Uluru, is hét symbool van de Australische Outback
De beroemdste natuurlijke bezienswaardigheid van Australië heeft 2 namen - Uluṟu en Ayers Rock. Dus welke is correct?
De rots heette Uluṟu lang voordat Europeanen in Australië aankwamen. Het woord is een eigennaam uit de Pitjantjatjara-taal en heeft geen Engelse vertaling. Zo'n 550 miljoen jaar geleden zorgde de Petermann-orogenese voor een plooiing van het gebied, waardoor een gebergte ontstond. Dit gebergte erodeerde waarbij aan de voet van het gebergte puinwaaiers ontstonden.
In 1873 werd de ontdekkingsreiziger William Gosse de eerste niet-aboriginal persoon die Uluṟu zag. Hij noemde het Ayers Rock naar Sir Henry Ayers, destijds de hoofdsecretaris van Zuid-Australië.
Ayers Rock was de meest gebruikte naam tot 1993, toen de rots officieel werd omgedoopt tot Ayers Rock / Uluṟu - het eerste kenmerk in het Noordelijke Territorium dat een dubbele naam kreeg.
In 2002 werden deze namen teruggedraaid op verzoek van de Regional Tourism Association in Alice Springs en kreeg de rots de officiële naam Uluṟu / Ayers Rock, die hij vandaag de dag nog steeds heeft. Dat betekent dat je Uluṟu of Ayers Rock kunt gebruiken om naar de rots te verwijzen.
In het nationale park, wordt echter altijd de originele naam; Uluṟu gebruikt.
Het is de grootste monoliet ter wereld het heeft een afmeting van 3,6 km lang en 348 meter hoog. Het is geen mooie gepolijste rots, maar hij is erg pokdalig met veel kloven, gaten en grotten. Het is een erg vreemde pukkel in het verder zo lege landschap. Je mag de rots niet meer beklimmen.
Voor de Aboriginals is het een heilige plaats zij lopen niet op de rots en dus doen wij dat ook niet. Er zijn ook plaatsen die je niet mag fotograferen
Vandaag 17 december om 10;45 uur verzamelen bij de bus met bagage en vertrekken om 11;00 uur richting Ayers Rock (zo’n 300 km)
We rijden over;
De 'Red Centre Way' Drive
is een toeristische route die reizigers van Alice Springs, via de West MacDonnell Ranges en het West MacDonnell National Park, Hermannsburg, Kings Canyon in Watarrka National Park, verbindt met Uluru-Kata Tjuta National Park.
Gepromoot als de 'Red Centre Way', is het een wegennet dat de Namatjira Drive, Mereenie Loop, Luritja Road en de Lasseter Highway in beslag neemt. Tijdens en na seizoensgebonden natte periodes kunnen veel delen worden afgesneden door overstromings-water en kunnen niet-verzegelde wegen enige tijd onbegaanbaar worden. Rond lunchtime, komen we in;
Iyarrka Ward
Dit bestrijkt een gebied waar voornamelijk Pitjantjatjara wordt gesproken. We stoppen en zien picknicktafels staan, hier kunnen wij ons zelf meegenomen lunch gebruiken. Er staat een soort van watertoren maar het water is niet drinkbaar!
De Bbq was in takt! Mooi zicht en genieten! Kijk ik op het net kom ik een leuk filmpje op YouTube tegen van hier die link heb ik toegevoegd want daar liepen wij dus ook!
Mount conner lookout
is een mooie plek om te bezoeken en de schoonheid en het wonder van de Australische Outback te ervaren.
Het biedt uitzichten op het omliggende landschap waaronder de uitgestrektheid van rood zand, het zoutere, het Uluru-Kata Tjuta National Park en Mount Conner zelf
Mount Conner
Hoewel velen, het verwarren met Uluru, is de 500 miljoen jaar oude rotsformatie anders in vorm, plat en hoefijzervormig. Mount Conner stijgt 859 meter boven zeeniveau en 300 meter boven het maaiveld en is 4 meter korter dan Uluru, maar hij is ongeveer 1 kilometer langer.
Mt Conner heeft een onmiskenbare hoefijzervorm die heel duidelijk wordt hoe meer je de omgeving verkent. Van ver weg lijkt de berg eigenlijk enigszins op Uluru. De bergen lijken zo op elkaar dat mensen Mr Conner vaak verwarren met Uluru als ze het van een afstand zien. (Wij dus ook) Hij ligt op zo’n 50 km afstand van Katja Tjuta (De Olga’s).
Outback hotel & Lodge Ayers Rock
Niet ver van de ingang van het nationale park ligt het stadje Yulara, waar alle accommodaties zich bevinden.
Het stadje staat bekend als het Voyages Ayers Rock Resort. De ILSC, kocht Ayers Rock Resort in Yulara om een toerisme-bedrijf te runnen en een groot aantal Aboriginals en Torres Strait Islanders in de toerismesector kan inhuren en opleiden. Het resort wordt gerund door een volledige dochteronderneming van de ILSC, Voyages Indigenous Tourism Australia. Ayers Rock, is genoemd naar Sir Henry Ayers, destijds Chief Secretary van South Australia.
Leuk detail;
Er zijn heel weinig resorts zijn in dit deel van Australië eigenlijk geen. Dit heeft zijn voordeel het toerisme is geconcentreerd gehuisvest geen wild kamperen e.d. Op het terrein is letterlijk alles aanwezig van benzinepomp tot brandweer en ja ook een hospitaal voor de medische zorg. En er is volop keuze om zelf te kiezen waar en wat je wilt eten.
Hier komen wij aan rond de klok van 16:00 uur. De kamer hebben we ook nu niet over te klagen haha. Even bijkomen straks gaan we weer op weg.
We rijden eerst rond de Uluru. Met regelmaat geeft Philip ons chauffeur aan hier geen foto's! Dan gaan we naar het cultureel centrum hier zien wie het ontstaan en de manier van leven van de aboriginals Ook hier geen foto's! Dit is puur een tentoonstelling je ziet hoe de mens leeft maat geen levende wezens voor de duidelijkheid wel jammer eigenlijk maar het heeft wel een bijzondere sfeer en veel kleur. Je ziet wat lichtval doet met de Uluru.
We gaan we naar het heilig deel wat voor publiek toegankelijk is
Dit behoeft niet al teveel tekst lijkt mij. Het wandelpad rond Uluru, is 10,6 kilometer
Je ziet alle natuurlijke en culturele schoonheid van Uluru op de volledige basiswandeling van de monoliet. Deze korte wandelingen onthullen de waterpullen en weelderige bossen rond Uluru en geven je inzicht in de culturele betekenis.
De monoliet gaat ook minstens 2,5 kilometer de grond in. De zwarte strepen die je ziet, zijn de uitgesleten banen van het water dat naar beneden stroomt en beneden komen ze weer in kleine poelen terecht waar de aboriginal dan weer gebruik van maakt.
Wanneer we reizen willen we de geschiedenis van de bezochte volkeren beter begrijpen. Dat kan op verschillende manieren
openbaar vervoer zegt veel over een volk, hun gewoonten, cultuur en gedrag en hun legendes.
Om je kennis te laten maken met de lijdende Aboriginals, die zich nog steeds verzetten tegen de dorre Australische woestijn, vind je diverse legendes op het net.
Let op in Aboriginal legendes zullen mensen en dieren zich vermengen tot één wezen.
Tjukurpa katutja ngarantja (Tjukurpa boven alles).
Tjukurpa (uitgesproken als 'chook-orr-pa') is de basis van de Aṉangu-cultuur. Op dezelfde manier dat een huis op een sterke fundering moet staan, staat onze manier van leven op Tjukurpa. Het woord Tjukurpa heeft veel diepe en complexe betekenissen. Het is de religieuze filosofie die Aṉangu verbindt met het milieu en onze voorouders.
Tjukurpa-verhalen vertellen over het begin van de tijd toen voorouderlijke wezens de wereld voor het eerst creëerden. Deze verhalen bevatten belangrijke lessen over het land en hoe te overleven in de woestijn, evenals onze regels voor gepast gedrag. Ze vertellen ons waar belangrijke plaatsen zijn, hoe we van de ene plaats naar de andere kunnen reizen en waar en wanneer we water en voedsel kunnen vinden. De verhalen zijn niet eenvoudig. Ze vertegenwoordigen complexe verklaringen van de oorsprong en structuur van het universum en de plaats en het gedrag van alle elementen erin.
Tjukurpa is niet opgeschreven. Het wordt onthouden en doorgegeven aan de juiste mensen als een erfenis. Deze wet werd ons gegeven door onze grootvaders en grootmoeders, onze vaders en moeders, om vast te houden in onze hoofden en in onze harten. Een voorbeeld ;
Lenda Lungkata
Gaat over een blauwtongige hagedisman die van het binnenland naar het noorden kwam. Hij ging via Katja Tjuta (heilige rots van de Aboriginals), door naar Uluru
Panpanpalala, de man met de vogelkam verwondde tijden het jagen een emoe die het op een lopen zette
Lungkata vond de gewonde emoe in de buurt van Mutitjulu met de pijl nog in de rug Hoewel de emu duidelijk de jacht van een andere jager was, doodde Lungkata hem met de bedoeling hem alleen op te eten. Tijdens het ontleden, raakte hij in paniek toen de echte eigenaar van de jacht naderde.
Hij verborg het vlees en ontkende tegen Lungkata dat hij het wezen had gezien.
Panpanpalala zette zijn zoektocht voort en zag al snel sporen van het gevecht waarin Lungkata de emu had gedood en ging terug naar Lungkata die nog steeds het wild op zijn rug droeg van de door hem onderweg geslachte vogel.
Toen Panpanpalala aan de voet van Uluru kwam, zag hij Lungkata de rots opklimmen naar zijn grot. Vervolgens stak hij een vuurtje aan de voet van de Uluru en verstikt door de rook en verbrand door de vlammen rolde de grote blauwtongige hagedis door de rots en viel dood.
Zoals elke legende in elke cultuur, worden deze gebruikt om toekomstige generaties waarden te leren;
- In deze Tjukurpa, wordt Lungkata niet alleen gestraft voor het stelen van de jacht van een ander, maar ook voor het liegen over zijn daden. Niet alleen de grot van Lungkata is tot op de dag van vandaag te zien, maar ook wat zijn voetafdrukken omhoog op Uluru zouden zijn en kleine stenen die deel zouden uitmaken van zijn door de val verscheurde lichaam.
Muṯitjulu Waterhole
Op de korte Kuniya-wandeling, vind je 1 van de weinige permanente waterbronnen rond Uluṟu, een plek waar je rustig kunt zitten en kunt luisteren naar de geluiden van het begin der tijden.
Het watergat Mutitjulu, gelegen aan de oostkant van Uluru, is een ongewoon gevormd met water gevuld gat aan de voet van de rots. Naast het bieden van een dorstlessende hotspot voor dieren en mensen voor vele, vele jaren, is het ook een dichte inheemse Australische gemeenschap die de thuisbasis is van bijna 300 inheemse volkeren.
De aanwezigheid van water betekent dat dit gebied bijzonder weelderig en schaduwrijk is. Dit is 1 van de weinige plekken in het park waar je wallaby's kunt zien tussen de hoge grassen en rivierrode kauwgombomen. Bush-voedsel is er ook in overvloed, waaronder tjantu (bushtomaten), iḻi (vijgen) en arnguli (bushpruimen). Als je de waterhol helemaal voor jezelf hebt, neem dan even de tijd om op de bank te gaan zitten en je ogen te sluiten om een intieme band met de natuur te ervaren. Het geluid van het druipende water en het getjilp van de vogels zal je hart vullen met een gevoel van vrede en vreugde.
De Kuniya-wandeling is een levend cultureel landschap. Het is de locatie van een van Uluṟu's meest dramatische scheppingsverhalen - de dodelijke strijd tussen Kuniya (de woma pythonvrouw) en Liru (de giftige bruine slangenman).
Als je hier komt, begrijp je hoe scheppingsverhalen vandaag op het oppervlak van Uluṟu worden afgespeeld. Kuniya en haar geest zijn hier, en de grotten die ze beschermt worden nog steeds gebruikt door Aṉangu.
Muṯitjulu Waterhole is een speciale plek waar de traditionele eigenaren van Uluṟu regelmatig VIP's mee naar toe nemen. De Britse Royals en de Dalai Lama zijn slechts enkele van de beroemde gezichten die op bezoek zijn geweest.
(Wij hebben dus even op het bankje gezeten waarom Diana ook gezeten heeft Ja net als toen bij de Taj Mahal in India haha.
Zonsondergang
We rijden eerst nog even naar een plek waar of we zowel de Uluru als de Olga's van een afstand kunnen bewonderen.
Dan naar het uitzichtpunt van de zonsondergang. Daar vind je diverse busladingen met toeristen net als wij. Velen met een eigen klapstoeltje. En er worden tafels neergezet, bedekt met een spierwit tafelkleed, echte glazen, mousserende wijn en hapjes. Even denken we er om om aan te schuiven. Want wij hebben gewoon helemaal niets! Ach doe ook maar niet je wil genieten en geen problemen maken tenslotte. Helaas kleurt ze niet echt rood door gebrek aan de zon, wel is de lucht heel mooi dus zijn wie er toch niet voor niets geweest. Dan rijden we terug naar ons hotel en willen gaan dineren. Ech het restaurant is al gesloten! Maar niet getreurd er was verderop nog wel iets open hoor dus wie genoten van een frietje met kip/ vis en een gedeelde salade me iemand uit de groep. Dan nu lekker naar bed morgen vroeg op de zonsopkomst boven de Uluru Je weet maar nooit En morgen later op de dag gaan vliegen we jawel naar
