, moesten de Sovjet-Unie militairen Karosta verlaten. De bevolking daalde dramatisch van 25.000 tot 6000, waardoor er veel huizen leeg kwamen te staan die nu ruïnes zijn. Alles werd afgebroken. Steen voor steen, verdwenen veel mooie, historische gebouwen voor eeuwig. Het is nu een populaire toeristische bestemming en ook een thuis voor internationale artiesten. Je vindt hier nog de;
Paarden manege (MANEZA), nu een dakloos gebouw, dat ooit werd gebruikt voor de soldatenopleiding voor het berijden van paarden, alsmede voor officiële feesten voor maximaal 4000 mensen. Nu wordt het gebouw niet meer gebruikt, met uitzondering van een mooi evenement (toen het Liepaja symfonieorkest een openluchtconcert hield).
Karosta gevangenis het was een echte militaire gevangenis tot 1997, Karosta kerkhof, watertoren, Sovjet-stijl monumenten, het Karosta park, en heel veel bos en groen. Je ziet het verschil
De Kathedraal van de Heilige Nicolaas
Deze kathedraal werd van 1901 tot 1904 gebouwd in de stijl van de zeventiende eeuw tijdens de aanleg van een ijsvrije haven voor de Russische marine. Het ontwerp van de bouw was afkomstig van de Petersburg architect Vasili Kosjakov en is geënt op de russisch-orthodoxe kerken van de 17e eeuw. De kosten werden gedeeltelijk gefinancierd door het Russische tsarenhuis en de keizerlijke familie was dan ook bij de eerste eredienst in de kerk aanwezig. Het is een Russisch-Orthodoxe marinekathedraal. De laatste Russische tsaar, Nikolaj (Nicolaas) II, was aanwezig bij opening.
In de Eerste Wereldoorlog werden de iconen en klokken meegenomen naar Rusland. De rest werd geplunderd door de Duitsers. Tijdens de eerste onafhankelijkheid van Letland werd de kathedraal gebruikt als Lutherse kerk.
Toen de Sovjets het voor het zeggen kregen, maakten ze er een ‘matrosnyj klub’ van: matrozen konden hier komen sporten, dansen, naar films kijken en naar muziek luisteren. Omdat religie volgens de Sovjets toch moest worden uitgebannen, hoefde er niet zorgvuldig met het gebouw te worden omgegaan: voor de akoestiek tijdens concerten kwam er een betonnen plafond in de koepel en voor het basketballen werd er een houten vloer met lijnen in de kathedraal gelegd.
Er valt dus een heleboel te herstellen. Maar sinds 1991 vinden er weer kerkdiensten plaats in de St Nikolaas-kathedraal van Karosta. Hij staat in een straatarme wijk met echt de slechtst denkbare flats met niet Russisch ingezetenen, een pracht van een kathedraal. Zowel buiten als binnen.
Het gebouw heeft de voor de Russisch-orthodoxe kerkarchitectuur karakteristieke vijf vergulde koepels, één centrale koepel en vier kleinere koepels. Ze symboliseren Christus en de vier evangelisten.
Orthodoxe kathedraal is omringd door sovjetstijl appartement gebouwen, wat het zeer surrealistisch en contrasterend maakt. De kathedraal is weer een kerk en het geluid van de klokken kan uit de verte weer gehoord worden.
En van hieruit is het nog maar een klein stukje en we zijn in