New Zealand Franz Josef Glacier
Greymouth (Māori: Māwhera )
De stad waar de Tranzalpine spoorlijn eindigt. Het stadje Greymouth, ligt aan de westkust aan de monding van de Grey River, een plaatsje dat z'n bestaan dankt aan z'n kleine haven en spoorwegverbinding met Christchurch. Op deze plek lag in het verleden een Maori 'Pa', een vesting dorp bekend onder de naam Wawhere, wat "brede rivier monding" betekent. Greymouth is ondanks het kleine aantal inwoners, ongeveer 12.000, de grootste plaats aan de westkust en was oorspronkelijk bedoeld als havenplaats om het goud, dat hier in 1860 gevonden werd te verschepen. Later werd het een belangrijke plaats van de kolen-, en houtindustrie.
In Greymouth eindigt de Tranzalpine spoorlijn, de spoorlijn die vanuit Christchurch dwars door de bergen naar de westkust loopt. In en rondom Greymouth kunt u een aantal 'walks' maken, waarvan de Point Elizabeth Track de bekendste is. Deze route ligt ongeveer 6 km ten noorden van Greymouth en voert door de Rapahoe Range Scenic Reserve en langs oude verlaten goudmijnen.
Vandaag 27 december hebben we 340 km voor de boeg dus we gaan weer redelijk op tijd op pad. We hebben besloten om weer eens een ontbijtje te nemen. Simpel maar wel lekker en relax. We vertrekken om 08;00 uur en we rijden door totdat er een koffietentje is het Murchinson bij Beechwoods cafehaha. Dit is dus echt zo'n tentje om je laatste proviand in te slaan voor een hike o.i.d. Wij zorgen ook dat wie iets te smikkelen hebben want ook wij komen niets meer tegen om te lunchen.
Wel grappig de fiets staat op een paal en de was hangt achter te drogen. Onze volgende stop is een uitkijkpunt
Kilkenny Lookout
ligt aan Lower Buller Gorge Road (State Highway 6) in de buurt van Westport. Hier stroomt de Buller-rivier in een mooie lus, die er goed uitziet Je zou bijna denken dat het nep is als je een foto ziet. Wel gevaarlijk hoor zo langs de highway dus uitkijken
Het is gratis en toegankelijk voor campers en caravans. Maar kamperen of parkeren 's nachts niet toegestaan!
Weer een mooi stukje aarde en dat gewoon langs de snelweg Zie je trouwens hoe nou het daar is? Bus kon er maar net door.
En dan rijden we weer verder door het groen naar ons volgende stop en dit wordt een leuke we gaan herlijk wandelen. Zie je dat waarschuwingsbord trouwens.
Info dag van te voren;
De wandeling van Cape Foulwind lighthouse naar de Fur Seal Colony duurt ongeveer 50 minuten en is heuvelachtig. Neem iets voor op het hoofd mee en bescherming tegen de zon (er is geen schaduw tijdens deze wandeling). Zorgt er ook voor dat je iets te drinken en evt. te snacken bij je heeft. Voor de mensen die de wandeling niet kunnen of willen doen. U kunt met de chauffeur meerijden naar de fur seal colony en daar wachten op de groep. De wandeling gaat niet rond de bus wacht ons bij de fur seal colony weer op.
Cape Foulwind,
de Maori noemde hem Tauranga wat ’beschutte ankerplaats’ betekend. Deze kaap ligt zo’n 15 km ten zuiden van Westport in het Buller District aan de top van de westkust op South Island. Met een zeehondenkolonie, een vuurtoren en een panoramisch uitzicht op de bergen en de kustlijn, is de Cape Foulwind Walkway een geweldige wandeling langs de ruige kust, is geschikt voor het hele gezin.
Vanaf de parkeerplaats van Tauranga Bay volg je het gemakkelijke wandelpad naar de fokkolonie pelsrob, waar je op elk moment van het jaar zeehonden kunt zien. Volg vanaf de zeehondenkolonie het pad langs de kustkliffen naar de vuurtoren van Cape Foulwind. Onderweg geven interpretatiepanelen een voorproefje van de geschiedenis van de regio, met verhalen van vroege ontdekkingsreizigers en industrieën. Wij hebben hem in tegengestelde richting gelopen.
We kwamen zoals je ziet heel weinig toeristen tegen het was gewoon genieten
Je ziet onderweg krijg je genoeg info via de borden dat is hier allemaal keurig geregeld
Het goed gemarkeerde pad, gaat langs de kustlijn en over golvend landbouwgrond, met af en toe een hek.
Terwijl het kustpad afdaalt naar een kleine klif, zien we een kleine zeehondenkolonie op de rotsen.
Deze locatie is 1van een van de meest toegankelijke zeehondenkolonies van Nieuw-Zeeland en hoewel het het hele jaar door een kolonie is, zullen degenen die tussen oktober en maart komen, worden getrakteerd op waarnemingen van de enorme stier-zeehonden die terugkeren om te paren, en de pups die op het strand spelen.
En ook hier is weer volop informatie op de geplaatste borden te vinden.
Dan gaan we via de kleine klif over de loopbrug naar beneden waar de bus op ons wacht. En terwijl wij wachten tot een ieder gebruik heeft gemaakt van het toilet, zie we daar een vogel lopen
De Weka
is 1 van de Nieuw Zeelandse vogels die niet kan vliegen. De Weka is net zo groot als een kip en heeft karamel met zwart gestreepte veren. Ze hebben een sterke snavel, stevige dinosaurusachtige poten en rode ogen. Deze vogel wordt vaak aangezien voor een Kiwi door toeristen, maar ze zijn erg verschillend.
Daar gaan we weer op naar ons volgende uitkijkpunt de Pancake Rocks. Zie daar ere staat een uithangbord met Manukahoning te koop Dit is de honing van Nieuw Zealand maar daar komen we later nog. Dan rijden we langs het goudstadje Charleston mogen we? Nee ook daar komen we later nog! Zie je trouwens die afvalbak met daarnaast die kleine bakken in de vlucht dacht ik dat er en soort van souvenirs in zaten laten het nu gewoon lege flesjes zijn wat een desillusie 😜Dan maar lekker door de schitterende natuur van het
Paparoa Nationaal Park.
Dit park aan de West Coast van het Zuidereiland is vreemd genoeg nog redelijk onbekend bij toeristen. Ook in reisgidsen is weinig over het park te lezen. Maar het is absoluut de moeite waard!
Dankzij de aanwezigheid van subtropisch én een koel klimaat kent Paparoa National Park een diversiteit aan bomen. Zo groeit er een weelderig woud van nikau palmbomen, northern rata en cabbage trees. Hoger gelegen in de bergen groeien beuken en sub-alpine struiken kris kras door elkaar. Nog hoger geven madeliefjes en gentianen nog wat kleur tussen de alpine struiken. Omdat sommige planten alleen in dit gebied voorkomen, denkt men dat Paparoa tijdens de ijstijd een soort botanisch toevluchtsoord is geweest.
Een diversiteit van soorten bos die je nergens anders in Nieuw-Zeeland ziet. Het is dan ook het laatst overgebleven gebied dat een compleet ecologisch systeem van aangrenzende laaglanden, kustbossen en bergbossen heeft.
In dit gebied kun je heerlijk rondstruinen en genieten van de rust zonder hordes fotograferende toeristen om je heen.
Punakaiki Pancake Rocks.
Ze werden 30 miljoen jaar geleden gevormd uit kleine fragmenten van dode zeedieren en planten die ongeveer 2 km onder het oppervlak op de zeebodem landden. Immense waterdruk zorgde ervoor dat de fragmenten stolden in harde en zachte lagen. De uitgestrekte oceaan speelde een cruciale rol bij het vormgeven van de landschappen waar we vandaag de dag op staan. De vorming van rotsen is zeer ongebruikelijk en erg mooi. Deze bizarre verschijnselen doen inderdaad denken aan enorme stapels, versteende pannenkoeken. Dankzij duizenden jaren regen, wind en opstuivend water hebben zich laagjes kalksteen ontwikkeld die worden gescheiden door dunne repen zachter kleisteen.
Het park is in 1987 gecreëerd om het unieke kalksteen karst-landschap te beschermen tegen mijnbouw en bosbouw. Karst doet zich voor in streken waar kalksteen aan de oppervlakte ligt en wordt aangetast door chemische verwering van de zure eigenschappen van regenwater. En ook hier is weer voldoende informatie en een duidelijke wandelroute aangegeven.
Je loopt door subtropische bossen en langs de woeste kustlijn met grotten, spuitgaten en een waterval.
Het park is in 1987 gecreëerd om het unieke kalksteen karst-landschap te beschermen tegen mijnbouw en bosbouw. Karst doet zich voor in streken waar kalksteen aan de oppervlakte ligt en wordt aangetast door chemische verwering van de zure eigenschappen van regenwater. Toen de grenzen van het park werden aangelegd is geprobeerd de natuurlijke grens intact te houden om de diversiteit van van het landschap en ecosysteem te behouden.
Waterexplosies
Extra bijzonder zijn de 'blowholes'. Deze ronde gaten zijn ontstaan doordat het koolzuurhoudende regenwater geleidelijk in de spleten van het kalksteen doordrongen. Afhankelijk van hoogwater, en eb is het boeggat min of meer actief, maar altijd indrukwekkend. Tijdens hoogwater doet deze plek zijn naam eer aan want dan stroomt het water onder hoge druk naar binnen. Met als gevolg spectaculaire explosies van water en damp!
Op weg naar ons hotel Zie je dat ook daar weer van die mooie afvalcontainers staan? We rijden hoe kan het ook anders door het groen en langs het water geweldig! He daar komen we over een heel brede rivier waar een paar bruggen vlakbij elkaar over liggen daar zit natuurlijk een geschiedenis aan vast.
De Cobden Railway Bridge
(Bridge 1 Rapahoe) werd medio 2006 gesloopt. De structuur doorkruiste de Grey River en was in 1898 voltooid als onderdeel van de spoorweg ten noorden van Greymouth, op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Een overspanning blijft in situ op de noordoever en een verplaatste overspanning met interpretatie bevindt zich aan de stadszijde. De geschiedenis en economie van de westkust is gevormd door goudwinning, steenkoolwinning en houtfrees. Steenkool werd al in 1864 gedolven vanuit Brunnerton (Brunner), 13 kilometer ten noordoosten van Greymouth. Er waren tal van andere kolenvelden, zoals Coal Creek in het Runanga-gebied. De Coal Creek Railway werd begonnen in de late jaren 1890, en toen dit bedrijf veranderde in de Point Elizabeth Coal Company, kreeg de spoorweg die naam. De bouw van de spoorweg werd in juni 1902 overgenomen door de regering. Pas in december 1904 werd de lijn overgedragen aan de New Zealand Railways Department. Deze spoorweg kruiste meer dan een eeuw de kronkelende houten houten Truss-brug van Howe. In het begin van de jaren 2000 motiveerde de staat van de Cobden Railway Bridge de New Zealand Railways Corporation en Solid Energy om de vervanging ervan te bevorderen. Solid Energy was de enige gebruiker van de lijn en gebruikte de spoorweg om steenkool te vervoeren vanuit de Spring Creek-mijn. De nieuwe betonnen structuur werd stroomopwaarts van de oorspronkelijke brug gebouwd en na de voltooiing ervan werd de Cobden Railway Bridge gesloopt.
Je weet inmiddels als we schoolgaande kinderen op een bord zien staan is er een dorp/plaats in zicht
En jawel dan zijn we dan toch in Greymouth aangekomen.
Nog even op zoek naar een supermarkt en dan rijden we langs de Greymouth Campus, het Grey district WOII memorial, een sportcentrum een hogeschool en nog wat huizen
Bij ons hotel aangekomen krijgen we weer de sleutels van onze kamer. Nou ons bek viel open wij hadden gewoon een appartement met idd 2 slaapkamers een woonkamer met zit en eethoek en een keukentje klein maar toch en dat helaas maar voor 1 nacht. Wij zijn de enige in de hele club je snapt dus dat zij jaloers zijn op ons en dat begrijpen we volkomen
We gaan gezellig met elkaar eten in een leuk tentje aan de overzijde van ons hotel En je ziet we hebben zitten smullen
Hadden we wel verdiend na zo'n dag haha Einde van de dag? Nee joch
Terwijl we zaten te eten hoorden we dat het strandje vlakbij ons hotel was. Dus je hebt m door na het eten gaan we weer de spoorbaan over maar nu een stukje rechts inplaats van direct links. Komen we toch langs een schitterende Cristmastree geweldig Nu alle tijd m even rustig te bekijken hij is echt mooi! Dan komen we langs een begraafplaats ja mooi he zo net aan de rand gelegen. Het is een mooie plaats natuurlijk even overheen gelopen.
De Kororo Cemetery, Greymouth,
dateert uit 1863 toen het werd verdeeld in Anglicaanse, Presbyteriaanse en Katholieke secties, met een uitbreiding in 1921. De Greymouth Cemetery werd oorspronkelijk opgericht op een deel van de kust dat bekend staat als Kororo. Tegen ongeveer 1900 heette het treinstation Karoro, mensen die naar de Greymouth Cemetery gingen, stapten uit bij Karoro Station. In 1908 stond het onofficieel bekend als Karoro Cemetery. Wat nu bekend staat als de Karoro Cemetery was vanaf het begin Greymouth Cemetery en tot in ieder geval de jaren zestig waren alle begrafenissen op de Greymouth Cemetery.
We lopen verder Gaan over een pad langs een kleinvliegveld denken we er is in ieder geval een landins/startbaan wel mooi gezicht zomer die wolken.
Eenmaal op het strand was het even genieten van de zon die in de zee wilde zakken maar net voor hij er bijna was kwamen de wolkjes het plezier verstoren. Het is niet een ons bekend Nederlands strand zoals je ziet vol aangespoeld houd en keitjes Maar het was wel een heel mooi afsluit van de dag
